THE SEVENTH GOODBYE BEN NASH AURORA BOREALIS 25/6/2008

Νεκρά πλοία σαλπάρουν..όμως οι ψυχές τους είναι ακόμη εδώ

Ο Ben Nash κατάφερε να δημιουργήσει το αριστούργημα όλων των αριστουργημάτων, το όνειρο όλων των ονείρων. Περίμενε, άκουγε, παρατηρούσε.. όταν όλοι είχανε στρέψει τη προσοχή τους σε άλλες πολιτείες και σε άλλα συγκροτήματα, όταν όλοι οι μεγάλοι Έλληνες γραφιάδες περίμεναν μια κυκλοφορία του Mojo για να γράψουν στα magazina τους κάνα δίσκο ( έρχονται από αυτούς 5 αστέρια σύντομα σε Bon Iver kai Fleet Foxes), το έβδομο αντίο ήταν το πρώτο και μάλλον θα είναι και το τελευταίο.

Το Seventh Goodbye αποτελείται από 8 τραγούδια, από 8 διαφορετικά κεφάλαια , όταν διαβάζεις review για δίσκους όπως του The Field να γράφουν πως η ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής περνάει από εδώ μέσα σε πιάνουνε γέλια με αυτές τις ηλιθιότητες. Στον δίσκο του Ben Nash κυλάει η ουσία, εδώ βρίσκεται η καρδιά της ηλεκτρονικής μουσικής.

Όπως και στον περσινό δίσκο του Eluvium ( opia ) έτσι και εδώ ο Ben Nash καταφέρνει να σκορπίσει σε μικρά κομμάτια το ήδη έτοιμο από την αρχή Puzzle που είχε ο ίδιος δημιουργήσει για την ολοκλήρωση του Seventh Goodbye, στολίζει το avant-gard αριστούργημα του με κιθάρες που θυμίζουν έντονα τον δίσκο των Grails ( Burning off the Impurities ). Αυτό ειδικά φαίνεται στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου το seventh Goodbye.

Το δεύτερο κομμάτι του άλμπουμ nightcall θα μπορούσε και να ήταν από τους Goblin αν αυτή δεν ήταν από την Ιταλία, χαμένο track σε ένα από τα καλύτερα OST που έγιναν ποτέ και αναφέρομαι στην ταινία του Dario Argendo Suspiria.

Στο επικό smoke & flattery track νιώθεις ότι σέρνονται δίπλα σου κροταλίες, αν ανοίξεις και τέρμα τα ηχεία όλο το μινιμαλιστικό βασίλειο των Pansonic ενταφιάζεται με τελετουργικό τρόπο με μια ανάσα του Ben Nash , ότι δεν έχουνε καταφέρει σε τόσους δίσκους οι Six organce of admittance το καταφέρνει με μια δεύτερη ανάσα του ο Ben Nash..

Λίγο πριν το αντίο...έρχεται και η οκτάλεπτη βόμβα magnetophon 8 pt iv, θεατρικό θορυβώδες με τα americana στοιχεία να αναπνέουν με τοσο καταλυτικό τρόπο στα ambient στρώματα που σκανάρει ο Ben nash. Στην Ελλάδα μόνο ο δίσκος Lido/Lato του CotiK πλησιάζει αυτό το έργο τέχνης του Ben nash.

Ο Ben Nah σπρώχνει όσο πιο πολύ μπροστά γίνεται την ηλεκτρονική μουσική. Έχει ένα Soundtrack θάψει μέσα στο νου του το οποίο διψάει να βγει στην επιφάνεια, να ανατείλει ..οι ίδιοι που θα δουν την ανατολή θα είναι και οι ίδιοι που θα δούνε και τη δύση ..δεν υπάρχει ενδιάμεσο..

we waiting for something new we hope to break the natural..όπως λένε και οι Johnny truant

αναμονή τέλος.. για να δούμε τώρα ποιος τολμάει..

αριστούργημα

Θωμάς Αϊβάζης