BEASTS OF BOURBON, DOWN & OUT 29/3/2008 Gagarin 205 2/4/2008

Παρότι αργοπορημένη,έφτασα σε ένα ημιάδειο Gagarin,που ενώ νόμιζα ότι θα είχα χάσει και το μισό support,τελικά δεν είχε καν αρχίσει και για την ακρίβεια έπρεπε να περάσει και άλλη μισή ώρα,μια μαργαρίτα λεμόνι και ένας τύπος μου έπιασε την κουβέντα, μέχρι να βγούν οι Down & Out στη σκηνή. Ενώ λοιπόν ο τύπος μίλαγε μόνος του εγώ παρακολουθούσα τη συζήτηση των διπλανών,που μίλαγαν για τον τελευταίο δίσκο των The National που έχει στο εξώφυλλο κάτι σαν πάρτυ και ο ένας εξ αυτών εξηγούσε ότι είναι αληθινή φωτογραφία από το γάμο ενός φίλου των The National, οι οποίοι και έπαιξαν στο «γλέντι» του γάμου («έτσι να παντρευτώ ρε φίλε,άμα είναι μετά να παίζουν για την πάρτη μου οι The National! Τι δημοτικά και μαλακίες?»). Έτσι πήραμε και την πληροφορία της ημέρας και μάθαμε από που εντοπίστηκε το θέμα που κοσμεί το εξώφυλλο του αριστουργηματικού κατά γενική ομολογία “Boxer”.

Έφτασε η ώρα λοιπόν και 3 cowboys ανέβηκαν στη σκηνή με άγριες διαθέσεις. Δεν τους είχα ξαναδεί live και αν δεν τους είχε φωτίσει ο θεός να με προσθέσουν ως φίλη τους στο myspace πριν λίγες μέρες, δεν θα είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται,δεδομένου ότι τα στυλάτα έντυπα της πόλης δεν τους αναφέρουν κάπου, μάλλον διότι δεν είναι παιδάκια με γραβάτες και all star. Οι Down & Out ήταν το πιο απολαυστικό supporting act που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Παίζουν κατι ανάμεσα σε νοσταλγικό southern rock, blues και ενίοτε βγάζουν και μια ανελέητη country-ίλα. Η φωνή και η κιθάρα του λεγόμενου Boogieman έβγαζαν από μέσα σου όλη την παλιά αμερικανιά που βλέπεις στις ταινίες με τόπο εξέλιξης το Texas και το μόνο που ήθελες την ώρα που άκουγες τους Down & Out, ήταν να φοράς μια μυτερή μπότα (Marc Jacobs κατά προτίμηση) και να σβήνεις το τσιγάρο σου με δύναμη στο πολυπαθές πάτωμα του Gagarin. Οι σκιές από τα καπέλα των παιδιών έπεφταν πάνω στα posters της Jose Cuervo και αν το εντόπιζε το μάτι σου, πραγματικά νόμιζες ότι είσαι κάπου αλλού και κυρίως κάποτε άλλοτε. Η μπλουζιάρικη φωνή που προανέφερα δήλωσε ότι σύντομα σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο που λέγεται “Chinese Democracy”, μάλλον λοιπόν δεν σκοπεύουν να τον κυκλοφορήσουν στην προσεχή 15ετία (όπως υπονόησαν και οι ίδιοι). Καλά,όταν ο Boogieman έβγαλε και φυσαρμόνικα, ήθελα να πάω να τον φωτογραφίσω,αλλά η μηχανή έκανε κι αυτή τη δική της δήλωση “Battery Out” και πραγματικά στεναχωρήθηκα. O τύπος που φώναζε “Gambler” ανταμείφθηκε με ένα κομμάτι που παρόλαυτα νομίζω οτι δεν ήταν αυτό που ήθελε...

Ενώ τελείωναν οι Down & Out, το μάτι μου έπεσε στο πατάρι και στο γεγονός ότι υπήρχαν άτομα που κάθονταν εκεί, πράγμα που σήμαινε ότι επιτέλους μπορούσα να έρθω στην πρώτη μου επαφή με το πατάρι του Gagarin για φέτος, αφού μέχρι την τελευταία φορά που πήγα εγώ, ήταν ερμητικά κλειστό και μια κυρία ήταν μονίμως εγκατεστημένη στην είσοδο για να μας αποτρέπει διακριτικά ώστε να μην μπαίνουμε.Η κυρία ήταν ακόμη εκεί, καθισμένη στο σκαλάκι, αλλά πλέον δε σου έδινε σημασία και έμπαινες ανενόχλητος. Μετά λοιπόν από αρκετή ώρα και επίσης αρκετά σφυρίγματα, ο Tex Perkins έσκασε στη σκηνή και μετά από μια μικρή υπόκλιση άρχισε να κάνει τα δικά του.. Κάπου ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια γνωρίζοντας μας τα φιλαράκια του, προανανήγγειλε τον Charlie Owen ως “the expert on Greece”(Κυριάκο,ήθελα να πάω να ζητήσω να παίξει και κάτι από τους Divinyls, αλλά που να κατεβαίνω από το πατάρι,καταλαβαίνεις...). Μπορώ να πω ότι ο τελευταίος τους δίσκος του 2007 “Little Animals” ήταν στην πρώτη γραμμή των προτιμήσεων του set list,αλλά εννοείται πως υπεισήλθαν και στα δημοφιλέστατα “The Axeman’s Jazz” του 1984 και “The Low Road” του 1991.

Οι Beasts of Bourbon, από τα πιο δυναμικά συγκροτήματα επί σκηνής, δεν υστέρησαν σε τίποτα στη χτεσινή τους εμφάνιση, συγκριτικά με αυτά που έκαναν στη δεκαετία του ’80 και του ’90. Λίτρα μπύρας εκτοξεύθηκαν συνολικά από το στόμα του Perkins στον αέρα, στο κοινό και στο παιδί που ανανέωνε τα ποτά τους ανά δεκάλεπτο. Μεταξύ “I told you so” και “I don’t care about nothing anymore” συνειδητοποίησα ότι όσα λέγονται για προσομοίωση με τη μουσική των Rolling Stones δεν αληθεύουν τόσο, όσο η προσομοίωση των θεατρικών κινήσεων του Jagger με αυτές του Perkins και κυρίως την χαρακτηριστική έκταση του χεριού προς το κοινό με παράλληλο σκύψιμο της πλάτης και αγριεμένη γκριμάτσα...

Κλείνοντας το “Little Animals” έκανε ήχους πουλιών, σκύλων, ζώων γενικώς,ομολογουμένως με μεγάλη πειστικότητα, αλλάζοντας αμέσως μετά πλήρως το κλίμα με το “Straight, hard and long” ,προκαλώντας στο μπροστινό κοινό συμπεριφορές, που θα ζήλευε το Air Guitar Greece που σύντομα αναμένεται. Κάπου στο “There’s a virus going round” χύθηκε πανηγυρικά η μπύρα (δυστυχώς ο κλασικός συμπαθέστατος κυριούλης στο bar μπέρδεψε μαργαρίτες και μπύρες και ως γνωστόν η tequila και η μπύρα δεν κάνουν και τον καλύτερο συνδυασμό, ειδικά όταν είσαι μόνος σου σε συναυλία...) που είχα αφήσει πάνω στο κάγκελο λόγω των ισχυρών δονήσεων που προκάλεσε με την κιθάρα του ο Charlie Owen και ο Spencer Jones.

Περίπου 20 φορές (πάντα υπερβολική) έριξε το μικρόφωνο του κάτω ο Tex, προκαλώντας την κάτι παραπάνω από άμεση ενεργοποίηση του προσωπικού της Astra,αφού από κάποιο σημείο και μετά τους έκανε νόημα να μην το σηκώσουν, για να αλλάξει γνώμη μετά από μισό λεπτό και να φωνάξει το παιδί να γυρίσει πίσω να το σηκώσει, κάνοντας του συνεχείς επιβραβευτικές χειρονομίες τύπου “bingo”…

Oι Beasts of Bourbon έκλεισαν τη βραδιά με τετραπλό encore (4 κομμάτια, όχι 4 encore προφανώς), εκ των οποίων “Ride on” του ’90 και “Black Milk” του ’91,όντας σίγουροι ότι διασκέδασαν επαρκέστατα το αθηναικό κοινό, σε μια από τις πιο rock n’roll βραδιές που έχει δει το Gagarin εδώ και πολύ καιρό. Πάντα τέτοια.

Κάλλια Κακαλέτρη