MyBlogBook #25 24/6/2008

Ημέρες… μη-σικής…

Το μεσημέρι του Σαββάτου έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω το πρόγραμμα των σχετικά διαφημισμένων εκδηλώσεων του Δήμου Θεσσαλονίκης για τη Γιορτή της Μουσικής. Είδα ότι την προηγούμενη μέρα έπαιζαν οι Nasa Funk στην παραλία και σε άλλους χώρους κάποιοι καλλιτέχνες που δεν γνώριζα. Ψιλοπράγματα όμως… Περπατώντας το βράδυ της ίδιας μέρας στην πλατεία Ναυαρίνου πέτυχα στο κλείσιμο του σετ, τους Techsoir (νομίζω), αν και δεν ήξερα ότι είχε εκεί live. Αντίκρισα όμως ένα θέαμα θλιβερό. Λίγοι «νοματαίοι» στα πεζούλια να κοιτάνε και τον περισσότερο κόσμο να περνάει αδιάφορα αφήνοντας πίσω του την υποτυπώδη σκηνή της συναυλίας. Στο μυαλό μου ήρθε το τριήμερο χορταστικό πρόγραμμα εκδηλώσεων της πρωτεύουσας που μετατρέπει την πόλη σε έναν μεγάλο μουσικό «πνεύμονα». Ταυτόχρονα, η ανταποκρίτρια του MyBlogBook στο Λονδίνο με ενημέρωνε για την εκεί μουσική πανδαισία που, ανάμεσα στα υπόλοιπα, περιελάμβανε και τους έλληνες Happy Dog Project (σε ένα live, όπως με πληροφόρησε, που κράτησε λίγο σε διάρκεια, αλλά αρκετά στο soundcheck). Οπότε, πάλι με έπιασαν οι «μιζέριες» μου για τη Θεσσαλονίκη και την αδυναμία της να διοργανώσει όλα αυτά τα χρόνια μια άξια λόγου Γιορτή Μουσικής. Πέρυσι, κάτι είχε γίνει, αλλά δεν συνεχίστηκε. Και φυσικά, δεν περιμένω από κανέναν Δήμο να αναλάβει την πρωτοβουλία. Υπάρχουν κι άλλοι φορείς, υπάρχουν και άπειρα συγκροτήματα που θα μπορούσαν να συνασπισθούν και να επιδιώξουν, και για δική τους προβολή, να διοργανωθεί ένα πάρτι συναυλιών. Αλλά, πολλές φορές και αυτά (αυτό)ικανοποιούνται μόνο με το να παίζουν τη μουσική τους στα δωμάτιά τους…

Γράψε και τίποτα καλό γι αυτή την πόλη…

Διάβαζα προχθές στην Καθημερινή της Κυριακής ότι στην Ελλάδα μόνο το 20 με 30% των σκουπιδιών που ανακυκλώνουν οι πολίτες τελικά ανακυκλώνεται (δεν θυμάμαι ποιος το έγραφε, πρόλαβα και την ανακύκλωσα…) . Από τη μια φαντάζει απελπιστικά μικρό, από την άλλη -και επειδή στην Ελλάδα ζούμε- είχα για καιρό την εντύπωση πως τίποτα από αυτά που ρίχνω στους συγκεκριμένους κάδους δεν ανακυκλώνεται. Οπότε κάπως παρήγορο μου ακούγεται. Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, πρέπει να παραδεχτώ πως το δίκτυο των κάδων ανακύκλωσης στην πόλη είναι αρκετά ικανοποιητικό, πάντα φυσικά με μέτρο σύγκρισης το τι γίνεται σε άλλες ελληνικές πόλεις που έχω επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια (εδώ η Αθήνα έρχεται αρκετά πίσω, ακόμα και το Λονδίνο). Υπάρχουν πολλοί κάδοι για ανακύκλωση χαρτιού, έχουν αρχίσει να μπαίνουν και αρκετοί για πλαστικό και άλλα υλικά, με τις μπαταρίες κάτι γίνεται, οπότε είμαστε σε θετικό δρόμο. Τώρα, αν κάποιοι δεν λένε να ευαισθητοποιηθούν με τίποτα, αυτό είναι δυστυχώς πρόβλημα γενικότερης παιδείας. Θεωρώ μάλιστα χειρότερο αυτόν που πάει στον κάδο ανακύκλωσης χαρτιού και πετάει όλες τις εφημερίδες με την πλαστική σακούλα μαζί, σε σχέση με αυτόν που πάει στον ίδιο κάδο και πετάει το κουτάκι από το αναψυκτικό του. Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για βλακεία, στη δεύτερη μπορείς να το πεις και άποψη… (τελικά το άρθρο είναι του Βασίλη Αγγελικόπουλου, το διαδίκτυο δεν πετάει ακόμα τα… αρχεία του).

