MyBlogBook #19 13/5/2008

Σύνδρομο εθνικής στέρησης…

Ο παραπάνω τίτλος προέρχεται από το πρωτοσέλιδο της πατρινής εφημερίδας «Πελοπόννησος» (στην οποία εμπλέκεται εξ όσων γνωρίζω και ο Θανάσης Faq Λάλας) στο φύλλο της τη Δευτέρα 12 Μαΐου 2008. Περιγράφει πετυχημένα την υστερία που μας έπιασε με τα καύσιμα. Βλέποντας στα κανάλια τις καταστάσεις που εκτυλίσσονταν στα πρατήρια βενζίνης αλλά και την προσωπική εμπειρία που είχα συναντώντας τρία χιλιόμετρα ουρά το μεσημέρι της Κυριακής στο Φοίνικα, αναλογίστηκα πόσο απίστευτη είναι η εξάρτησή μας από το αυτοκίνητο. Βεβαίως, είναι λογικό κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς, να είναι η φύση της δουλειάς τους τέτοια που να μη τους επιτρέπει άλλη εναλλακτική. Είμαι, όμως, σίγουρος πως μεγάλο ποσοστό αυτών που συνωστίζονταν για να πάρουν ένα μπουκαλάκι βενζίνης είναι από αυτούς που δεν διανοούνται να μπουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Που το θεωρούν ξεπεσμό του κοινωνικού τους status να στριμωχτούν με τον υπόλοιπο λαό σε ένα λεωφορείο. Που έχουν πια ως δεδομένο στο μυαλό τους πως δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν ξανά στη ζωή τους αυτά τα «βρώμικα» οχήματα. Αυτοί που το 2012 θα χρησιμοποιήσουν το μετρό, μόνο τις πρώτες μέρες λειτουργίας του, έτσι απλά για την εμπειρία…

Σύνδρομο συναυλιακής πίεσης…

Εγώ είχα εναλλακτική. Βλέποντας την ουρά στο Φοίνικα την Κυριακή δεν διανοήθηκα να περιμένω ένα τρίωρο και παραπάνω για να «φουλάρω» το όχημα. Απλά έπρεπε να κάνω μια υποχώρηση: να ξεσπιτωθώ από τη Θεσσαλονίκη Κυριακή βράδυ, να πάρω το ΚΤΕΛ και να κατέβω στην Καρδίτσα… Αυτό είχε ως συνέπεια να μην παραβρεθώ στη συναυλία του Ulrich Schnauss στη Θεσσαλονίκη. Όχι ότι καιγόμουν, βέβαια. Δεν είμαι φανατικός του. Απλά είχα τη διάθεση να βοηθήσω με το εισιτήριό μου τους δύο διοργανωτές (ναι, αυτούς για τους οποίους έγραφα στο προηγούμενο MyBlogBook ότι θα μου έδιναν μια συνέντευξη που θα ανέβαινε στις 8/5/08. Τα παιδιά όμως ζήτησαν ευγενικά να την αναβάλλουμε για επόμενη φορά και το δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη). Βέβαια, αυτός ο λόγος για τον οποίο θα πήγαινα, δηλαδή κυρίως για να βοηθήσω, με έχει προβληματίσει πολλές φορές και σε άλλες περιπτώσεις. Είναι συχνό το φαινόμενο, όταν ανακοινώνεται μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη να νιώθω μια «υποχρέωση» να παραβρεθώ. Κάτι του στυλ «αν δεν πάμε και εμείς που ασχολούμαστε, τότε ποιος θα πάει;». Αυτή η κατάσταση, όμως, έχει αρχίσει και με κουράζει. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κοινό που να μπορεί να στηρίξει πολλές και διαφορετικές συναυλίες στην πόλη, με έχει «αναγκάσει» αρκετές φορές να πάω με μισή καρδιά σε κάποιες, παρόλο που μπορεί να μην με ενθουσιάζει το συγκρότημα, παρόλο που μπορεί να είμαι κουρασμένος από τις άλλες μου ασχολίες, παρόλο που είμαι φανατικός συναυλιάκιας! Το μόνο θετικό από τέτοιες περιπτώσεις είναι που κάποιες φορές ο καλλιτέχνης με την εμφάνισή του σου δίνει ένα ευχάριστο «χαστούκι» για να συνειδητοποιήσεις πως συχνά το καλό βρίσκεται εκεί που δεν το περιμένεις…

Σύνδρομο καρδιτσιώτικης άνεσης…

Έτσι, λοιπόν, αντί για τον Ulrich Schnauss, βρέθηκα στην πόλη που το συναυλιακό must είναι (από ό,τι μου έχουν πει) ο… Μίμης Γκιουλέκας. Και αν αυτό το όνομα φαντάζει εντελώς επαρχιώτικο και εντελώς υπο-κουλτούρα, συνειδητοποιώ στη βόλτα μου στην Καρδίτσα ότι είναι πολλά τα χαρακτηριστικά της που με κάνουν να νιώσω ότι η κουλτούρα της είναι πολύ πιο μπροστά από ότι εμάς των «πρωτευουσιάνων». Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μέσο μεταφοράς εμένα με συγκινεί. Βλέπεις νέους, γέρους, 40αρηδες, πανκιά, κυριλέδες και πολλούς άλλους να κυκλοφορούν πάνω σε ένα ποδήλατο, είτε καινούριο είτε παλιό. Βλέπεις κάτι κοπελιές, «κοκέτες» που τις λέμε, από αυτές που στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα (όπως έγραφα και παραπάνω) όχι ποδήλατο, ούτε λεωφορείο δεν πρόκειται να έπαιρναν, να είναι πάνω στο ποδήλατό τους εντελώς φυσικές, με τα καλά τους ρούχα, τις ακριβές τους τσάντες και τα καλοφτιαγμένα μαλλιά τους και λες: «μα εδώ δεν είναι η… τριτοκοσμική Καρδίτσα;». Περπατάς στα χιλιόμετρα πεζοδρόμων της, στο καταπράσινο Παυσίλυπο με τα «αδέσποτα» παγώνια, κάνεις τις δουλειές σου σε τράπεζες και υπηρεσίες σε μισή ώρα και ξανασκέφτεσαι: «Τελικά, μήπως εγώ είμαι ο τριτοκοσμικός;». Ρωτάς μια καρδιτσιώτισα «Με συγχωρείτε, πού βρίσκονται τα ΕΛΤΑ;» και σου απαντάει: «Ααα, εδώ που είσαι… Έχεις πολύ ποδαρόδρομο παιδί μου» και τελικά φτάνεις στα ΕΛΤΑ σε τέσσερα λεπτά χαμογελώντας με την αφέλειά τους με τις αποστάσεις! Κατανοώ βέβαια, πως ένας καρδιτσιώτης δεν θα τα βρίσκει και τόσο σημαντικά αυτά που περιγράφω. Κατανοώ επίσης, πως για εμάς που έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα είναι δύσκολο λόγω συνήθειας να αφήσουμε αυτές τις πόλεις για πόλεις σαν την Καρδίτσα. Σίγουρα και αυτές έχουν ένα σωρό προβλήματα που δεν τα συνειδητοποιείς μένοντας μια και δυο μέρες το εξάμηνο. Όμως, στην εποχή που ο τηλεοπτικός Σκάι έχει κάνει σημαία του την προστασία της φύσης και τη βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος, είναι παρήγορο να βλέπεις πόλεις σαν την Καρδίτσα να έχουν κάνει κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση πολύ πριν η οικολογία γίνει μόδα…

Από τη μόδα της οικολογίας στην οικολογία της μόδας…

Το καλοκαίρι του 2007 με τις χιλιάδες πυρκαγιές και τους εκατοντάδες νεκρούς, η παραπάνω ενασχόληση του Σκάι με περιβαλλοντικά θέματα και η συνειδητοποίηση πως η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός -συμβαίνει τούτη τη στιγμή- και δεν αποτελεί εικασία των επιστημόνων, έχουν επιφέρει την απαρχή της αφύπνισής μας σχετικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Παρόλο που ελάχιστο ενδιαφέρον έχουμε επιδείξει μέχρι τώρα για έννοιες όπως «προστασία φυσικού περιβάλλοντος», «αειφορία» και «οικολογία»– δείχνουμε σιγά σιγά να συνειδητοποιούμε πως η άναρχη τόσα χρόνια ανάπτυξη της χώρας έχει συντελεστεί σε βάρος του φυσικού πλούτου. Αναρωτιέμαι, όμως, αν και αυτό αποτελέσει μια μόδα της εποχής. Μήπως θα ξεχαστούν όλα αυτά σύντομα και θα επιστρέψουμε στη γνωστή συμπεριφορά; Οι προχθεσινές ενδείξεις με την υστερία στο πετρέλαιο δείχνουν πως ναι. Η ευχή είναι πως όχι. Και στο παρελθόν, όμως, έχουμε επιδείξει ανάλογη πρόσκαιρη –εν είδη μόδας- ενασχόληση με την οικολογία. Αλλά, αυτό γινόταν πάντα για λάθος λόγους. Λόγω της ελλιπούς πληροφόρησής μας για τέτοια θέματα εξαντλήσαμε την «οικολογική» μας συμπεριφορά με το να μην αγοράζουμε φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο (αγνοώντας ότι πρόκειται για ένα προϊόν που έχει συμβάλλει στη δάσωση ορεινών εκτάσεων και στην ανακούφιση της ορεινής οικονομίας) και στο να είμαστε εναντίον του κυνηγιού (το οποίο αποτελεί επιστημονικά αποδεκτό μέσο διαχείρισης του ζωικού πλούτου). Αντιθέτως, συνεχίζουμε, για παράδειγμα, να χρησιμοποιούμε ασταμάτητα το αυτοκίνητο και να αγνοούμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, συμβάλλοντας έτσι συνεχώς στις βλαβερές συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Ή, συνεχίζουμε να οικοδομούμε σε οποιοδήποτε ανοιχτό χώρο μέσα στις πόλεις και στις παρυφές αυτών, τοποθετώντας μονίμως υλικά τα οποία συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση του φαινομένου της αστικής θερμικής νησίδας. Φυσικά, δεν παραγνωρίζεται το γεγονός ότι οι ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου είναι κύρια υπεύθυνες για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Πολλές, όμως, από αυτές –και ειδικά στην Κεντρική Ευρώπη- είναι εδώ και καιρό πρωτοπόρες σε θέματα που αφορούν την προστασία του. Για τους περισσότερους πολίτες αυτών των χωρών, η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι μια ασχολία με πεπερασμένο τέλος, αλλά μια αέναη διαδικασία που συνδέεται άρρηκτα με την ίδια την καθημερινή τους ζωή. Το ενδιαφέρον τους εντοπίζεται στο πώς θα αξιοποιηθεί καλύτερα η τεχνολογία της ανακύκλωσης, πώς θα αυξηθεί η χρήση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, πώς θα δημιουργηθούν περισσότερα ενεργειακά «πράσινα» κτίρια, πώς θα δημιουργηθούν περισσότερες περιβαλλοντικά υπεύθυνες εταιρίες. Το τελευταίο φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή τώρα τελευταία ακόμα και στο χώρο της μόδας (άρθρα της Έφης Φαλίδα στα Νέα: «Ρούχα με “πράσινη” συνείδηση», 26/03/2007, και «Το στυλ βάφτηκε πράσινο», 12/05/2008) με πρωτοπόρες τεχνικές και οικολογικά υλικά για την κατασκευή ρούχων, αλλά και τη μείωση των εκπομπών αερίων από τις μεταφορές τους. Έτσι, ενώ εμείς προσπαθούμε να πείσουμε ως περιβαλλοντικά υπεύθυνοι, κάνοντας στην ουσία ελάχιστα πράγματα, στο εξωτερικό ακόμα και η οικολογία της μόδας είναι γεγονός.

• Έρχονται οι Zita Swoon, οπότε θυμήθηκα μια συνέντευξη που είχα κάνει προ πενταετίας μαζί τους. Μπορείτε να τη βρείτε εδω .
• Στις 20 Μαΐου 2008 έρχεται το MyBlogBook #20… Πάλι σύμπτωση!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλες οι φωτογραφίες προέρχονται από το www.karditsa-city.gr

Κώστας Παπασπυρόπουλος