THE CALLAS, THE BOY, MY WET CALVIN, VICTORY COLLAPSE 12/4/2008 Thessaloniki, Liebe Mylos 16/4/2008

Velvet Bus LIVE Review

Thessaloniki / Liebe (12/04/08)

Τριάντα τεύχη και τρία χρόνια ζωής συμπληρώνει αυτές τις ημέρες το Velvet magazine, αφήνοντας με γι’ άλλη μια φορά ν’ αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, καθότι το Νοέμβριο του 2005 είχε πέσει εντελώς τυχαία (όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τα fanzine) στα χέρια μου για πρώτη φορά κάποιο τεύχος του, και ποιο συγκεκριμένα το έβδομο τεύχος αυτού. Ένα μικρό, καλαίσθητο περιοδικάκι το οποίο κρύβει στις σελίδες του άρθρα και κείμενα για τον Maradona, τον Joseph Losey, την Miranda July, τον Jacques Brel, τους Arcade Fire? Κάτι ενδιαφέρον και όμορφο γίνεται ‘δω. To Velvet έκτοτε «γιγαντώθηκε», έβαλε τις superman στολές του, άρχισε να βρίσκεται κάπως ευκολότερα στα διάφορα σημεία διανομής και σήμερα κατά την προσωπική και ταπεινή μου γνώμη είναι από τα πιο ενδιαφέροντα περιοδικά που διανέμονται δωρεάν κάθε μήνα. Με άποψη, do it yourself αισθητική, θεματολογία που ξεφεύγει λίγο από τα τετριμμένα και ανθρώπους που φαίνεται ότι το γουστάρουν αυτό που κάνουν, νομίζω ότι αυτή τη στιγμή είναι από τα λίγα fanzine που ξεχωρίζουν από το σωρό των δωρεάν διανεμόμενων που εμφανίζονται συνεχώς στην καθημερινότητά μας. Αυτή τη περίοδο μάλιστα, και πιο συγκεκριμένα καθ’ όλη τη διάρκεια του Απρίλη, το Velvet αποφάσισε να πάρει ένα λεωφορείο, να βάλει μέσα μερικούς αγαπημένους του φίλους, τέσσερα από τα αγαπημένα του νέα ελληνικά συγκροτήματα και να ξεχυθεί σε διάφορες πόλεις τις χώρας. Πρώτη στάση : Λάρισα, Δεύτερη στάση : Θεσσαλονίκη.

Πλησιάζοντας λίγο μετά τις 21:30 την είσοδο του Liebe στο Μύλο, κοιτάω δεξιά κι αριστερά να βρω καμιά αφίσα, ένα πρόχειρο χαρτί, κάτι τέλος πάντων για να σιγουρέψω την ανασφάλεια μου ότι πάω να εισέλθω στον σωστό συναυλιακό χώρο, κάτι για να προσδιορίσει ότι το Velvet Bus έκανε στάση όντως στο Liebe. Τίποτα. Μπαίνοντας λίγο παραμέσα και ρωτώντας τη συμπαθής κατά τ’ άλλα κοπέλα στο ταμείο, αν ετούτη εδώ την ώρα ξεκινάει η συναυλία του Vevet Bus Tour και των τεσσάρων Αθηναϊκών group, εισπράττω την αμήχανη απάντηση… «μμμ, εεε, ξέρω ‘γω, εσύ θα ξέρεις καλύτερα». Μάλιστα, ωραία. Παραβλέποντας λοιπόν το γεγονός ότι ένας χριστιανός δεν ενημέρωσε τουλάχιστον για το πού δίνει εισιτήρια στην είσοδο του συναυλιακού χώρου η υπάλληλος, εισέρχομαι όντως στον σωστό χώρο και στην κατάλληλη χρονική στιγμή.

Ήταν η ώρα να ξεκινήσει το πρώτο από τα τέσσερα group του περιοδεύων μουσικού θιάσου από την Αθήνα, καθότι στη συναυλιακή βραδιά της Θεσσαλονίκης, υπήρξε και guest εμφάνιση από την εκ Θεσσαλονίκης μπάντα των Five Star Hotel (αντίστοιχα στη βραδιά της Πάτρας θα εμφανιστούν ως guest και οι An Orange End). Δυστυχώς δεν κατάφερα να τους δω καθότι είχαν ξεκινήσει κατά τις εννέα η ώρα, ωστόσο από παρευρισκόμενους πληροφορήθηκα ότι ήταν μια αξιοπρεπέστατη και συμπαθής εμφάνιση από το συγκρότημα των Five Star Hotel.

Η πρώτη μπάντα του Velvet Bus αρχίζει λοιπόν να γρατζουνάει τις κιθάρες της, και τις γρατζουνάει πολύ καλά μάλιστα. Συμπαγής ήχος, εξαιρετικοί ρυθμοί, δυνατές κιθάρες, μπασογραμμές που σε παρασέρνουν απ’ το πρώτο κιόλας κομμάτι. Συγκρότημα που μόνο Ελλάδα δε θυμίζει, το κουαρτέτο των Victory Collapse κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη, και κατευθείαν μας μεταφέρει σε άλλες εποχές. Late ‘70s αρχές ‘80s, Fall, Clash, Joy Division, Wire, Magazine και όλη η βρετανική αλλά και νεοϋορκέζικη post-punk, new wave και rock’n’ roll σκηνή «παρελαύνει» μπροστά μας. Ενδιαφέρουσες κι αξιοπρόσεκτες συνθέσεις, ωραία σκηνική παρουσία, εξαιρετική εκφορά του αγγλικού λόγου. Η βραδιά ξεκινάει καλά. Πρώτο break και ευκαιρία για μια βόλτα προς τον πάγκο όπου πωλούνται cd των συγκροτημάτων. Καλαίσθητες και εξαίρετες συσκευασίες, χαμηλές τιμές που σέβονται τον ακροατή, δισκάκια που ξεχειλίζουν από καλά τραγούδια. Εδώ είμαστε.

Εν συνεχεία η σκηνή ετοιμάζεται για το δεύτερο group του bus. Κατεβαίνει όπως σε αντίστοιχες θεατρικές παραστάσεις λευκή κουρτίνα. Οι πρώτες σκιές εμφανίζονται από πίσω, οι τελευταίες λεπτομέρειες ρυθμίζονται και σιγά σιγά κάνουν την εισαγωγή τους οι πρώτες γλυκερές και όμορφες μελωδίες. Το σαξόφωνο της Moniκa γεμίζει το χώρο και ολόκληρη η κομπανία των My Wet Calvin ακολουθεί, κάνοντας την εμφάνιση τους γεμάτο φαντασία και πολύχρωμες στολές. Μανιτάρια, νοσοκόμες και διάφορα ζωάκια επί σκηνής παρουσιάζουν τραγούδια όπου η γλυκιά μελαγχολία και η χαρμολύπη σε τραβάνε απ’ το χέρι στο δικό τους κόσμο, παρά τα όποια τεχνικά προβληματάκια και την ολίγον αμήχανη – τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε – έναρξη της μπάντας. Οι My Wet Calvin διαθέτουν μερικές πολύ όμορφες συνθέσεις και νομίζω κερδίζουν αρκετούς από τους παρευρισκομένους στο Μύλο με τη ψυχεδελική ποπ τους. Sweet ‘n’ sour.

Διάλειμμα για ακόμη μια φορά, ευχάριστα πηγαδάκια ανάμεσα στο κοινό, επιδρομή στο μπαρ για ανεφοδιασμό πάσης φύσεως αλκοολούχων ποτών και αναμονή για τον επόμενο στη σειρά. Αναμονή για το αγόρι όπου τελευταία έχει δημιουργήσει έναν αν μη τι άλλο «θόρυβο» γύρω από τ’ όνομά του, καθότι οι Mary And The Boy είναι από τα νέα σχήματα της Αθηναϊκής σκηνής που «ενοχλούν» αρκετά και αρκετούς τα τελευταία 2-3 χρόνια.. Μισό ντραμ σετ επί σκηνής, πλήκτρα, ένα μικρόφωνο, καθώς και ο ίδιος ο The Boy, έτοιμος για το δικό του one man show. Είναι αλήθεια ότι πρώτη φορά προσωπικά θα τον παρακολουθούσα live, και είχα μεγάλη περιέργεια να δω με τι φρούτο έχουμε να κάνουμε. Ε κι εκεί κάπου διαλύθηκαν όλες οι τυχόν αμφιβολίες μου. Πολυπράγμων, πολυτάλαντος, κρατώντας άψογα τον ρυθμό και το τέμπο, με ένα σετ καταραμένων τραγουδιών, λιγότερο ή περισσότερο γνωστών, που σε παρέσερναν με την ωμότητα, την ειλικρίνεια και την εξαίρετη παρουσίασή τους από την σκοπιά του The Boy, ο οποίος περνούσε από τον ελληνικό στον αγγλικό στίχο χωρίς όχι μόνο να σ’ ενοχλεί, αλλά και στιγμές χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Εξαιρετικές διασκευές, χειμαρρώδης, γεμάτος συγκίνηση λόγος και ερμηνεία που σε κρατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ καθηλωμένο. Η επίγευση που μου άφησε ήταν κάτι παραπάνω από θετική.

Για το τέλος της βραδιάς και το κλου, νομίζω ότι δικαίως επιλέχτηκαν να παίξουν οι αδελφοί Ιωνά, οι άνθρωποι που ουσιαστικά τρέχουν το Velvet, κι αυτό όχι γιατί είναι τίποτα τρομεροί μουσικοί (το ίδιο άλλωστε θα σας μεταφέρουν κι ίδιοι) αλλά γιατί απλά προσφέρουν άφθονο χαβαλέ, γέλιο, κέφι και τραγουδάκια με παιδική ροκ αφέλεια και ωμότητα, που θυμίζει τις ένδοξες μέρες του Elvis και του rock’n’roll, καθώς και τις αντίστοιχες του punk κινήματος στα τέλη του ’70, όπου μ’ ένα απλό κούνημα των γοφών ή μια απλή συγχορδία ο καθείς μπορούσε να γίνει ροκ σταρ και να προσελκύσει τις λαϊκές μάζες. Η εμφάνιση τους άλλωστε στη σκηνή αρκούσε για να εκστασιάσει το κοινό και ν’ αρχίσει να χορεύει και να δημιουργεί κομφούζιο. Επίθεση στη σοβαροφάνεια και εκκεντρική εμφάνιση στη σκηνή των The Callas με στολές σούπερμαν, γυαλιά ηλίου, παιδικά ντραμς (βλέπε και μινιατούρα) και μια απλά κιθάρα. Ξερός γουστόζικος ήχος και δίλεπτα κομμάτια γεμάτο hey, yeah, aaa, ouuu και fuck. Το ιδανικότερο φινάλε, πριν πάρει ο καθείς σβάρνα τα μπαράκια της πόλης, για μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες και φευγάτες συναυλιακές νύχτες που είδαμε το τελευταίο καιρό στη Θεσσαλονίκη.

Στη Θεσσαλονίκη βέβαια του 1 εκατομμυρίου πολιτών όπου με το ζόρι να μάζεψε 100 άτομα (με μια πρόχειρη προσωπική εκτίμηση), σε ένα live που είχε και φτηνό εισιτήριο (10 ευρώ τη στιγμή που άλλες έχουν 35-45 ευρώ και τα ποτά στα κάθε λογής μπαρ έχουν 8-10 ευρώ είναι κάτι παραπάνω από λίγα). Ας μη παραπονιέται λοιπόν κανείς ότι δεν κινείται συναυλιακά αυτή η πόλη. Το λέμε κατά καιρούς κι έχουμε καταντήσει γραφικοί. Αυτά που μας αξίζουν έχουμε. Πάλι καλά που ήταν αρκετά τα συγκροτήματα και μαζί με τους τεχνικούς, τους δημοσιογράφους, τις γκόμενες και τα φιλαράκια τους που τους συνόδεψαν στο tour bus από την Αθήνα γέμισαν λίγο παραπάνω το club του μύλου.

www.velvetmagazine.gr

www.myspace.com/velvetmagazine

*photos by mixalis e.

Άρης Μπούρας