MyBlogBook #17 29/4/2008

Πρώτοιshead

Δεν ξέρω για πόσο κόσμο έχει πια σημασία, αλλά μόλις εχθές Δευτέρα 28 Απριλίου 2008 κυκλοφόρησε επίσημα (δηλαδή στα δισκοπωλεία) το νέο άλμπουμ των Portishead. Το γράφω αυτό γιατί εδώ και δύο μήνες περίπου (!) ακούω και διαβάζω από διάφορους downloaders κριτικές για την πολυαναμενόμενη αυτή κυκλοφορία. Άλλος απογοητευμένος για τα τραγούδια που άκουσε, άλλος ενθουσιασμένος, όλοι όμως με μια «πρεμούρα» να προλάβουν να πουν τη γνώμη τους πρώτοι. Να παρουσιάσουν μέσω websites και blogs νωρίτερα από άλλους αυτό που πιστεύουν ότι άκουσαν. Αυτό, εκτιμώ, είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που έχει επιφέρει το download. Η προχειρότητα με την οποία ακούμε τους δίσκους που κατεβάζουμε. Το γεγονός, μάλιστα, ότι μέχρι να ακούσουμε ένα ολόκληρο άλμπουμ, έχουμε κατεβάσει ήδη άλλα πέντε, δείχνει την βιασύνη του πράγματος. Ο ακροατής-downloader μπορεί να έχει πια στη «σκληροθήκη» του χιλιάδες mp3 αρχεία, δεν έχει όμως τη διάθεση να αφιερώσει μεγάλο διάστημα του ελεύθερου χρόνου του στο να επικεντρωθεί στην ακρόαση ενός μόνο δίσκου. Άλλα δίσκοι σαν αυτόν των Portishead (τον οποίο ακόμα δεν έχω ακούσει) δεν μπορούν να χαρακτηριστούν καλοί ή κακοί με δυο τρεις ακροάσεις. Χρειάζονται τον χρόνο τους, χρειάζονται την προσοχή για να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Γι αυτό πολλοί δύσκολοι δίσκοι είναι συνήθως καταδικασμένοι αν δεν έχουν τη δυνατότητα να γλυκαίνουν το αυτί με την πρώτη ακρόαση.

Αγγλικό mainstream… ελληνικό indie

Σκεφτόμουν τα παραπάνω παρακολουθώντας πριν καμιά δεκαριά μέρες στο BBC 2 την εκπομπή του μουσικού Jools Holland, ο οποίος σε μια ώρα δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς μουσικούς να παρουσιάσουν ζωντανά τη δουλειά τους. Εκεί μόνο άκουσα τρία τραγούδια από το Third των Portishead. Εκεί επίσης, είχα την ευκαιρία να δω τους Devotchka, τους Last Shadow Puppets (side project του τραγουδιστή των Arctic Monkeys), τη Sharon Jones με τους Dap Kings και τον Toumani Diabate. Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η σκέψη ότι αυτή την εκπομπή την παρακολουθούν εκατομμύρια τηλεθεατές στη Μεγάλη Βρετανία, προβάλλεται σε κρατικό κανάλι με μεγάλη θεαματικότητα και αποτελεί βήμα για να πάνε καλύτερα οι δουλειές των προβαλλόμενων καλλιτεχνών. Άρα, μου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πως συγκροτήματα που εμείς στην Ελλάδα τα έχουμε κάνει σημαίες της εναλλακτικής σκηνής (δηλαδή μικρής μερίδας ακροατών), δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ένα κανονικό mainstream για το εξωτερικό. Μήπως είναι και αυτό μια απάντηση γιατί παίζουν σπανίως ζωντανά στην Ελλάδα;

I like trains, I hate planes…

Βέβαια, στην Ελλάδα έχουμε το συχνά μνημονευόμενο παράδοξο, να αποθεώνουμε συγκροτήματα που στην πατρίδα τους λίγοι τα παίρνουν χαμπάρι. Δεν με ενοχλεί κάτι τέτοιο, το παραβάλω απλά σαν μια πραγματικότητα. Παρασυρόμενος, λοιπόν, από τις κριτικές που διάβασα για τη συναυλία των iLikeTrains στην Ελλάδα το Γενάρη και από τον πολύ κόσμο που συνέρρευσε στο Gagarin, αποφάσισα αυτές τις μέρες της παραμονής μου στο Λονδίνο να τους παρακολουθήσω ζωντανά για να έχω και προσωπική γνώμη (Bush Hall, 22.04.2008). Ο χώρος μικρός, οι θεατές 200 με 300. Μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι οι περισσότεροι βρίσκονταν εκεί γιατί είναι συνήθειό τους να πηγαίνουν σε συναυλίες, όχι γιατί γνωρίζουν ποιοι παίζουν. Άρα, είτε δεν έχουν τύχει μεγάλης προβολής οι iLikeTrains, είτε οι άγγλοι ακροατές δεν ενθουσιάζονται με αυτόν τον έντονα συναισθηματικό ήχο. Όπως και να έχει πάντως, η βραδιά ήταν ενδιαφέρουσα. Είχε και δυο ακόμα συγκροτήματα, τους Redjetson και τους Kyte, με τους δεύτερους να δείχνουν ότι έχουν προσόντα για μεγάλα πράγματα. Οι iLikeTrains ήταν ακριβώς όπως τους περιγράφει ο Χάρης Αποστολόπουλος στην κριτική του για την αθηναϊκή τους συναυλία. Τους βρήκα συμπαθείς, αλλά περισσότερο από τη μουσική τους συμπαθώ το όνομά τους. Ειδικά τώρα που πλησιάζουν οι μέρες για να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη…

Απολιτίκ μουσικές…

Πάντως, όπως έγραφα και στο προηγούμενο MyBlogBook, αυτές τις ημέρες στη Μεγάλη Βρετανία δεν κατάλαβα καθόλου τις πασχαλινές γιορτές. Στην κορύφωση μάλιστα αυτών των εορτών (Μ. Παρασκευή έως Κυριακή του Πάσχα) επισκέφτηκα το Μάντσεστερ για πρώτη φορά. Έτσι, δεν είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στη συναυλία με τίτλο Rock Against Racism που έλαβε χώρα προχθές Κυριακή 27 Απριλίου 2008 στο Victoria Park του Λονδίνου. Εκεί βρέθηκαν 100.000 θεατές (!), δηλαδή 20.000 περισσότεροι από αυτούς που είχαν παραβρεθεί πριν 30 ακριβώς χρόνια στην πρώτη συναυλία με τον ίδιο τίτλο. Οι αγγλικές εφημερίδες γράφουν ότι τότε, 30 Απριλίου του 1978, 80.000 άτομα είχαν ξεκινήσει πορεία από την Trafalgar Square για το Victoria Park για να διαμαρτυρηθούν για την αυξανόμενη ξενοφοβία καθώς και για πολλές ναζιστικές οργανώσεις που είχαν αρχίσει να δρούνε. Η πορεία έκλεισε με συναυλία από συγκροτήματα όπως οι The Clash και οι Buzzcocks. Δυστυχώς, τα κίνητρα εκείνης της συναυλίας παραμένουν επίκαιρα και στις μέρες μας. Δυστυχώς, επίσης, τα αντίστοιχα συγκροτήματα που έπαιξαν φέτος, ανάμεσα σε άλλα πιο άγνωστα, ήταν οι Hard-Fi και οι The Good, The Bad and The Queen… Ποια καινούρια διεθνή συγκροτήματα άραγε έχουν το πολιτικό υπόβαθρο να ηγηθούν μιας τέτοιας συναυλίας;…

Πέντε χιλιάδες και αυξάνονται…

Στο Λονδίνο, πάντως, έχεις τη δυνατότητα, αν έχεις τη διάθεση και τα λεφτά, να παρακολουθείς κάθε μέρα και από ένα live. Διάβαζα στην Evening Standard ότι αυτή τη στιγμή στη βρετανική πρωτεύουσα υπάρχουν περίπου 5.000 χώροι για συναυλίες (venues)!!! Αυτό δείχνει μερικά πράγματα: πρώτον, ότι οι συναυλίες περνούν μια εξαιρετικά ανθηρή περίοδο εδώ πέρα. Δεύτερον, ότι μάλλον το Λονδίνο αποτελεί την καλύτερη πόλη για συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Εδώ πέρα θέλουν όλα τα αμερικάνικα και άλλα μη βρετανικά συγκροτήματα να παίξουν. Αντιθέτως, μπορεί να αναλογιστεί κανείς πόσο δύσκολα καταφέρνει να πάει ένα βρετανικό συγκρότημα για περιοδεία στις ΗΠΑ. Έτσι, από το Λονδίνο δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσει σχεδόν όποιος έχει κυκλοφορήσει δίσκο που έχει γίνει λίγο γνωστός. Τρίτον, ότι λόγω της άνθησης αυτής, όποιος έχει έναν χώρο τον μετατρέπει σε συναυλιακό. Να, για παράδειγμα, επισκέφθηκα εχθές Δευτέρα 28 Απριλίου 2008 την pub The Slaughtered Lamb στην περιοχή Old Street. Στο υπόγειό της, έχει ένα χώρο που τον ονομάζει Electroacoustic Club, τον έχει εξοπλίσει με καναπέδες, πολυθρόνες και μια μικρή σκηνή και έχει σχεδόν κάθε μέρα ένα live. Στο χώρο μπαίνουν αυστηρά μόλις 70 με 80 άτομα. Εκεί, λοιπόν, είχα την ευκαιρία εχθές να δω ζωντανά την My Brightest Diamond, δηλαδή την αμερικανίδα Shara Worden, η οποία με τη συνοδεία ενός κουαρτέτου εγχόρδων παρουσίασε κομμάτια που αγάπησα από το πρώτο της άλμπουμ Bring Me The Workhorse καθώς και μερικά από το επερχόμενο A Thousand Shark’s Teeth. Νωρίτερα μια προστατευόμενή της, η λονδρέζα Jess Bryant με εντυπωσίασε με τη βαριά φωνή της και τις απλές freak folk μελωδίες της (βλέπω στο MySpace της ότι έχει και ένα κομμάτι που το ονομάζει Thalassa Thalassa…). Έστω και τέτοιοι χώροι, λοιπόν, που αποδεδειγμένα διαχειρίζονται με υπευθυνότητα προς το κοινό, μπορούν να προσφέρουν μοναδικές στιγμές ζωντανής μουσικής.

• Το MyBlogBook #18 θα βγει την Τρίτη 06 Μαΐου 2008 από τη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από εμένα.

Κώστας Παπασπυρόπουλος