MyBlogBook #22 3/6/2008

Τετάρτη πρωί…

Ψάχνω τους ραδιοσταθμούς. «Πέφτω» σε μια συνέντευξη στην ΕΡΑ Σπορ. Δυστυχώς δεν καταφέρνω να μάθω ποιος μιλάει, αφού οι δύο εκφωνητές δεν κάνουν τον κόπο να επαναλάβουν το όνομα του συνεντευξιαζόμενου για εμάς που δεν πετύχαμε από την αρχή τη συνομιλία. Το σίγουρο είναι ότι μιλάνε για το Ράλι Ακρόπολις. Ο ομιλητής εκφράζει την πίκρα του ότι, τόσο εξαιτίας δικών τους λαθών, όσο και εξαιτίας της πολιτείας, δεν έχουν στραφεί πολλά παιδιά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Έχω παρατηρήσει και άλλες φορές, ότι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε ένα άθλημα, ή σε κάποιον άλλο τομέα της ζωής, μιλάνε απογοητευμένοι για το ότι αυτός δεν φαίνεται να ακολουθείται από τη νεολαία. Εκτιμώ, όμως, ότι είναι λίγο γραφικό να φορτώνουμε την «εμμονή» μας ως υποχρέωση της πολιτείας. Δεν θεωρώ ότι θα είναι πρόοδος για την κοινωνία μας το να αποφασίσουν οι νέοι άνθρωποι να ασχοληθούν με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Εντάξει, σίγουρα είναι ένα σύνολο αθλημάτων που είναι εντυπωσιακά για κάποιους (βλέπω κι εγώ κάπου κάπου Formula 1), αλλά δεν νομίζω ότι αποτελεί σφάλμα της πολιτείας που δεν τα προώθησε. Σφάλμα της πολιτείας αποτελεί που δεν έχει διδάξει τη σωστή οδηγική συμπεριφορά στους πολίτες. Γι αυτό, ναι, να κατακριθεί… Αλλιώς, αν αποδεχόμαστε κάθε τέτοια «εμμονή», σε λίγο θα διαμαρτυρηθούν και οι αθλητές των darts που δεν έχει μπει το άθλημα στα σχολεία…

Τετάρτη βράδυ…

Βρίσκομαι στη συναυλία του Μπάμπη Παπαδόπουλου (Residents, 28.05.2008). Τον Μπάμπη Παπαδόπουλο τον εκτιμώ ιδιαίτερα σαν μουσικό. Παρόλο που η συμμετοχή του σε πολλά ιστορικά άλμπουμ για την ελληνική μουσική ήταν παραπάνω από καθοριστική, αυτός έχει παραμείνει αφανής, σχεδόν άγνωστος για μεγάλη μερίδα του κοινού. Συνεχίζει να δουλεύει πάνω από 25 χρόνια με τις κιθάρες του, έχοντας φτάσει σε υψηλά επίπεδα αριστοτεχνίας. Αντί λοιπόν, να «εξαργυρώσει» αυτή την δουλειά και τις αναγνωρίσιμες συνεργασίες που είχε, κυκλοφόρησε φέτος τον πρώτο του δίσκο Σκηνές από ένα ταξίδι (Puzzlemuzik, 2008) με έναν ήχο δύσκολο για το αυτί του μέσου ακροατή (ειδικά από τη μέση και μετά). Στο σχεδόν δίωρο live του δείχνει, όμως, ότι ούτε αυτό του αρκεί. Ξεπερνώντας κατά πολύ τις εκτελέσεις του δίσκου, παρουσιάζει ένα συνολικό αποτέλεσμα καθηλωτικό. Αυτοσχεδιαστικός, αλλά πάντα με γνώση του τι κάνει, χτίζει με τα πετάλια και την κονσόλα του έναν ήχο πειραματικό, πολυεπίπεδο, επηρεασμένο από πολλά είδη μουσικής, και, πάντα, χωρίς να χάνει το μέτρο. Η εκτελεστική του δεινότητα, που φαίνεται ότι έχει προκύψει από αμέτρητες και ασταμάτητες ώρες δουλειάς και παράλληλα η δημιουργικότητά του, δεν μπορεί να ξεπεραστεί από κανέναν άλλο Έλληνα μουσικό αυτή τη στιγμή. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (δεν με ξέρει, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ) έχει την εμπειρία, τις ιδέες και τη φρεσκάδα που χρειάζεται για να είναι πάντα σύγχρονος, έστω κι αν παίζει μόνο κιθάρες…

Σάββατο βράδυ…

Η θεσσαλονικιώτικη άνοιξη κλείνει με μια γιορτή, τη γιορτή του φεστιβάλ Springfesten. Το φεστιβάλ αυτό, διοργανώνεται για δεύτερη φορά στο Μύλο (και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα σε σχέση με την πρώτη) και φέρνει γνωστούς και λιγότερο γνωστούς μουσικούς της ηλεκτρονικής και dance σκηνής, και όχι μόνο. Εξαιρετικά οικονομικό το εισιτήριο των 20 ευρώ για 10 ονόματα, Coldcut και Plaid ανάμεσά τους (αυτά τα δύο ήξερα συν τους δικούς μας Your Hand in Mine). Δύο Stages, το 1 η Αποθήκη και το 2 το Liebe. Καλά κλιματιζόμενοι οι χώροι, ιδίως το Liebe. Οι Your Hand in Mine, θεσσαλονικείς με Tiersenικές επιρροές, είναι ιδανική επιλογή για να ξεκινήσουμε χαλαρά. Οι Plaid, που ακολουθούν, μας βρίσκουν κρύους ακόμα (γενικά ο κόσμος δείχνει να έχει επιλέξει τη «στρατηγική» του ενός ποτού, γιατί ναι μεν οι τιμές δεν είναι ανεβασμένες σε σχέση με άλλες βραδιές στον ίδιο χώρο, είναι όμως υψηλές, 8 το ποτό και 5 η μπύρα, και η βραδιά μεγάλη σε διάρκεια), αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του σετ με ικανοποιούν με τους πολυσύνθετους ήχους τους και τα ωραία visuals τους. Ο Jorg Burger που ακολουθεί είναι συμπαθής, αλλά βρίσκω την techno του πολύ light για τα γούστα μου. Επιλέγω, τους Octave One που ξεκινούν στο Stage 1 και ξεδιπλώνεται μπροστά μου η ιστορία αυτού που ονομάστηκε Detroit techno. Ήχοι που δε μασάνε και δεν γλυκαίνουν τα αυτιά, αλλά παρασύρουν σε χορό με την κλιμακούμενη δομή τους. Ειδικά το πρώτο μισάωρο, εξαιρετικό. Ακολουθούν οι Coldcut. Αν διαβάσετε στο MyBlogBook #11 την περιγραφή μου για τη συναυλία των DJ Shadow και Cut Chemist που είδα πριν τρεις μήνες στο Λονδίνο, θα καταλάβετε πώς είναι στημένοι και αυτοί. Η διαφορά τους; Ότι χρησιμοποιούν με απίστευτα δουλεμένο τρόπο το video sampling. Samples από διάφορες old school μουσικές (hip hop και όχι μόνο) και διάφορα άλλα video, και ταυτόχρονο scratching στα πικάπ. Από δίπλα και ένας MC να σιγοντάρει και να δίνει έναυσμα για να ξεσηκωθεί το κοινό. Η συναυλία των Coldcut, που κρατάει πάνω από 100 λεπτά, (και κάνει τους Extrawelt να περιμένουν με υπομονή) κλείνει αποθεωτικά και εντελώς χαβαλέ, όταν οι βρετανοί βγαίνουν από μόνοι τους για encore και μας κάνουν να χοροπηδάμε με τα remix τους στο Killing in the name, στο Jump Around και στο Organ Donor (στο Λονδίνο το περίμενα, στη Θεσσαλονίκη μου ήρθε…). Στις 5.30 το ξημέρωμα και μετά από 5 λεπτά τόσο στον Todd Terje, όσο και στους Extrawelt, αποφασίζω να αποχωρήσω. Ο σκοπός του φεστιβάλ, της μουσικής ικανοποίησης δηλαδή, έχει για μένα επιτευχθεί. Πάντα, όμως, υπάρχει ένα… όμως…

Κυριακή ξημέρωμα…

Έχοντας επιστρέψει εξαντλημένος, σκέφτομαι τα διοργανωτικά λάθη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους κόσμο περίμεναν οι διοργανωτές και είχαν στήσει έναν στρατό από άνδρες ιδιωτικής εταιρίας ασφάλειας στις εισόδους των δύο stages. Η συμπεριφορά τους θύμιζε τα μέτρα ασφαλείας που παίρνονται στα αεροδρόμια και αυτό ήταν πολύ συχνά εξοργιστικό. Υπάρχουν μερικά πράγματα που τα κατανοώ: είσαι διοργανωτής, θέλεις να διασφαλίσεις την κερδοφορία της επένδυσής σου, οπότε δεν θέλεις να μπούνε κουτάκια μπύρας ή άλλα ποτά στο χώρο. Θέλεις να διασφαλίσεις την υστεροφημία της διοργάνωσής σου, οπότε δεν θέλεις να εισέλθουν ναρκωτικές ουσίες στο χώρο. Αυτό που δεν κατανοώ, όμως, είναι γιατί δεν δημιουργείς συνθήκες που δεν θα εκνευρίζουν τον πελάτη. Που δεν θα υποβιβάζουν τον κάθε παρευρισκόμενο σε ύποπτο κατοχής ουσιών. Ακόμα, δεν μπορώ να βρω ποιος είναι ο νόμος του ελληνικού κράτους που επιτρέπει σε ιδιωτικές εταιρίες ασφάλειας να ανοίγουν τις τσάντες των πελατών μιας διοργάνωσης. Αν υπάρχει τέτοιος, ας με ενημερώσει κάποιος… Γιατί, αν δεν υπάρχει, τότε είχαμε σωρεία παρανομιών το Σάββατο το βράδυ. Αλλά ακόμα κι αν δεχτώ πως αυτό έπρεπε να γίνει, δεν είναι δυνατόν να ελεγχόμαστε, όπως έγινε, κάθε φορά που πηγαίνουμε από το ένα stage στο άλλο. Αυτό αποτελεί απίστευτη ανοργανωσιά και προσβολή προσωπικότητας. Όπως και η απαγόρευση μεταφοράς στο ένα stage ενός μπουκαλιού νερό αγορασμένο από το άλλο. Αυτά είναι πράγματα γελοία, το λιγότερο. Όταν θέλεις, λοιπόν, να διοργανώσεις ένα τέτοιο φεστιβάλ, είτε αποφασίζεις να κλείσεις ολόκληρο το Μύλο για πάρτη σου και ελέγχεις μια και καλή στην αρχή όλους και μετά τέλος, είτε, αν δεν μπορείς, επιλέγεις άλλο χώρο…

Κυριακή βράδυ…

Μπροστά στην τηλεόραση για να πάρω λίγο «μάτι» τον τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ. Το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός είναι σε κανονικές συνθήκες ένα από τα πιο δυνατά και ωραία παιχνίδια που μπορεί να δει κανείς στην Ευρώπη. Η ελληνική βλακεία, όμως, σπανίως το επιτρέπει. Το παιχνίδι διακόπτεται. Κάνω ζάπινγκ. Στο Star έχει την περσινή ταινία Alter Ego με το Ρουβά. Καταστάσεις έξω από κάθε ελληνική πραγματικότητα, σκηνοθεσία με αισθητική βίντεοκλιπ, χαρακτήρες που σχεδόν ουδείς συναντά στην καθημερινή του ζωή, μια ταινία τελικά που δεν αφορά σχεδόν κανένα. Κι όμως, αυτή ήταν ένα από τα hit της περσινής χρονιάς στον ελληνικό κινηματογράφο (βέβαια, έκανε λιγότερα εισιτήρια από το αναμενόμενο). Στο μυαλό μου έρχεται η ταινία που είδα πριν δύο βδομάδες στο Ολύμπιον. «Ο Αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι», ιταλική ταινία (παίζεται ακόμα στο Βακούρα) με μεγάλη επιτυχία στη χώρα της. Απλή γλυκιά υπόθεση, σχόλιο στις ομοιότητες και τις δυσκαμψίες δύο άκρως αντίθετων πολιτικών ιδεολογιών, με χαρακτήρες βγαλμένους από την ιστορία του λαού της Ιταλίας, αναγνωρίσιμους ακόμα και σε εμάς τους απέξω. Μια ταινία που με το έξυπνο και σκληρό πολιτικό της σχόλιο, σε βάζει σε σκέψεις, αλλά με χαμόγελο. Και το κυριότερο; Εντελώς διακριτική και όχι βασική η ιστορία αγάπης… Να δούμε πότε οι έλληνες σκηνοθέτες θα κάνουν κάτι ανάλογο. Ίσως, αυτοί οι καινούριοι από το τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ να φέρουν την άνοιξη…

Δευτέρα, όλη μέρα…

Ακούω ασταμάτητα την πέμπτη κυκλοφορία της πορτογαλικής εταιρίας Le Smoke Disque. Είναι η συλλογή Les Annees Psychedeliques 1966-1971 με τραγούδια ερμηνευμένα από τον Serge Gainsbourg (LSD, 2008). Ξαφνικά, περνάνε από τα αυτιά μου όλοι εκείνοι οι ήχοι από σύγχρονους καλλιτέχνες που κατά καιρούς έχω εκθειάσει: DJ Shadow, Tommy Guerrero, Joe Beats, ακόμα και Tortoise… Ναι, αλλά, αυτά που ακούω είναι γραμμένα πριν από 40 χρόνια! Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι. Κοιτάω ποιος έχει κάνει remix στο δίσκο, αλλά πουθενά. Το επιβεβαιώνω στο internet. Είναι οι αυθεντικές ηχογραφήσεις… Μα πώς; Τόσο μπροστά, τόσο φρέσκο αποτέλεσμα, ακόμα και τόσα χρόνια μετά; Άρα; Άρα είναι αυτό που λέμε για τη μουσική. Όσο ψάχνουμε (και δεν θεωρώ ότι ψάχνω και τόσο πολύ) πάντα θα ανακαλύπτουμε πράγματα που θα μας ανοίγουν τα αυτιά, που θα μας εξιτάρουν, που θα μας μαθαίνουν την ιστορία και την εξέλιξή της. Κυκλοφορία-σχολείο, λοιπόν…

• Αυτός ο Γκαργκάνας που προχθές έγινε «Άρχων» του Πατριαρχείου (τι είναι πάλι τούτο;), τι ακριβώς είπαμε ότι έχει προσφέρει στην ευημερία του ελληνικού λαού;
• Ξεχάστε ότι την Πέμπτη 5 Ιουνίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Θυμηθείτε το (το περιβάλλον) όλες τις υπόλοιπες μέρες…
• Στις10 Ιουνίου έρχεται το MyBlogBook #23. Καλό καλοκαίρι να έχουμε, αφού έχουμε τύχει και της παραπάνω ευημερίας…
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.myspace.com/puzzlemusik. Η δεύτερη από www.myspace.com/coldcut. Η τρίτη από το www.myspace.com/plaid4thepeople. Η τέταρτη από το amnesiakblog.files.wordpress.com. Η πέμπτη από το www.kevchino.com. Το εξώφυλλο από το www.amazon.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος