MyBlogBook #24 17/6/2008

Η πανάκεια του αποτελέσματος…

Είναι καιρός να μιλήσουμε στην Ελλάδα για την ηθική που πρέπει να περιβάλλει την έννοια του «να είμαι πρώτος». Την ηθική γύρω από την έννοια του «κατέχω έναν τίτλο». Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να μαζεύουμε με οποιοδήποτε τρόπο τους τίτλους μας. Δεν μας ενδιαφέρει όμως το πώς καταφέραμε να τους κερδίσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει αν θα μπορούμε αργότερα να τους δικαιολογήσουμε. Αφορμή παίρνω από τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας. Δεν είναι, όμως, μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά η σκέψη μου ξεκινάει από εκεί. Το άθλιο θέαμα που προσέφερε η Ελλάδα την προηγούμενη Τρίτη, μου επιβεβαίωσε ότι το να κατέχεις έναν τίτλο οπουδήποτε, σου δίνει την ηθική υποχρέωση να μπορείς να τον δικαιολογήσεις και όχι με μεμπτούς τρόπους να προσπαθείς να τον κρατήσεις. Γιατί και εκτός από το ποδόσφαιρο, στην Ελλάδα έχουμε μάθει να συλλέγουμε τίτλους στο πανεπιστήμιο, στα «αγγλικά», στους υπολογιστές και αλλού, οι οποίοι πια και νόμιμα μέσω ΑΣΕΠ είναι ο μόνος τρόπος απόδειξης της «αξίας» μας. Έτσι, δίνονται μεταπτυχιακά με εργασίες που δεν αξίζουν ούτε για το βασικό πτυχίο, διδακτορικά που με το ζόρι αξίζουν για μεταπτυχιακή εργασία, πτυχία υπολογιστών που δύσκολα καταδεικνύουν και την πραγματική μας εξοικείωση με το θέμα και άλλα ανάλογα παραδείγματα. Άρα, αυτό που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα εναντίον της Σουηδίας, δεν είναι διαφορετικό από αυτό που όλοι μας, θέλοντας ή μη, κάνουμε στην καθημερινό αγώνα μας για την «επιβίωση» σε αυτή τη χώρα…

Τα όρια της δημοκρατίας…

Από την άλλη, σκεφτόμενος και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την Συνθήκη της Λισσαβόνας, αναρωτήθηκα για το ποια είναι τα όρια της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία επιτελεί το ρόλο της με τις εκλογές και από εκεί και πέρα το κοινοβούλιο έχει το δικαίωμα να έχει δεδομένη τη γνώμη μας για κάθε θέμα και να αποφασίζει από μόνο του; Ή η Δημοκρατία πρέπει να αναζητεί σε κάθε σημαντικό θέμα πάντα τη γνώμη μας μέσω δημοψηφίσματος; Το ότι μόλις το 45% των Ιρλανδών ψήφισαν για ένα θέμα που αφορά την Ευρώπη όλη και από αυτούς το 53%, δηλαδή σχεδόν μόλις το 23% του πληθυσμού της χώρας, ψήφισε πως δεν πρέπει να επικυρωθεί η παραπάνω συμφωνία, πόσο σωστά επιτελεί το ρόλο της Δημοκρατίας; Ή πόσο δημοκρατικό είναι να ζητάς από πολίτες να ψηφίσουν για κάτι το οποίο δεν μπαίνεις σε διαδικασία να του εξηγήσεις τι επιπτώσεις θα έχει στη ζωή του; Ή μήπως είναι περισσότερο δημοκρατικό, σχεδόν στα κρυφά, και μέσω της πλειοψηφίας των κοινοβουλίων να προσπαθείς να περάσεις μια Συνθήκη που θα είναι σημαντική για το μέλλον εκατομμυρίων πολιτών; Ποια λοιπόν είναι η «ηθική» του πολιτεύματος αυτού; Ποιο είναι τελικά το σωστό; Εγώ δεν έχω βρει απαντήσεις. Ερωτήματα θέτω… Αν υπάρχει δεδομένη απάντηση, είμαι διαθέσιμος για να πειστώ!

Η «ανηθικότητα» της δημοκρατίας…

Βέβαια, η Δημοκρατία μας δίνει θεωρητικά το δικαίωμα, μέσω της ψήφου μας στις εκλογές, να καθορίσουμε το μέλλον μας μέσω αυτών που (δεν) θα ψηφίσουμε. Δεν μας δίνει όμως κανένα δικαίωμα ως προς αυτό που έχει προηγηθεί πριν από εμάς, αλλά οι επιπτώσεις του μας βαρύνουν χωρίς να το έχουμε επιλέξει… Τα σκεφτόμουνα αυτά την Παρασκευή που βρέθηκα για μονοήμερη εκδρομή στο Brighton της Νοτιοανατολικής Αγγλίας. Το Brighton μου θύμισε αρκετά τη Θεσσαλονίκη, αν και πιο μικρό φυσικά (μου θύμισε και το Scheveningen στη Χάγη, για να το παίξω και πολυταξιδεμένος…). Είναι μια πολύ όμορφη παραθαλάσσια πόλη, που έχει καταφέρει να προσελκύσει τουρισμό, έστω κι αν δεν είναι το πιο κατάλληλο μέρος (τουλάχιστον για εμάς τους έλληνες) για καλοκαιρινές διακοπές. Είναι ανθρώπινη πόλη, με τους πεζόδρομούς της, τα πάρκα της, τα τεράστια ανοίγματά της που δίνουν την ευκαιρία στο μάτι να χάνεται, την μεγάλη παραλία της σε μήκος και σε πλάτος, την ευκαιρία που προσφέρει για επαφή του πολίτη με το νερό. Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά υπήρχαν πριν από πολλά χρόνια και στη Θεσσαλονίκη. Απίστευτες όμως πολιτικές, που προέκυψαν τόσο από δημοκρατικές, όσο και από μη δημοκρατικές διαδικασίες, μετέτρεψαν την πόλη σε ένα μέρος εχθρικό για τουρίστες, σε ένα μέρος εχθρικό για επαφή με το νερό, σε ένα μέρος εχθρικό για βόλτες. Αποτέλεσμα αυτού, η πόλη να χάνει ευκαιρίες για να συναντηθεί με ένα παγκόσμιο κοινό, που δεν θα προσέφερε μόνο τα χρήματά του, δεν με νοιάζει τόσο αυτό, αλλά θα έκανε και τη Θεσσαλονίκη λιγότερο ξενοφοβική, λιγότερο σοβινιστική. Γι αυτή τη σκέψη πήρα αφορμή, επίσης, περιμένοντας στο αεροδρόμιο του Gatwick τη Δευτέρα το πρωί. Η Θεσσαλονίκη ήταν ο μόνος προορισμός, μεταξύ άλλων εξωτικών, όπως το Las Palmas, το Palma de Mallorca, η Corfu, η Nice, το Alicante, τον οποίο οι τουρίστες θα χρησιμοποιούσαν ως ενδιάμεσο προορισμό για τις διακοπές τους. Όπως μου είπε πέρυσι στην Κοπεγχάγη ένας Δανός: «στη Θεσσαλονίκη έχω έρθει τέσσερις φορές, μόνο όμως στο αεροδρόμιο, γιατί κατευθείαν έφευγα για Χαλκιδική»…

To Joan…

Στο Brighton, λοιπόν, για να έρθω και στα μουσικά, είχα την ευκαιρία να δω ζωντανά την Joan As Police Woman για πρώτη φορά (Concorde 2, 13.06.2008). Την Joan Wasser, όπως είναι το όνομά της, την είχα εκτιμήσει πολύ από το άλμπουμ της Real Life το 2006, οπότε εισήλθα στο χώρο του Concorde 2 στις 19.15, έστω κι αν έξω ήταν σχεδόν (για Βρετανία μιλάμε) χαρά Θεού! Στο Brighton είχα και την ευκαιρία να παρατηρήσω πώς είναι να βλέπεις και μια συναυλία εκτός Λονδίνου. Στο Λονδίνο υπάρχει πάντα ένα πολυπολιτισμικό κοινό. Αντιθέτως, στην Joan As Police Woman, υπήρχαν κυρίως άγγλοι, οι οποίοι, μάλιστα, φάνηκε ότι εκτιμούν πολύ το έργο της αμερικανίδας μουσικού. Η ενενηντάλεπτη εμφάνισή της με ικανοποίησε αρκετά, ειδικά στις στιγμές της παρουσίασης του Real Life. Γιατί τα καινούρια της κομμάτια, τα οποία κυκλοφορούν ήδη στον δίσκο To Survive, μου φάνηκαν αρκετά ανέμπνευστα, ακόμα και από την άποψη των τίτλων (4 τραγούδια λέγονται: To be loved, To be lonely, To survive, To America…). Πάντως έχει την «τέχνη» να μαγνητίζει το βλέμμα είτε παίζοντας τα keyboards της, είτε κρατώντας την ηλεκτρική κιθάρα, είτε μιλώντας ασταμάτητα ανάμεσα στα τραγούδια. Και η φωνή της είναι σχεδόν άψογη. Καλοί και οι μουσικοί της, ένας ντράμερ και μια μπασίστρια. Η τελευταία μάλιστα, ήταν και το support act, χρησιμοποιεί το όνομα Dead Air, και στη μάλλον βαρετή εμφάνισή της, χρησιμοποιεί mac που παίζει το ρόλο της ορχήστρας και αυτή μόνο με το μικρόφωνο, εν είδη καραόκε, τραγουδάει τις indie-electro συνθέσεις της…

Όπως κάνουν σχεδόν και οι…

Την προηγούμενη μέρα στο Λονδίνο (Rough Trade East, 12.06.2008) ήμουν ανάμεσα στους 250 που είχαν προμηθευτεί το wristband για να παρακολουθήσουν δωρεάν το live των Kills στο περίφημο δισκάδικο. Οι Kills είναι ένα από αυτά τα γκρουπ που έχουν κάνει περισσότερο hype λόγω του ότι είναι το κλασικό δίδυμο άντρα και γυναίκας που παίζουν γκαραζοροκενρολ, παρά για τη μουσική τους, αν και θεωρώ ότι ιδιαίτερα το πρώτο τους άλμπουμ ήταν πιο ουσιαστικός λόγος για να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Επιπλέον, το καινούριο τους τρίτο άλμπουμ Midnight Boom, είναι η εμπορική καταξίωσή τους, αφού ναι μεν έχει τραγούδια που επάξια κινούνται στον παραπάνω χώρο, δεν φτάνουν όμως εκείνο το πρωτόλειο στυλ του ντεμπούτου τους. Στο Rough Trade κάνανε ουσιαστικά μια διαφημιστική παρουσίαση του εν λόγω δίσκου, παίζοντας σε 35 λεπτά σχεδόν όλα τα κομμάτια. Όμως, η επιλογή τους να έχουν ένα drum machine που παίζει όλα τα τύμπανα και να παίζουν οι δυο τους τις κιθάρες, εμένα με βρίσκει αντίθετο, γιατί στερεί την ενέργεια που δίνει σε ένα live η ύπαρξη ενός ντράμερ. Και αν κρίνω από το dvd που συνόδευε το δεύτερό τους άλμπουμ και περιείχε μια ζωντανή εμφάνισή τους, αυτό το κάνουν δυστυχώς και στις κανονικές συναυλίες τους. Οπότε, ευτυχώς που τους είδα δωρεάν, πίνοντας μάλιστα και δωρεάν μπύρες που προσέφερε το δισκάδικο!

• Την Τρίτη 24 Ιουνίου 2008 έρχεται το MyBlogBook #25.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.boston.com. Οι υπόλοιπες είναι τραβηγμένες από εμένα.

Κώστας Παπασπυρόπουλος