MyBlogBook #21 27/5/2008

Πρόωρη… στράτευση

Τώρα που γίνεται αυτή η συζήτηση ξανά στη χώρα σχετικά με την στράτευση των ανδρών στα 19, έρχεται στο μυαλό μου μια πρόσφατη εμπειρία που είχα από το στρατό και με πείθει για τα καλά ότι, αν δεχτούμε τελικά ότι «πρέπει» να γίνει αυτή η υποχρέωση (κάτι βέβαια για το οποίο είμαι αντίθετος), τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί σε μεγάλη ηλικία. Δεν κρύβω βέβαια, ότι μικρότερος, πριν καμιά 15αριά χρόνια, είχα σκεφτεί το απλοϊκό επιχείρημα: «πάνε 6 μήνες στα 19 σου να τελειώνεις με την υποχρέωση, μην την έχεις στο κεφάλι σου, και μετά κάνε τη ζωή σου όπως τη θες». Όμως, υπηρετώντας τελικά στα 29 μου διαπίστωσα ότι ο ελληνικός στρατός, ακόμα και αυτός που πια θεωρείται χαβαλέ διαδικασία (που δεν είναι), διαμορφώνει συνειδήσεις, διαμορφώνει προσωπικότητες, «χτίζει» αντιλήψεις… Θυμάμαι ένα από τα πολλά λογύδρια του (συχωρεμένου πια) διοικητή της μονάδας τεθωρακισμένων, στο οποίο είχε φτάσει να βγάλει καθαρούς τους (αν θυμάστε την ιστορία) δύο δολοφόνους, πατέρα και γιο, που εν ψυχρώ είχαν «καθαρίσει» πέντε κυνηγούς πριν δύο χρόνια περίπου (μάλιστα πριν λίγες μέρες καταδικάστηκαν με ισόβια). Είχε πει το μνημειώδες: «δεν μπορεί, κάτι θα είχαν κάνει και αυτοί, για να τους σκοτώσουν οι άλλοι». Από κάτω εγώ, και ενώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα νεύρα μου, σκεφτόμουνα ότι εκείνη τη στιγμή τον άκουγε μια ομάδα δέκα 20χρονων, οι οποίοι τύγχαναν της «ορθολογικής» αυτής διαπαιδαγώγησης από τον διοικητή τους, δηλαδή τον επόμενο «δάσκαλο» που συνάντησαν στη ζωή τους μετά το σχολείο…

Στράτευση στο… περιβάλλον

Εν τω μεταξύ, την εποχή που υπηρετούσα και διαπίστωνα το υποκριτικό του πράγματος, το «παιχνίδι» μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, σκεφτόμουν ότι αν όντως κάποτε υπήρχε ένας ορατός κίνδυνος για τη χώρα από εξωτερικό εχθρό, την περίοδο που διανύουμε, δεν πρέπει να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι το όλο αυτό οικοδόμημα συντηρείται εξαιτίας ενός τέτοιου λόγου. Ένας πόλεμος είναι πια, ακόμα και για τους «μέσα», κάτι εξαιρετικά απίθανο. Οπότε εκτιμώ ότι πρέπει να βρούμε άλλους «εχθρούς» που απειλούν την «πατρίδα» και να κατευθύνουμε εκεί την υποχρεωτική θητεία. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι αυτή τη στιγμή, μιας που μπαίνει και το καλοκαίρι, η μεγαλύτερη απειλή που δεχόμαστε είναι η καταστροφή του φυσικού και κυρίως του δασικού περιβάλλοντος. Γιατί λοιπόν να μη συστήσουμε ένα σώμα, στο οποίο θα υπηρετούν νέοι για 3 μήνες, βοηθώντας στην αποψίλωση και απομάκρυνση της εύφλεκτης βλάστησης, στις περιπολίες στα δάση, στο φύλαγμα «σκοπιάς» με μάνικα στο χέρι, αντί για G3, σε καίρια σημεία, πιθανά να πάρουν φωτιά, και, αν χρειαστεί, στην τελική αντιμετώπιση της πυρκαγιάς… Αντί, λοιπόν, για παράδειγμα, τα δασαρχεία να προσλαμβάνουν ντόπιους μεροκαματιάρηδες εργάτες για τρεις μήνες για να κάνουν κάποιες από τις παραπάνω δουλειές (κυρίως την αποψίλωση), να παίρνουν «δωρεάν» νέους και να κάνουν όλα τα παραπάνω. Πώς είμαι, όμως, σίγουρος ότι σε μια τέτοια περίπτωση, όλοι αυτοί οι «πατριώτες» που δέχονται τα παιδιά τους να ξοδεύουν και να χαραμίζουν άσκοπα ένα χρόνο από τη ζωή τους για να υπηρετήσουν την εθνική μας άμυνα, θα εξεγείρονταν και θα διεκδικούσαν αμοιβές για τα μονάκριβά τους που «μέσα στον καύσωνα ξεχορταριάζουν και περιπολούν στα άγρια δάση»… (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν υιοθετώ καμιά από τις δύο περιπτώσεις, απλά θέλω να υπερτονίσω την υποκρισία της θητείας).

Περιβάλλον… άκαπνο

Από την άλλη, αυτές τις μέρες ανακοινώθηκε ότι από την πρώτη Γενάρη του 2010 ακολουθούμε το παράδειγμα και άλλων ευρωπαϊκών χωρών και απαγορεύουμε το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους, συμπεριλαμβανομένων μπαρ και καφενείων! Γενικά, δηλώνω αντικαπνιστής, άνθρωπος που δεν έχει καπνίσει ποτέ στη ζωή του, άνθρωπος που σχεδόν σιχαίνεται να ακουμπήσει ένα πακέτο τσιγάρα. Οπότε μια τέτοια προοπτική με βρίσκει σύμφωνο. Παρόλα αυτά, έχω μπει στη διαδικασία να ακούσω την άποψη των καπνιστών για το ζήτημα, να διαβάσω κάποια άρθρα τους, να καταλάβω πώς νιώθουν. Μέχρι στιγμής έχω πέσει σε άρθρα πρώην καπνιστών (Χ. Μιχαηλίδης, Lifo, τεύχος 104) και σε άρθρα φανατικών καπνιστών (Α. Ρουμελιώτης, Ελευθεροτυπία, 08-01-2008 και Λ. Κέζα, Lifo, τεύχος 105). Οι πρώην καπνιστές διατυμπανίζουν ουσιαστικά την απελευθέρωσή τους από τον βραχνά του τσιγάρου, οι φανατικοί καπνιστές μιλάνε για περιορισμό προσωπικών ελευθεριών. Δεν έτυχε να διαβάσω προς το παρόν την άποψη ενός μη καπνιστή από ιδεολογία. Χωρίς να θέλω να εκπροσωπήσω αυτή την «τάξη», απλά να καταθέσω, πέρα από τα αυτονόητα περί υγείας και στέρησης και δικών μου προσωπικών ελευθεριών, δύο επιπλέον στοιχεία. Πρώτον, δεν μπορώ να κατανοήσω, πως ενώ σε όλα μας θέλουμε να είμαστε καθαροί, να ζούμε ή να βγαίνουμε σε προσεγμένους και όμορφα διακοσμημένους χώρους, δεν μας ενοχλεί η βρώμα που φέρνει το τσιγάρο στο σώμα μας, στα μαλλιά μας (αυτό δεν με ενοχλεί και τόσο…), στα ρούχα μας. Δεύτερον, θεωρώ πολύ δίκαιη αυτή την εξέλιξη για εμάς τους 30άρηδες και μη καπνιστές. Στα πρώτα 30 χρόνια της ζωής μας ανεχτήκαμε κάθε κοινωνική μας δραστηριότητα να περιλαμβάνει και το τσιγάρο, για τα υπόλοιπα 30 (αν μας περισσεύουν και τόσα) ας ζήσουμε χωρίς αυτό…

Μα(όχι και πάλι)drugada

Την ώρα που γράφω τις παραπάνω «αρλούμπες» στη Θεσσαλονίκη παίζουν ζωντανά οι Madrugada για πολλοστή φορά. Σκέφτομαι πως δεν μπήκα καν στον κόπο να διανοηθώ να παρακολουθήσω τη συναυλία αυτή. Οι νορβηγοί με είχαν εντυπωσιάσει στα πρώτα χρόνια της πορείας τους. Τους έχω παρακολουθήσει ήδη τρεις φορές αν δεν κάνω λάθος. Μετά το τρίτο άλμπουμ, όμως, τους άφησα. Τώρα πια θεωρώ (αδίκως φυσικά) πως ό,τι και να κυκλοφορήσουν, ό,τι και να κάνουν, θα είναι βαρετό. Δεν ξέρω αν είναι πρόβλημα δικών μου κολλημάτων, ή όντως πια οι Madrugada και πολλά άλλα συγκροτήματα που έκαναν ανάλογη επιτυχία στη χώρα μας δεν έχουν πια τίποτα να προσφέρουν. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με ενοχλούν κάποιες πραγματικότητες. Για παράδειγμα, το ότι στην Αθήνα κάνανε διήμερο sold out ή ότι στη Θεσσαλονίκη παίζουν Δευτεριάτικα, ενώ γενικά οι συναυλίες έχουν «εξοστρακιστεί» από τις καθημερινές. Απλά αυτό το sold out (που καλώς έγινε, απλά να γινότανε και αλλού) δείχνει ξανά ότι δεν έχουμε διάθεση να ακούσουμε πέρα από τα δεδομένα, πέρα από αυτά που θα μας κάνουν να τραγουδήσουμε, να αναπολήσουμε και να μελαγχολήσουμε. Δείχνει ένα κόλλημα, το οποίο υποθετικά δεν έχει αυτός που λέει ότι ακούει διαφορετική από το μέσο όρο μουσική… Άρα, ίδια φιλοσοφία με τους «άλλους», έστω κι αν πλασάρεται ως εναλλακτική…

Διάφορα, αλλά όχι αδιάφορα, blues

Έτσι, έμεινα σπίτι, ακούγοντας στο cd player μου το πρόσφατο πόνημα των The Black Keys με τίτλο Attack & Release (V2, 2008). Δεν θέλω να σκεφτώ πόσο κόσμο θα είχανε στη Θεσσαλονίκη Δευτεριάτικα με καύσωνα στο μακρινό Principal… Όμως, το δίδυμο αυτό των 27χρονων από το Ohio αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του σημερινού blues. Όχι αυτού που έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το είδος, δηλαδή το κλασικό ηλεκτρικό blues που στην Ελλάδα μάθαμε από τους Blues Wire, αλλά ένα blues αναμεμιγμένο με rock n roll και soul στοιχεία, πολλές φορές (ειδικά στους προηγούμενους δίσκους τους) και με punk και garage προσμείξεις. Οι Black Keys ήταν μέχρι τον προηγούμενο δίσκο, το γκρουπ της κιθάρας και των τυμπάνων μόνο. Προσέφεραν ένα ωμό blues n roll, που πολλές φορές, όπως στο Rubber Factory (2004), έφτανε σε υψηλά καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Στο φετινό τους άλμπουμ αποφάσισαν να κάνουν μια αλλαγή. Κάλεσαν τον Danger Mouse στην παραγωγή και «δέχτηκαν» να μπουν και άλλα μουσικά όργανα στην τελική ενορχήστρωση. Το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από ικανοποιητικό, αν και περίμενα μεγαλύτερη επιρροή από τα χέρια του hip hop παραγωγού. Σε κάποια κομμάτια θυμίζουν τον παλιό εαυτό τους (I Got Mine, Strange Times, Remember When (side B)) και αυτό ίσως είναι και το πιο αρνητικό, παρόλο που τα κομμάτια είναι καλά. Σε άλλα ακολουθούν πιο παραδοσιακές blues φόρμες (εξαιρετικό το Psychotic Girl και το Lies), ενώ παρουσιάζουν και το πιο «cool» τραγούδι της καριέρας τους, το So He Won’t Break (το οποίο υπάρχει και στο πολύ καλό cd του Mojo Απριλίου 2008). Το Live From Suma Ep που συνοδεύει την κυκλοφορία που έχω στα χέρια μου, ένα live ηχογραφημένο cd με τρία τραγούδια που περιέχονται και στο άλμπουμ, δεν είναι κάτι σπουδαίο. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι πέρασα καλύτερα με τη συγκεκριμένη μουσική επιλογή, από ένα ακόμα live των Madrugada…

• Μπαίνουμε στο καλοκαίρι την επόμενη εβδομάδα. Το πρώτο καλοκαιρινό MyBlogBook την Τρίτη 3 Ιουνίου 2008. Αριθμός; Νούμερο 22!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι τραβηγμένη από εμένα. Η δεύτερη από το www.flickr.com. Η τρίτη από το www.myspace.com/wearemadrugada. Η τέταρτη από το www.myspace.com/theblackkeys. Το εξώφυλλο από το www.amazon.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος