MyBlogBook #12 25/3/2008

Διαρκής Αν-ίερος Σύντροφος…

Δεν ξέρω αν το παρατηρώ μόνο εγώ, αλλά δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι το ακρωνύμιο της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου των μητροπολιτών είναι ΔΙΣ. Ουσιαστικά, δηλαδή, αποτελεί έναν φοβερά ταιριαστό συμβολισμό για τα δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν συσσωρευτεί στην περιουσία της Εκκλησίας. Η ΔΙΣ, λοιπόν, το έκανε το θαυματάκι της την προηγούμενη εβδομάδα όσον αφορά το υπό συζήτηση σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Και με την ανακοίνωση περί πορνείας, έδειξε ότι ο συντηρητισμός είναι βαθιά ριζωμένος στους κόλπους της, τόσο πολύ που δεν αρκεί η εκλογή ενός πιο μετριοπαθούς αρχιεπισκόπου για να τον ξεριζώσει… Εξάλλου, η εμμονή των καναλιών και των εφημερίδων για το τι θα πει ο Άνθιμος και η κάθε προκλητική και προκλητικά συντηρητική φωνή, αποκαλύπτει τη δική μας αδιαφορία για πιο νηφάλιες απόψεις. Αποκαλύπτει επίσης, ότι αν δεν αναλάβει δράση, ο Ιερώνυμος (ο οποίος μέσα στα υπόλοιπα υποβλήθηκε και σε εγχείρηση εχθές) σύντομα θα είναι μια θλιβερή φιγούρα δίπλα στην ισχυρή (και στα ισχυρά) ΔΙΣ…

Α-synch-ρώνιστοι

Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για τον γρήγορο προγραμματισμό που πρέπει να κάνει κανείς στο Λονδίνο για να βρει εισιτήρια σε συναυλίες. Αυτό σημαίνει πως τα δεδομένα παρουσιάζονται πολύ νωρίς και πως έχει το περιθώριο για να καταλήξει στις επιλογές του. Στην Ελλάδα, αντίθετα, τα πράγματα λίγο ξεφεύγουν. Σκεφτόμουνα ότι είναι η πέμπτη φορά που θα λάβει χώρα το Synch –το κατά και δική μου ομολογία καλύτερο φεστιβάλ της χώρας- αλλά είναι η τέταρτη φορά που αλλάζει ημερομηνίες διεξαγωγής. Έτσι από τις 22 Ιουλίου του 2007, πηγαίνει σχεδόν ενάμιση μήνα πίσω, 13 Ιουνίου 2008. Θα μου πεις «ε, και τι σε πειράζει;». Δεν θα με πείραζε και τόσο, αν μια μέρα πριν την ανακοίνωση (29.02.2008) δεν είχα αγοράσει για εκείνο το τριήμερο τα αεροπορικά μου εισιτήρια για το Λονδίνο. Δεν είχα καν σκεφτεί το ενδεχόμενο να συμπέσουν οι ημερομηνίες. Δεν είναι τόσο ότι θα χάσω κάποια από τα ονόματα αυτά καθαυτά (ειδικά τους Holy Fuck), όσο το ότι θα χάσω για φέτος το όμορφο αυτό κλίμα που διαμορφώνεται στους χώρους του από τη μουσική κοινότητα της χώρας. Είναι αυτό το κλίμα που έχει αρχίσει και κάνει αυτό το φεστιβάλ να είναι μεγάλο. Αλλά, για να γίνει όντως μεγάλο το Synch πρέπει να αποφασίσει ότι θα διεξάγεται κάθε χρόνο την ίδια πάντα περίοδο, όπως κάνουν όλα τα φεστιβάλ. Έτσι, μόνο, εκτιμώ, θα καταφέρει σιγά σιγά να μπει στα σημαντικά φεστιβαλικά ραντεβού των μουσικόφιλων ευρωπαίων…

Α-synch-χώρητοι

Από την άλλη, βέβαια, είναι αλήθεια πως με μια πιο προσεκτική ματιά, το μέχρι στιγμής ανακοινωθέν line-up του Synch 2008 δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο. Όχι τόσο, όσο αφήνει η πρώτη εντύπωση να φανεί. Βέβαια, γούστα είναι αυτά και είναι αναμενόμενο κάποιοι να ενθουσιάζονται. Η διαφωνία μου, όμως, έγκειται κυρίως στο εξής: η επιλογή ονομάτων όπως οι Happy Mondays και η Roisin Murphy είναι καθαρά εμπορικές επιλογές και δεν έχουν σχεδόν κανένα χαρακτήρα πειραματισμού και μουσικής πρωτοπορίας, που πρεσβεύει το Synch. Βέβαια, συμφωνώ πως κάθε συναυλία, εν προκειμένω ένα ολόκληρο φεστιβάλ, είναι ένα προϊόν το οποίο υπόκειται στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Ο διοργανωτής επιδιώκει να αποκομίσει τουλάχιστον τα λεφτά που επένδυσε και αν μπορέσει να έχει και κάποιο κέρδος. Όμως, -και εδώ βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά- το Φεστιβάλ Αθηνών που συνδιοργανώνει το Synch μπορεί να είναι μια ανώνυμη εταιρία από το 1998, όμως «οι πόροι της εταιρείας προέρχονται από την επιχορήγηση του τακτικού προϋπολογισμού του Κράτους, το ποσοστό από τις εισπράξεις των καζίνων Πάρνηθας και Κέρκυρας, τις χορηγίες και τα έσοδα από τις παραστάσεις και τις παραχωρήσεις των χώρων της» (www.greekfestival.gr). Άρα, το Synch έχοντας ήδη πάρει ένα μέρος των δικών μας χρημάτων έχει την υποχρέωση να πρεσβεύει με μεγαλύτερη συνέπεια τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκε και να μη λειτουργεί με κερδοσκοπικές βλέψεις. Η επιλογή, λοιπόν, ειδικά αυτών των θλιβερών Happy Mondays είναι καθαρά ξένη προς τους σκοπούς της επιχείρησης και το ηπιότερο που μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς είναι «ατυχής».

«Καλά, πλάκα κάνεις; Μιλάς εσύ που πήγες ξανά στον Steve Wynn;»

Ναι, όντως… Αλλά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η προηγούμενη παράγραφος αναλύει τις σκέψεις μου για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα φεστιβάλ που εν μέρει επιχορηγείται από δημόσιο χρήμα. Δεν στρέφεται εναντίον αυτών που μπορεί ακόμα να παθιάζονται με Happy Mondays. Αφήστε που, ούτε εγώ πια παθιάζομαι με τον Steve Wynn. Μπορεί μέχρι το 2003 να τον άκουγα πιστά, μπορεί από το 1998 που τον πρωτοείδα live να έχω πάει σε περίπου 10 συναυλίες του σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και… Νυρεμβέργη, όμως πια δεν μπορώ να γυρίζω πίσω. Το ότι βρέθηκα στη Σαββατιάτικη εμφάνιση του ιδίου με τον Robert Lloyd (Liebe, 22.03.2008) είναι ένας συνδυασμός αναμνήσεων και συνειδητής επιλογής του να προτιμήσω έστω και ένα μέτριο live από ένα ακόμα ποτό σε μπαρ της πόλης. Και δεν πέρασα άσχημα. Τα τραγούδια του είναι αναμφισβήτητα καλά, οι συναυλίες που δίνει πάντα είναι αξιοπρεπείς, έστω και unplugged όπως ήταν αυτή, και έχει και ένα κοινό πιστό που συμβάλλει πάντοτε στη δημιουργία μιας ωραίας συναυλιακής ατμόσφαιρας. Εκτιμώ, όμως, πως σχεδόν κανένας άνθρωπος που δεν θα ήξερε τα τραγούδια του θα ενθουσιαζόταν από το live. Όπως και διαφωνώ με τη συνεχιζόμενη επιλογή του να στηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας στα τραγούδια των Dream Syndicate. Η αφίσα έπρεπε να αναγράφει «Dream Syndicate unplugged show performed by Steve Wynn and Robert Lloyd».

The Queen is not dead…

Δεν την είχα προσέξει στο πρώτο άλμπουμ των Black Mountain το 2005. Το έκανα όμως πριν από δύο μήνες ακούγοντας την εκπομπή του Δασκαλόπουλου στο καλύτερο διαδικτυακό ραδιόφωνο της χώρας, το vmradio (το καλύτερο στα ερτζιανά παραμένει ο Ρόδον FM). Είχε βάλει τότε το Listened On από το ντεμπούτο s/t άλμπουμ των Lightning Dust (Jagjaguwar, 2007) και αμέσως μετά το Queens Will Play από το In The Future (Jagjaguwar, 2008), το νέο άλμπουμ των καναδών Black Mountain. Αναφέρομαι στην Amber Webber, μέλος των τελευταίων και το ήμισυ των πρώτων (το άλλο μισό είναι ο ντράμερ των Black Mountain, Joshua Wells ). Για χάρη της αγόρασα αμφότερα τα άλμπουμ από το Λονδίνο την προηγούμενη εβδομάδα. Η φωνή της με συνάρπασε, με πήγε πίσω στις μεγάλες alternative φωνές των 90’s, αλλά με ένα δικό της τρόπο που δεν αποτελεί ρεπλίκα. Το Lightning Dust είναι ένα άλμπουμ αναμενόμενο για τη γλυκιά και μελαγχολική φωνή της. Folk και alternative μελωδίες που χωρίς τη Webber θα περνούσαν και δεν θα «ακουμπούσαν». Όμως η σπαρακτικότητα της φωνής της αποκτά πλήρες υπόβαθρο στο Queens Will Play των Black Mountain. Η Hope Sandoval θα το αντιμετώπιζε γλυκά, με ενορχήστρωση κιθαριστική και ολίγον ψυχεδελική. Η Cat Power σπαρακτικά και πιανιστικά. Εδώ, όμως, συμβαίνει το μη αναμενόμενο. Μια ηλεκτρική κιθάρα αλά 70’s, ένα σύνθι και μια μπότα αποτελούν το υπόστρωμα για να απλώσει η Webber τις χάρες της φωνής της. Όλες οι αρετές της ξεδιπλώνονται στα πρώτα 4.35 λεπτά και μας οδηγούν στην κορύφωση, σε ένα παλιομοδίτικο αλλά τόσο εθιστικό κιθαριστικό ξέσπασμα για τα υπόλοιπα 40 δευτερόλεπτα που μετατρέπει το κομμάτι σε ένα από τα καλύτερα του είδους για το 2008. Όμως και συνολικά το In The Future, παρόλο που ξεφεύγει εντελώς από αυτά που ακούω, με έχει συναρπάσει με την πολύπλοκη και φρέσκια αντιμετώπιση του ήχου που εν πολλοίς έκαναν αγαπητό παλιότερα οι Purple, οι Zeppelin και οι Floyd. Ακούστε τα Tyrants, Wucan, Stay Free και Bright Lights και θα καταλάβετε τι εννοώ…

• Το MyBlogBook #13 θα εμφανιστεί την Πρωταπριλιά… Ωραία σύμπτωση, έτσι;
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι τραβηγμένη από εμένα. Η δεύτερη από το www.myspace.com/roisinmurphy. Η τρίτη από τη Βασιλική Παπαχρήστου με τη δική μου φωτογραφική μηχανή. Η τέταρτη από το www.myspace.com/blackmountain. Τα δύο εξώφυλλα από το www.amazon.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος