MyBlogBook #20 20/5/2008

Λογο-κριση-α…

Επεξεργάζοντας στο μυαλό μου τις προηγούμενες μέρες το γεγονός της διακοπής της συνεργασίας μεταξύ ΕΡΤ και Στέλιου Κούλογλου, διαπίστωσα μια αντίθεση: στην εποχή της επανάστασης του internet, των blogs, των διαδικτυακών εφημερίδων και περιοδικών, όπου όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να γράφουμε ελεύθερα (ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε…) οτιδήποτε μας κατέβει και να κρίνουμε και να γνωμοδοτούμε για σχεδόν τα πάντα, τα παραδοσιακά Μέσα, που μέχρι πριν λίγο καιρό διαχειρίζονταν αποκλειστικά τη γνώμη και τη γνώση, παρουσιάζουν όλο και πιο συχνά φαινόμενα λογοκρισίας. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε τόσο εμφανείς περιπτώσεις όσο αυτή του Κούλογλου. Λογοκρισία έχουμε και στα δελτία ειδήσεων, όπου η γενικώς αποδεκτή γνώμη έχει πάντοτε προαποφασιστεί, μην επιτρέποντας σχεδόν σε κανένα να πει κάτι αντίθετο. Έχουμε και στις «πολιτικές» εκπομπές, όπου σχεδόν ο μόνος που ακούγεται είναι ο παρουσιαστής. Έχουμε και από τη σωρεία χαζοχαρούμενων και μηδαμινών show που πολτοποιούν οποιαδήποτε δυνατότητα σκέψης και στερούν τον τηλεοπτικό χρόνο για άλλου είδους εκπομπές. Έτσι, ο Κούλογλου και μερικοί άλλοι (Δανέζης, Αυγερόπουλος κλπ) αποτελούν την εξαίρεση. Φαίνεται, όμως, πως και αυτές έχουν αρχίσει ήδη να εκκαθαρίζονται…

«Μην ξεχνάς και τα αθλητικά…»

Σωστά! Σκεφτόμουνα πόσο κοινωνικά υπεύθυνη μπορεί να είναι η ΕΡΤ όταν αποφασίζει από τη μια να «κόψει» μια εκπομπή έρευνας και από την άλλη να έχει συχνά, ταυτόχρονα στα δύο μεγάλα κανάλια της άθλιους ποδοσφαιρικούς αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος (τρομάρα του). Μην δίνοντας έτσι εναλλακτική στους πολίτες της χώρας που, χωρίς να το επιθυμούν, πληρώνουν για να λειτουργεί η δημόσια τηλεόραση. Συνάμα, αυτή η γενική υπερπροσφορά αθλητικής ενημέρωσης και αθλητικής θέασης έχει αρχίσει να γίνεται και αρκετά ύποπτη τον τελευταίο καιρό. Ειδικά τώρα, που ακόμα και Μέσα τα οποία δεν είχαν δείξει άλλοτε τέτοια συμπεριφορά μπαίνουν στο παιχνίδι. Να, για παράδειγμα, μέχρι και η Καθημερινή του Σαββάτου ξεκίνησε να εκδίδει αθλητικό περιοδικό, έστω και αν αυτό περιέχει την «κουλτούρα» της γαλλικής L’ equip. Η Καθημερινή, που αν καμιά φορά ήθελες να διαβάσεις κανένα αθλητικό, το έψαχνες με υπομονή. Θα μου πεις, εδώ μπήκε ο Λαμπράκης στο παιχνίδι των αθλητικών εφημερίδων, δεν θα μπουν άλλοι; Εκτιμώ, όμως, πως αυτή η εξάρτηση από το ποδόσφαιρο, το στοίχημα και η προσκόλληση σε οτιδήποτε συμβαίνει στον αθλητικό χώρο, έχει κάνει την λογοκρισία να εφαρμόζεται ακόμα πιο εύκολα…

Βέλγικα σοκολατάκια αντί για πάστα φλόρα…

Βέβαια, δεν αποτελεί ένα είδος λογοκρισίας και ο αποκλεισμός τον συναυλιών από τον κύριο αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης; Δεν αποτελεί αποκοπή από το βασικό πυρήνα της πόλης το γεγονός ότι κάθε live λαμβάνει χώρα στα δυο μακρινά άκρα της; Στα Σφαγεία και στο Νέο Ρύσιο; Η συναυλία πρέπει να βρίσκεται και στο κέντρο, εκεί που συνωστίζονται οι νεολαίοι, αλλά και οι μεγαλύτεροι, εκεί δηλαδή που λαμβάνουν χώρα οι περισσότερες ζυμώσεις ιδεών, οι ανταλλαγές απόψεων, η λήψη πρωτοβουλιών. Η συναυλία σαν γεγονός, είναι στενά συνδεδεμένη με αυτές τις καταστάσεις. Δεν μπορεί να βρίσκεται μακριά από τα κέντρα των εξελίξεων. Δεν μπορεί να αποτελεί ολόκληρη διαδικασία, σαν μια υποχρέωση, η παρακολούθησή της. Έτσι, λοιπόν, αυτό που είδαμε την Παρασκευή 16 Μαΐου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο μα και τόσο λογικό ταυτόχρονα: ένα συγκρότημα, οι Zita Swoon από το Βέλγιο, να παίζουν ακριβώς στο σημείο που συγκεντρώνεται ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια αυτής της πόλης. Στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος, σε μια διοργάνωση των bar Urban και Σπίρτο (το Pasta Flora Darling δεν συμμετείχε). Κι αν μπορεί να έχω αρκετές ενστάσεις ως προς το ρόλο των τριών αυτών μπαρ, ειδικά το καλοκαίρι, και το πόσο «εναλλακτικά» λειτουργούν (βρίσκω εξαιρετικά επιτυχημένη μια ατάκα που έγραψε ο Τσιτσόπουλος στο editorial του Soul το Μάρτιο του 2008, την παραθέτω: «Το ότι στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος οι θαμώνες πίνουν αρωματικά τεΐα και ακούν Bjork, σε αντίθεση με τους φραπογαλιστές και τη Rihanna της παραλίας, δε συνιστά ιδεολογικό πλαίσιο, ούτε διαφορά ουσίας»), εκτιμώ πως αυτή η κίνηση του «δωρεάν» live, χωρίς κάποιο προφανές οικονομικό κίνητρο (πολλοί από εμάς ήπιαμε απλά τις μπύρες μας από το περίπτερο) έκανε τη διαφορά. Ήταν μια πράξη ουσίας, μια προσπάθεια του να επανακοινωνικοποιήσουμε τον κόσμο μέσω της ζωντανής μουσικής, μέσω μιας πραγματικά διαφορετικής εκδήλωσης. Οι Zita Swoon ήταν οι ιδανικοί για να αναλάβουν αυτό το ρόλο…

Vinyl mania για λίγους…

Το ακριβώς αντίθετο ήταν το αφιέρωμα στο βινύλιο την Κυριακή (Μύλος, 18.05.2008). Ο Μύλος ποτέ δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως χώρος που θα τραβάει τον κόσμο από πολύ πρωί και θα καταφέρνει να τον κρατάει εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Έτσι, η δεύτερη μέρα του Thessaloniki Vinyl Weekend, η οποία είχε και τις περισσότερες εκδηλώσεις πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Και δυστυχώς, το μέγεθος της αποτυχίας πάντα κρίνεται από το μέγεθος των στόχων που βάζει ο καθένας. Το γεγονός, λοιπόν, πως το όλο πράγμα ήταν καλά οργανωμένο, είχε πολλούς dj από τις 12 το πρωί και είχε και ένα μεγάλο αριθμό βινυλίων και cd για να ασχοληθείς αρκετή ώρα, κάνει μεγαλύτερη αποτυχία την χαμηλή προσέλευση. Εγώ βρέθηκα εκεί μετά τις 18.30 και μέχρι τις 21.30 που παρέμεινα (οπότε και σταμάτησε το παζάρι δίσκων και θα άρχιζαν τα live) διαπίστωσα πως στο χώρο κινούνταν περισσότερο φίλοι και γνωστοί. Θεωρώ ότι μια τέτοια εκδήλωση θα μπορούσε να λειτουργήσει πιο καλά στο κέντρο της πόλης, ας πούμε σαν μια μικρή έκθεση βιβλίου. Το βινύλιο είναι για τους ενημερωμένους μουσικόφιλους, δεν είναι ανάγκη όμως, να προσφέρεται μόνο σε αυτούς. Στο κέντρο θα είχε τη δυνατότητα περισσότερος κόσμος να βρεθεί δίπλα σε αυτό το μοναδικό μέσο αναπαραγωγής της μουσικής. Κρίμα, λοιπόν, γιατί μια καλή εκδήλωση έγινε ξανά από «εμάς» για «εμάς»…

Τουλάχιστον…

Ακόμα και όμως έτσι, διέκρινα κάποια αρνητικά πράγματα όσον αφορά τις τιμές των προσφερόμενων δίσκων. Αν εξαιρέσω τις νέες κυκλοφορίες που είναι λογικό να διατηρούν τις κανονικές τιμές, θεωρώ ότι σε τέτοιες εκδηλώσεις που λειτουργούν ως παζάρι, είναι καλό να υπάρχουν καλύτερες τιμές στις παλαιότερες ή στις second hand κυκλοφορίες. Το παζάρι έχει και την έννοια του πιο φθηνού, μη το λησμονούμε… Εντάξει, κατανοητό κάποιοι δίσκοι που θεωρούνται σπάνιοι να έχουν υψηλή τιμή, αλλά να βλέπεις second hand βινύλια, τα οποία κυκλοφορούν ακόμα και ως καινούρια, να έχουν τιμές πάνω από 20 ευρώ (!) είναι λίγο εξοργιστικό… Για μένα, το πιο θετικό που κέρδισα από την προχθεσινή εκδήλωση ήταν πως αναγκάστηκα να ξαναφτιάξω το πικάπ μου (καλά μόνο 4 μήνες ήταν χαλασμένο) και έτσι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές να έχω την ευκαιρία να ακούω έναν μάλλον πολύ καλό δίσκο που αγόρασα από εκεί: πρόκειται για το διπλό βινύλιο The Valerie Project (Drag City, 2007), τη συνεργασία δηλαδή μελών των Espers, των Fern Knight και άλλων neo-folk συγκροτημάτων. Η 11μελης ομάδα μουσικών από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ ανασύρει ένα φιλμ του 1970 από το τσέχικο νέο κύμα, το Valerie and Her Week of Wonders του Jaromil Jires, και γράφει ένα νέο soundtrack γι αυτήν. Αυτό που ακούω μέχρι στιγμής μοιάζει εξαιρετικό. Εάν δεν επανέλθω τις επόμενες εβδομάδες για να διορθώσω, θα σημαίνει πως είναι…

• Όση ώρα ακούω το βινύλιο The Valerie Project, κοιτάω ανά τακτά διαστήματα στο καντράν του cd player για να δω τον αριθμό του κομματιού. Α, ρε, κακιά συνήθεια…
• Σινεμά μπορεί να μην πήγα φέτος, μια ταινία όμως που παίζεται στην Αθήνα αυτή τη βδομάδα, το Day Night Day Night, το είχα δει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πριν ενάμισι χρόνο, το 2006. Από τις καλύτερες που έχω δει σε Φεστιβάλ. Προτείνω να μη τη χάσετε…
• Τελευταίο ανοιξιάτικο MyBlogBook στις 27 Μαΐου. Θα είναι το 21ο!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το http://ccb.lis.uiuc.edu. Η δεύτερη από το www.myspace.com/zitaswoonspace. Η τρίτη είναι τραβηγμένη από εμένα. Το εξώφυλλο από το http://valerieproject.org.

Κώστας Παπασπυρόπουλος