Παγκοσμιοποιημένα προβλήματα…

Στις τελευταίες δυο μου επισκέψεις στο Λονδίνο, διαπίστωσα κατά την ανάγνωση των βρετανικών εφημερίδων πως η φετινή χρονιά έχει φέρει πιο κοντά από ποτέ τους λαούς των πλούσιων και των φτωχών χωρών του ανεπτυγμένου κόσμου. Στην πρώτη ομάδα κατατάσσω τη Μεγάλη Βρετανία και στη δεύτερη, φυσικά, την Ελλάδα. Προβλήματα, λοιπόν, που συναντούσα και διάβαζα στον ελληνικό τύπο κατά τη διάρκεια του χειμώνα, άρχισα να τα «βρίσκω» μπροστά μου την άνοιξη και στις μεγάλες αγγλικές εφημερίδες, σαν να είναι οι δύο λαοί στο ίδιο επίπεδο. Στην Ελλάδα η γενιά των 700 €, στη Μεγάλη Βρετανία η γενιά των 30.000 € (το χρόνο). Δεν πρόκειται για κάποια ειρωνεία, αλλά για την πραγματική κατάσταση νέων δασκάλων που είχαν καταφύγει σε απεργία μετά από 20 χρόνια γιατί με το παραπάνω ποσό έπρεπε να πληρώνουν το ενοίκιό τους (τριπλάσιο σε σχέση με την Ελλάδα) και να αποπληρώνουν το δάνειο που είχαν πάρει για τις σπουδές τους (που εδώ τουλάχιστον ακόμα δεν χρειάστηκε να πάρουμε). Μέχρι και 30χρονη δασκάλα που ζούσε ακόμα με τους γονείς της (πρωτόγνωρο γεγονός για εκεί) παρουσίασαν οι δημοσιογράφοι… Από την άλλη, πριν λίγες μέρες οι ιδιοκτήτες βυτιοφόρων προέβησαν σε πολυήμερη απεργία, κάνοντας χιλιάδες βενζινάδικα της Μεγάλης Βρετανίας να στερέψουν από βενζίνη (σας θυμίζει τίποτα αυτό;)! Τέλος, κοινό θέμα (και μάλλον αναμενόμενο) η μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και στις δύο χώρες -και φυσικά όχι μόνο σε αυτές-, μιας που πετρέλαιο και ολοένα αυξανόμενος πληθωρισμός έχουν κάνει το κόστος της καθημερινής διαβίωσης ακόμα πιο μεγάλο βαρίδιο για νέους και γέρους, για άγγλους και έλληνες. Άρα; Παγκοσμιοποίηση παντού και κυρίως στα προβλήματα του λαού...

Μας ζάλισες με το Λονδίνο…

Πριν 2 εβδομάδες περίπου (Τετάρτη 11.06.2008) ο μουσικοκριτικός Andy Gill έγραψε στην Independent ένα άρθρο-ποταμό με τίτλο “Why I Hate Coldplay”. Έγινε ένας ψιλοντόρος με την άποψή του, «αιρετική» όσο να ναι για εκεί. Δεν φαίνεται όμως να επηρέασε και πολύ το αγοραστικό κοινό. Την επόμενη μέρα κυκλοφόρησε ο τέταρτος δίσκος του βρετανικού νερόβραστου αυτού συγκροτήματος και από τότε έχει πουλήσει τεράστιες ποσότητες στη Μεγάλη Βρετανία. Δεν έχω ακούσει πολύ Coldplay, αν εξαιρέσουμε το δεύτερό τους δίσκο που πέρασε αρκετά από τα αυτιά μου. Είναι αλήθεια, όμως, πως δεν μπορώ να κατανοήσω τη μανία του αγοραστικού κοινού με αυτό το συγκρότημα και την κατ’ επέκταση εξάρτηση της δισκογραφικής τους εταιρίας από τις πωλήσεις αυτού του άλμπουμ για να καταφέρει να ρεφάρει τη χασούρα των τελευταίων χρόνων. Είναι πράγματι θλιβερό να περιμένει μια ολόκληρη βιομηχανία από ένα τέτοιο συγκρότημα -και μάλιστα μόνο από αυτό- το φιλί της ζωής. Δείχνει το πού έχει καταντήσει η δισκογραφία… Ταυτόχρονα, δείχνει και την πολιτιστική ομηρία στην οποία βρίσκονται χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο αυτό. Δεν είναι ειρωνεία και απογοήτευση μαζί να εξαρτάται το εργασιακό σου μέλλον από την έμπνευση του άντρα της Gwyneth;

Πάμε… Μύκονο;

Πάντως, προτιμώ να υπάρχουν τέτοια άρθρα σαν του Gill στον τύπο, παρά εκείνα τα συμβιβαστικά και κατευθυνόμενα που μας παρουσιάζουν μια ομογενοποιημένη άποψη για την ποπ μουσική κουλτούρα. Και δυστυχώς, μερικές φορές αυτό συμβαίνει και με συγκροτήματα που ο μουσικός τους προσανατολισμός δεν αξίζει να μπλέκει σε τέτοιες τακτικές. Για παράδειγμα οι Fleet Foxes. Έτυχε τις ημέρες που είδα τους Holy Fuck στο Λονδίνο να διαβάσω και μια συνέντευξή τους στο Tranzistor (στον Γιάννη Μπαμπούλια) όπου τους ανέφεραν ως γκρουπ με ωραίο δίσκο. Από τότε με έφαγε η περιέργεια. Η περιέργεια άρχισε να γίνεται προσμονή μετά από τα διθυραμβικά reviews σε Pitchfork, Guardian (για συναυλία τους), Uncut κτλ. Οπότε, στο Rough Trade πήρα την pre-sale έκδοση που συνοδεύεται από επιπλέον cd με τρία τραγούδια από το ep Sun Giant συν άλλα δύο κομμάτια. Οι Fleet Foxes προέρχονται από το Seattle, είναι πέντε νεαροί μουσικοί με καλές επιρροές από τα 60’s (από gospel μέχρι ποπ… δωματίου), αλλά το s/t άλμπουμ τους (Sub Pop, 2008) δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα καλό μη συνηθισμένο -αλλά όχι και πολύ διαφορετικό- ποπ άλμπουμ. Είναι αυτό που ο μουσικοκριτικός χαρακτηρίζει άνισο. Υπάρχουν στιγμές που τους λες ιδιοφυείς (White Winter Hymnal και Heard Them Stirring μεταξύ άλλων) και άλλες που σε πιάνουν χασμουρητά (Quiet Houses). Δεν ξέρω, ίσως και να φταίει ότι είχα μεγάλες απαιτήσεις (και γι αυτό φυσικά δεν φταίει το γκρουπ…), αλλά μάλλον δεν είναι το folk άλμπουμ της χρονιάς. Πάντως, το καλύτερο κομμάτι βρίσκεται εκτός του άλμπουμ, στο ep Sun Giant (και στο Uncut αυτού του μήνα), και έχει τον τίτλο… Mykonos.

• Ανακοινώθηκε και το πρόγραμμα του Sani Festival. Tinariwen 26 Ιουλίου. Τι ωραία!
• Με το MyBlogBook #26 μπαίνουμε στο δεύτερο εξάμηνο του 2008την άλλη Τρίτη.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.malinoiscanary.gr. Η δεύτερη από το www.daylife.com. Η τρίτη από entertainment.aol.ca. Η τέταρτη από το www.myspace.com/fleetfoxes. Το εξώφυλλο από το www.subpop.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος