 |
|
|
|
ROYAL HUNT, GODIVA
|
Παρακαλώ τους φίλους αναγνώστες να με συγχωρέσουν για το γλαφυρό ύφος αλλά κάποιες αδυναμίες δεν κρύβονται και όσον αφορά το συγκεκριμένο γκρούπ δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Ξεκινάω λοιπόν:
Μα καλά έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να έρθει αυτή η γκρουπάρα στη Μπανανία που ζούμε και να τους δούμε το 2008 αντί για το 1996-98? Μα καλά είναι τόσο απαράδεκτο και ανύπαρκτο το Ελληνικό κοινό που δεν κατάφερε να γεμίσει το Gagarin για ένα απο τα κορυφαία γκρουπ στον χώρο και μετά γκρινιάζει οτι του φέρνουν τα ίδια και τα ίδια?
Τέλος, άλλη μια ερώτηση κρίσεως: Μα καλά πόσο τεράστιο συγκρότημα πρέπει να είσαι για να μαλώνουμε με ποιόν τραγουδιστή θα θέλαμε να δούμε το live? Τη συναυλία άνοιξαν οι Ελβετοί cliche metallers Godiva οι οποίοι δε μπορώ να πω πως είναι καλύτεροι απο ένα Χ ελληνικό συγκρότημα μέτριου βεληνεκούς. Ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα, μετά τη συναυλία των Whitesnake στο Καραϊσκάκη, όπου ήταν επίσης support, και πρέπει να παραδεχτώ πως βαρέθηκα τη ζωή μου μέχρι να κατέβουν απ τη σκηνή, στην οποία -ευτυχώς- δεν έμειναν πολύ. Αυτό που ακούσαμε απο τους συνονόματους των πασίγνωστων σοκολατακίων, ήταν μερικά κλισαρισμένα hard n heavy κομμάτια Γ διαλογής και ευτυχώς για τα νεύρα μου, ο ντράμερ τους που είχε βγει με φανέλα του Ολυμπιακού στο Καραισκάκη, δεν είναι πλέον στη μπάντα κι έτσι σώθηκα απο περαιτέρω εκνευρισμούς.
Στις 10 και κάτι έφτασε η ώρα για τους Δανούς μάστορες του συμφωνικού Progressive και μετά τις προηχογραφημένες καταιγίδες (τη φέρατε τη γρουσουζιά και έβρεξε τελικά..) και ψαλμωδίες.. οι Hunts βγήκαν στη σκηνή του Gagarin με το ανυπέρβλητο "River Of Pain". Στη συνέχεια το σετ ακολουθούσε το ρυθμό "ένα απ’ το παλιό Paradox κι ένα απ’ το νέο" και αν και μου άρεσε αρκετά ο τελευταίος τους δίσκος, οι συγκρίσεις μάλλον τον φέρνουν σε δυσχερή θέση. Ειδικά όταν παίχτηκαν τα "Message To God", "Time Will Tell", "It’s Over" και μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ εκτέλεση του "Long Way Home" όπου ο Mark Boals απέδειξε πόσο μεγάλος τραγουδιστής είναι!
Δύσκολο να διαλέξεις ποιόν θα προτιμούσες μεταξύ Boals, West και DC Cooper.. Εγώ θα ήθελα και τους τρείς, με τον καθένα να τραγουδάει τα δικά του αλλά εντάξει αυτά δε γίνονται οπότε αρκούμαι στα εφικτά και ο Mark ήταν παραπάνω απο αξιοπρεπής στα παλιά κομμάτια, ενώ τα καινούρια τα "έσκισε", ξεπερνώντας, κατά στιγμές, τις studio ερμηνείες του.
Υπήρξαν βέβαια και κάποια όπως το "Cold City Lights" που σίγουρα το ερμήνευσε πολύ καλύτερα απ’ ότι ο John West στο live, ενώ στο "Long Way Home" που προανέφερα ήταν απλά ανατριχιαστικός! Για την υπόλοιπη μπάντα, τι να πεί κανείς.. Τι κι αν τους είδαμε χωρίς τους Steen Mogensen και Jacob Kjaer? Τι κι αν ο Allan Sorensen έγινε μπαμπάς και στην περιοδεία, πίσω απ τα τύμπανα (ξανά)έκατσε ο Kenneth Olsen? Οι Marcus Jidell (όχι neoclassical με Les Paul ρε Marcus, έλεος!) στις κιθάρες και Per Schelander στο μπάσο ήταν εξαιρετικοί και όλοι οδηγούμενοι απο τον ΗΓΕΤΗ Andre Andersen μας χάρισαν δύο αξέχαστες ώρες συναυλίας. Ο άνθρωπος ορχήστρα, ανάμεσα σε έξι keyboards ήταν μια, πραγματικά, εμβληματική φιγούρα αφού εκτός απο τις εκπληκτικές μουσικές ικανότητες είχε και απαράμιλλο στήσιμο ενώ έδειξε πόσο θεός είναι όταν ζήτησε απο το κοινό να σωπάσει σε ένα κόψιμο και να σεβαστεί την ατμόσφαιρα την ώρα που άλλοι θα επιβράβευαν τις άναρθρες κραυγές και ιαχές.
Στα κλου της βραδιάς και οι εκτελέσεις των "Flight" και "Last Goodbye" με το οποίο έκλεισαν το show (και -οριστικά- τους λαιμούς μας).
Συμπερασματικά, ήταν μια συναυλία άλλου επιπέδου απο αυτές που συνηθίζουμε να βλέπουμε, τόσο μουσικά, όσο και αισθητικά και είναι κρίμα που ο κόσμος δεν την τίμησε όπως θα της άρμοζε. Για όσους δεν ακούν Royal Hunt δεν έχω να πω τίποτα αλλά για όσους ακούτε και δεν ήρθατε.. εντάξει ας πάτε να δείτε πάλι Iron Maiden, είστε άξιοι της μοίρας σας.Νισάφι πια! "They watchin’ us fly - over the rainbow"!!
Κώστας Λιανίδης |
Live
