ΚYLIE MINOGUE 25/5/2008 TERRAVIBE PARK 3/6/2008

ΚYLIE MINOGUE LIVE @ TERRAVIBE PARK

Αφού πάρεις τη μεγάλη απόφαση και επιστρατεύσεις όλη την εκδρομική σου διάθεση (καλά κρυμμένη μετά την Πρωτομαγιά) να πάρεις τα πόδια σου - γιατί είναι ένα θέμα να φτάσεις στον, καταραμένο από γεωγραφική ονομασία και αρκετούς μουσικόφιλους, τόπο της Μαλακάσας, γυαλιά ηλίου - γιατί αργεί να δύσει και ο ήλιος εκεί στην εξοχή, γυαλιά μυωπίας - γιατί είναι ταλαιπωρία να πλακώνεσαι με 10 σειρές άτομα για να φτάσεις λίιιιγο πιο μπροστά, εκεί που σε στηρίζει αυτόνομη η όραση σου, backbag - με νερό, νερό, νερό, χυμό, πατατάκια (για να μην τρέχεις αλλόφρων να ανταλλάσσεις ευρώ με πολύχρωμες μάρκες) και άλλα χρήσιμα για πικ-νικ πράγματα...καταφέρνεις κάποια στιγμή να φτάσεις.

Το Terravibe, εδώ και ένα χρόνο, επικαλείται κάποιον «ολοκαίνουργιο διαμορφωμένο χώρο parking για όλους εσάς τους φίλους του Terravibe και φυσικά χωρίς extra επιβάρυνση!». Βέβαια, όταν ακούει κανείς αυτή τη δήλωση και αναλογιζόμενος τη γενικότερη απλόχερη συμπεριφορά μιας από της μεγαλύτερες διοργανώτριες εταιρίες της χώρας, απέναντι τόσο σε συγκροτήματα όσο και σε περιοδικά, και φυσικά απέναντι και στο πιτσιρίκι που ζει την εφηβεία του και στο διάλειμμα τρώει δύο τυρόπιτες λίγοτερες την εβδομάδα για να μπορέσει να μαζέψει λεφτά να πάει να δει τους Metallica, αλλά και στον μέσο φοιτητή που κόβει 3 μπύρες την εβδομάδα, πασχίζοντας να παρακολουθήσει κάποιο απροσδιόριστο line-up, τύπου Offspring-Siousxie, ενώ στο δίπλα stage ο παραλογισμός συνεχίζεται με το θρυλικό Marky Ramone, να τον support-αρουν οι celtic-influenced Flogging Molly.

Όταν λοιπόν ακούς τέτοιες δηλώσεις ,το πράγμα βρωμάει από μακριά. Και για την ακρίβεια, από πολύ μακριά...Περίπου, από εκεί που βρίσκεται η ταμπέλα που λέει «Μαλακάσα 2 χμ.». Εκεί δηλαδή που σε συμφέρει περισσότερο να παρκάρεις για να φτάσεις και πιο γρήγορα και αρτιμελώς στο συναυλιακό χώρο, εξ’ού και πολλοί προτίμησαν αυτήν την οδό. Γιατί σίγουρα η περιγραφή που προανέφερα, δεν αντιστοιχεί σε ένα χωράφι, που δεν έχουν μπει καν στον κόπο να κόψουν τους θάμνους και τις πόες (και σίγουρα όχι από περιβαλλοντική ευαισθησία), με αποτέλεσμα να πρέπει να γδάρεις το αυτοκίνητο για να πάρεις τη «θέση» που σου υποδεικνύουν οι υπάλληλοι, ενώ παράλληλα λείπει κάθε ίχνος υγιούς φωτισμού ώστε να μπορείς να διακρίνεις έστω ποιο είναι το ρημάδι το αυτοκίνητο σου. Και φυσικά τα καλύτερα έρχονται όταν με τα πολλά αποφασίζεις να αποχωρήσεις από το λιβάδι και να κινηθείς προς το συναυλιακό χώρο. Βλέπεις μπροστά σου μια ορδή ανθρώπων να ανηφορίζει λοφάκια, να πηδάει κομμένους κορμούς, τύπους να κρατάνε τις κοπέλες τους καλά για να μη φάνε τούμπα, ως θεία νέμεσις που αποφάσισαν να πάνε να δούνε το style icon τους, φορώντας τακούνια, πέδιλα, κοθόρνους, whatever…και όλα αυτά ψιλο-τρέχοντας, γιατί από μέσα ακουγόταν ήδη ο γνώριμος αναβρασμός, που υποδηλώνει, ότι το επίτιμο πρόσωπο οδεύει προς το stage.

Και η ώρα ήταν μόλις 21.01...Κυρία, λοιπόν, η Kylie Minogue, ανέβηκε στη σκηνή ακριβώς στην ώρα που είχε υποσχεθεί, χωρίς περιττά βεντετιλίκια και σνομπισμούς, παρόλο που η εμφάνιση της στη χώρα μας είναι είδηση, ακόμα και για τα κρατικά κανάλια. Και παρόλο που η σχέση μου με αυτού του είδους την pop έχουν διαρρηχθεί εδώ και πολλά χρόνια, η Kylie ήταν, αναμενόμενο, απολαυστική.

Δύο, τα βασικά χαρακτηριστικά της βραδιάς : απολύτως gay-friendly περιβάλλον και σε μεγάλο βαθμό smoking-free κοινό. Το glam, ο επαγγελματισμός ,η αμεσότητα και το σθένος ξεχείλισαν από τη σκηνή και δημιούργησαν μια μαγική κατάσταση που έκανε τις χιλιάδες ανθρώπινες παρουσίες που ήταν εκεί, να τραγουδούν λέξη προς λέξη και επιφώνημα προς επιφώνημα, τραγούδια που εγώ δεν είχα καν ξανακούσει. Είτε απαστράπτουσα μέσα σε μεγαλεπήβολα φορέματα, είτε ντυμένη cheer leader, είχε αγκαλιά το χρυσό μικρόφωνο της και πηγαινοερχόταν χωρίς να κάνει η ίδια δυσπρόσιτα χορευτικά τρικ, αλλά κυρίως αισθησιακούς ελιγμούς με το επανελθόν συγκλονιστικό σώμα της.

Όλα ξεκίνησαν με το “Speakerphone” από τον νέο της δίσκο και συνέχισε με classics τύπου “Can’t get you out of my head”, “Slow”, “Spinning around”, μια εκτέλεση του “I believe in you” που ακόμα και στα video walls φαινόταν η ανακούφιση και η ευγνωμοσύνη στα μάτια της, και έκλεισε με τρίτο (?) κομμάτι του encore το “I should be so lucky”, επίσης καινούργιο Σχεδόν σίγουρο ότι εντυπωσιάστηκε από τη θερμότατη υποδοχή του ελληνικού κοινού, μιας και ήταν η πρώτη της φορά στην Ελλάδα και είναι μια από τις γενικώς παραδεδεγμένες πραγματικότητες ότι εμείς εδώ, κάνουμε τους καλλιτέχνες να νιώθουν καλά. Είτε είναι μεταλλάδες, είτε brit-pop,είτε art-punk, είτε bubblegum-pop.

Για να μην πολυλογίσω άλλο, η συνέχεια προφανής. Τα κινητά έπαιξαν ρόλο υποτυπώδους φακού, γνωστοί υποβάσταζαν αγνώστους και αντιστρόφως, οι μπροστινοί φώναζαν «προσοχή παιδιά, μεγάλη πέτρα!» για να προλάβουν τους πίσω, και μετά από κανα εικοσάλεπτο βρίσκεις και το αμαξάκι σου και φεύγεις, για να κολλήσεις λίγο παρακάτω περίπου 1 ώρα στην έξοδο για Εθνική.

P.S. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη DidiMusicπου δέχτηκε να λάβει χώρα το φαντασμαγορικό τρικ με τα χρυσά κομφετί που εκτοξεύτηκαν από τη σκηνή στο τέλος της συναυλίας. Όσο να ΄ναι θα κόστισε. Βέβαια μπορεί και να τα έβαλε η Kylieκαι ο OlivierMartinezαπό την τσέπη τους.

Κάλλια Κακαλέτρη