ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, SOCOS & THE LIVE PROJECT BAND, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗΣ BABY TRIO 15/5/2008 ΚΥΤΤΑΡΟ club, Αθήνα 22/5/2008

Υπάρχουν φορές, που ενδεικτικό της ταπεινότητας ενός καλλιτέχνη είναι η συχνότητα και ο τρόπος που κοιτάζει το κοινό του.

Όσον αφορά τη σκηνική παρουσία του Μπάμπη Παπαδόπουλου , αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που σου προκαλούσε εντύπωση, ένας μουσικός που δίσταζε να κοιτάξει τους λίγους θεατές, εκτός από μια φορά στο τέλος (και αυτή μάλλον αναγκαστικά).

Επί της ουσίας, η μουσική του ήταν αυτή που σε εισήγαγε σε μια σινεματική πραγματικότητα, προβάλλοντας μια σειρά εικόνων που δύσκολα θα αρνιόσουν να εισχωρήσεις.

Αν ρωτούσες λοιπόν τον Παπαδόπουλο πριν μερικά χρόνια, τί θα ήθελε ακριβώς να γίνει όταν μεγαλώσει, μια πιθανή απάντηση θα ήταν “μουσικός μηχανικός”. Ένας εκκεντρικός επιστήμονας που θα έπλαθε τον δικό του μικρόκοσμο, χρησιμοποιώντας στρώματα από κιθάρες, με σκοπό να δημιουργήσει ambient ατμόσφαιρες που θα διακρίνονται για τη φαντασία και το ψυχισμό τους. Όλοι οι πειραματισμοί του λάμβαναν μέρος δίχως ίχνος επιτήδευσης ή τάσης επιδειξιομανίας, αλλά στοχεύοντας στην δημιουργία συναισθημάτων. Αυτοσχεδιασμοί που δεν εκτροχιάζονταν, με αρκετές δόσεις εγκεφαλικότητας και κιθάρες που περιπλέκονταν παίζοντας μαζί σου μέχρι τελικά να σε τυλίξουν. Όλα αυτά από έναν avant-garde πειραματιστή, που δημιουργεί κάτι σπάνιο και αυθεντικό, στοχεύοντας να πατήσει σε δύσβατα μέρη και στο τέλος να εξυψωθεί μόνο η μουσική του.

Πριν από το Μ. Παπαδόπουλο εμφανίστηκαν οι Socos & The Live Project Band. Μια μπάντα που ζωντανά τουλάχιστον φάνταζε “ασταθής”. Φαινόταν να μην γνωρίζει την κατεύθυνση που ήθελε να βαδίσει, το σκοπό της ανάμειξης ελληνόφωνου ροκ με επικά, σχεδόν οπερετικά γυναικεία φωνητικά, και όλα αυτά υπό τη συνοδεία (ψευδο-)μεταλλικών ριφ και πειραματικών εφέ. Η δε θεματολογία σε μερικές από τις βιντεοπροβολές και τους στίχους, θύμιζε έντονα μπάντα νεανικής αντίληψης. Τα κοινότυπα μανιφέστα, οι εφηβικές αναζητήσεις, η “αντίδραση στη δράση” και από κάποια γωνία νόμιζες ότι θα ξεπροβάλλει χοροπηδώντας η Παπαρήγα.

Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποια κομμάτια τα οποία μας κέντρισαν τη προσοχή, έπρεπε να παίζονται ολοκληρωτικά playback, αφήνοντας τη μπάντα να παρακολουθεί άπραγη. Καλλιτεχνική πρωτοπορία ή επειδή η μπάντα έπρεπε να αποτίσει φόρο τιμής στη λίστα των (προφανώς νεκρών) ονομάτων περνούσε από πίσω του; Γιατί τότε, να μην γινόταν το ίδιο και με το αιδοίο που λάμβανε απέραντη ευχαρίστηση αυτοικανοποίησης(!) σε μια από τις βιντεοπροβολές; (τότε ομολογουμένως αποκτούσε άλλο ενδιαφέρον το όλο concept).

Η βραδιά ξεκίνησε με τον Γιώργο Κοντραφούρη να ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά τις τζαζ συνθέσεις του που συνοδεύονταν από την ενέργεια δύο νέων στη κιθάρα και τα ντράμς. Άρτια τεχνική, έντονη ερμηνεία με σχεδόν ιλιγγιώδη ταχύτητα, και τα πλήκτρα να βιώνουν σε κάθε κομμάτι τον ιδρώτα και το “όργωμα” από τα δάχτυλα του μουσικού. Επίσης, το παίξιμο στα ντράμς και ιδίως στα γυρίσματα, είχε ένα περισσότερο ροκ παρά τζαζ χαρακτήρα, πράγμα που φυσικά έδινε ζωντάνια και ένταση στο σύνολο της μουσικής.

Χάρης Αποστολόπουλος