 |
|
|
|
MyBlogBook #18
|
Μπερδεμένες ιδεολογίες, υποτονικότερες πορείες…
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι το εφαρμόζω κιόλας. Προσπαθούσα να καταλάβω την Πέμπτη που μας πέρασε για ποιο λόγο δεν το έβαλα σκοπό να κατέβω στις εκδηλώσεις που έγιναν στο κέντρο της πόλης και κατέληξα να τρώω μεζέδες θεσσαλονικιώτικων ψητοπωλείων κάτω από μια καστανιά δίπλα στο contemporary forest κεραιών του Χορτιάτη… Συνήθως, Πρωτομαγιά και 17 Νοεμβρίου βρίσκομαι στους δρόμους μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Απλά, τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να το σκέφτομαι όλο και περισσότερο για να κατέβω. Εκτιμώ ότι ο πιο σημαντικός λόγος είναι η διάσπαση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος. Η δημιουργία των ξεχωριστών μπλοκ και των χωριστών διαδηλώσεων. Το γεγονός ότι αν θέλεις να συμμετέχεις πρέπει αναγκαστικά να μπεις κάτω από την σκέπη μιας οργάνωσης. Δεν υπάρχει πια χώρος για αυτούς που θέλουν να τιμήσουν τους πραγματικούς ήρωες των αντίστοιχων ημερών. Γι αυτούς που δεν ταυτίζονται απόλυτα με τις ιδέες της μιας ή της άλλης νεολαίας, του ενός ή του άλλου κινήματος. Έχω την εντύπωση πως είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν μια ιδεολογία που αποτελεί μια μίξη ιδεολογιών κοντινών πολιτικών χώρων. Οπότε, η πιεστική απαίτηση για επιλογή του μέρους κάποιου κατά τη διάρκεια των εορταστικών αυτών εκδηλώσεων, αποτελεί μια ακόμα αιτία της ολοένα και μικρότερης συμμετοχής.
Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο αυτή…
Το αποδεικνύει και το πολύ επιτυχημένο χθεσινό σχόλιο του Κυριάκου Σκορδά στο editorial του Atraktos: «40 χρόνια από το Μάη του ’68.. , τίποτε άλλο δεν έγινε αυτά τα τελευταία 40 χρόνια...; Εκ του ασφαλούς μόνο πανηγύρια...ή διαπίστωση πως δύσκολα ξεκουνιέται ο κόσμος σήμερα..., ακόμα και αν συμβαίνουν χειρότερα πράγματα...». Αυτή είναι η αλήθεια. Υπάρχουν πάντοτε πράγματα για να αντιδράσει κανείς, για να διαδηλώσει, να φωνάξει. Απλά πια δεν αποφασίζουμε να το κάνουμε. Η εποχή είναι εντελώς διαφορετική από το Μάη του 68. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να κάνω μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση, αλλά εκτιμώ ότι αυτό οφείλεται σε μια συνισταμένη μερικών πραγματικοτήτων. Πρώτον, η απάθεια στην οποία έχει περιέλθει είτε οικειοθελώς, είτε χειραγωγούμενο μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου. Η αυξανόμενη πεποίθηση του ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Δεύτερον, η ίδια η αποτυχία των οργανώσεων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολιτών, να τους εκπροσωπήσουν επάξια. Τρίτον, η συνεχιζόμενη «φαγωμάρα» μεταξύ αυτών των οργανώσεων για το ποιος τελικά θα καταφέρει να έχει τη δύναμη στα χέρια του, αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως μετακινούμενους ψηφοφόρους. Όλα αυτά, λοιπόν, -μεταξύ και άλλων- έχουν παίξει το ρόλο τους ώστε και το Μάη του 2008 να απασχοληθούμε περισσότερο με τις επερχόμενες διακοπές μας, παρά με τις ολοένα και δυσμενέστερες συνθήκες διαβίωσης τόσο στον ελλαδικό όσο και στο διεθνή χώρο.
Κρατάνε τα… αίματα αναμμένα…
Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να νιώθει κάποιος ότι αντιδρά. Ένας, από αυτούς φυσικά, είναι η μουσική. Είτε με το να γράφει κανείς, είτε με το να ακούει. Όσον αφορά το δεύτερο, υπάρχουν ακόμα συγκροτήματα που με τα τραγούδια τους μπορούν να μας διατηρούν σε ένα κλίμα πολιτικό, σε ένα κλίμα σκέψης για τη διαμορφούμενη πραγματικότητα. Έστω κι αν δεν έχουν το «χάρισμα»  σαν συγκροτήματα να προκαλέσουν μια μαζική αφύπνιση, μια τάση για διαδήλωση. Ένα τέτοιο εκτιμώ πως είναι οι πρωτοεμφανιζόμενοι New Bloods με το άλμπουμ τους The Secret Life (Kill Rock Stars, 2008). Μέσα σε μόλις 23 λεπτά που διαρκεί ο πρώτος τους δίσκος, καταφέρνουν να μας εντάξουν σε ένα κλίμα καταγγελίας και αμφισβήτησης. Το μελωδικό post punk τους θυμίζει έντονα μουσικές αλλά και καταστάσεις των αρχών της δεκαετίας του 80. Το θαυμάσιο εξώφυλλο του δίσκου τους δείχνει ότι η μουσική τους έχει ως θέμα τον άνθρωπο όλων των φυλών και αποχρώσεων. Και σε αυτόν στοχεύουν και οι στίχοι τους. Οι New Bloods είναι τρεις κοπέλες από το Portland που με μπούσουλα τις μουσικές των Slits, τη rhythm section των ESG, αλλά και με επιρροές από πιο νέα σχήματα όπως οι Erase Errata, γράφουν 11 κατά μέσο όρο δίλεπτους συνδυασμούς ειδών και τεχνοτροπιών. Βασίζονται στον κλασικό ρυθμό των new wave/post punk σχημάτων με μπάσο και τύμπανα, αλλά χρησιμοποιούν το βιολί ως μπροστάρη των μελωδιών τους. Τραγουδάνε συχνά και οι τρεις, πολλές φορές «φωνάζοντας», αλλά τα φωνητικά τους επηρεάζονται από τις αφρο-αμερικάνικες ρίζες των δύο από τις τρεις κοπελιές. Γενικά, επιτυγχάνουν να ικανοποιήσουν την αντίθεση «χιλιοπαιγμένο είδος, φρέσκια αντίληψη σε αυτό».
Φρέσκο είδος, συνηθισμένη αντίληψη…
Η παραπάνω φράση ταιριάζει αρκετά στο νέο ep του Four Tet με τον τίτλο Ringer (Domino, 2008). Ενώ δηλαδή οι New Bloods ακούγονται φρέσκοι μέσα στον αναχρονισμό τους, ο Four Tet  (aka Kieran Hebden) ακολουθεί λίγο την πεπατημένη, όσον αφορά το δικό του πιο σύγχρονο όσο να ‘ναι στυλ. Αυτό που ακούω εγώ στα 31 λεπτά αυτού του mini cd (που μπροστά στη διάρκεια του άλμπουμ των New Bloods μοιάζει με… έπος) είναι μια παρόμοια αντιμετώπιση των θεμάτων του με αυτήν που έκανε στο Daxaar του Steve Reid Ensemble. Ειδικά στα δύο πρώτα κομμάτια, το Ringer και το Ribbons, είναι σαν να έχει απογυμνώσει εκείνη τη μουσική από την ορχήστρα και να έχει αφήσει τους δικούς του ήχους να ανασάνουν. Στα υπόλοιπα δύο, Swimmer και Wing Body Wing κινείται σε συνηθισμένους mid-tempo techno ρυθμούς. Από τον Four Tet , όμως, περιμένεις να μην ακολουθεί τη «μανιέρα». Ίσως, οι πολλές κυκλοφορίες να έχουν αρχίσει να επηρεάζουν την έμπνευσή του. Αυτό πρέπει να το προσέξει. Βέβαια, και για να είμαι δίκαιος, μιλάμε για τον Four Tet, οπότε, ακόμα και έτσι, οι ήχοι του ξεπερνάνε σχεδόν πάντοτε ένα minimum standard ποιότητας, που δύσκολα αφήνει κάποιον πλήρως ανικανοποίητο. Οπότε, αν είστε Hebdenικοί, δεν θα απογοητευτείτε…
Αναμνήσεις…
Ανέφερα πιο πάνω τις Erase Eratta και αναπόλησα τις ημέρες που στη Θεσσαλονίκη έρχονταν από το πουθενά φρέσκα ονόματα, χωρίς να τα ξέρει πολύς κόσμος, τα οποία έφερναν μαζί τους μια underground αισθητική που δε τη βιώναμε συχνά, ειδικά σε αυτή την πόλη. Ο φετινός χειμώνας ήταν από τους πιο φτωχούς σε τέτοια ονόματα τα τελευταία χρόνια. Εκτός ίσως από τη συναυλία των Manyfingers που έγινε το Νοέμβριο και τη συναυλία του Ulrich Schnauss που θα γίνει την Κυριακή 11 Μαΐου στο Μύλο. Χαρακτηριστικό στοιχείο, ότι προέρχονται και οι δύο συναυλίες από ένα δίδυμο πρωτοεμφανιζόμενων διοργανωτών, γνωστών προσώπων στην πόλη. Αν όλα πάνε καλά, την Πέμπτη 8 Μαΐου, θα διαβάσετε εδώ στο Atraktos τι έχουν να μας πουν τα πρόσωπα αυτά σχετικά με τον Schnauss αλλά και τις επόμενες κινήσεις τους.
- Υποτονικό το σημερινό MyBlogBook! Το MyBlogBook #19 την Τρίτη και 13 Μαΐου στις οθόνες σας…
- Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.
* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.hortiatis570.gr. Η δεύτερη από το www.myspace.com/thenewbloods. Η τρίτη από το www.mog.com. Τα εξώφυλλα από το www.amazon.com.
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Άρθρα
