PRAISES TO THE WAR MACHINE WARREL DANE CENTURY MEDIA 17/4/2008

Ναι, είναι το προσωπικό άλμπουμ του Warrel Dane . Υπάρχει κανείς που αγνοεί το ποιόν του θρυλικού Αμερικάνου τραγουδιστή των Sanctuary και Nevermore? Πολύ αμφιβάλλω, κι αν τυγχόν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μάλλον διαβάζει λάθος στήλη.. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, είναι ένας απο τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και καλλιτέχνες γενικότερα.

Μπαίνω λοιπόν κατ’ ευθείαν στο "ψητό": To "Praises To The War Machine " είναι πνευματικο παιδί του Dane και του πρώην κιθαρίστα των melodic death metallers Soilwork, Peter Witchers , που έχει κάνει και την παραγωγή. Μαζί τους οι Jim Sheppard (Nevermore) στο μπάσο, Dirk Verbeuren (Soilwork) στα τύμπανα, Matt Wicklund (ex- Himsa) στις κιθάρες. Ακόμη, έχουν παίξει κάποια solo οι Jeff Loomis (Nevermore), Chris Broderick (Jag Panzer) και James Murphy (Death, Obituary,Testament, Konkhra).

Το άλμπουμ είναι ακριβώς όπως το περίμενα.. Αρκετά κοντά στους Nevermore του "Dead Heart In A Dead World", με κομμάτια λιγότερο "φορτωμένα", με μια πιο ευθεία μουσική προσέγγιση, πιο groovy, πιο απελευθερωμένα απο την ιδέα του "πρέπει να βάλουμε κι αυτά τα 10 riff ακόμα" που είχε το "This Godless Endeavor" κυρίως.

Οι συνθέσεις είναι 12 στον αριθμό και χωρίζονται σε Nevermoriκά mid tempo, semi-ballads και διασκευές. Τα τρία πιο συναισθηματικά του δίσκου "Let You Down", "This Old Man" και το ανατριχιαστικό "Brother" είναι όλα πανέμορφα. Από τα πιο heavy ξεχώρισα τα "Messenger", "When We Pray", και "August".

Οι διασκευές είναι δύο: Το πασίγνωστο "Lucretia, My Reflection" των Sisters Of Mercy το οποίο ταιριάζει απόλυτα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά στην προσωπικότητα του Dane, καθώς και το "Patterns" του Paul Simon (δεύτερη προσέγγιση του τραγουδιστή στους Simon & Garfunkel μετά τη διασκευή του "The Sound Of Silence"). Το μεν Lucretia ήταν ούτως ή άλλος ένα υπερβολικά heavy και σκοτεινό κομμάτι, το οποίο απλά βρήκε το "δάσκαλό" του στο πρόσωπο του Dane, ενώ το "Patterns" υπέστη πλήρη μετάλλαξη (κυριολεκτικά).. σε σημείο που η μόνη επαφή με το αυθεντικό να είναι οι -εκπληκτικοί- στίχοι (στα πρότυπα των διασκευών του "Sound Of Silence" και "Love Bites" των Priest παλιότερα).

Συνοψίζοντας, τα heavy κομμάτια μου άρεσαν, τα μελωδικά μου άρεσαν, οι διασκευές μου άρεσαν ,επίσης, άρα τι μένει απ το να ανακυρήξω το άλμπουμ αυτό, απο τώρα, ως ένα εκ των αγαπήμένων μου για την τρέχουσα χρονιά? Τίποτα! Ε το κάνω λοιπόν..

Κώστας Λιανίδης