MyBlogBook #26 1/7/2008

Senza una Ma-donna…

Από μικρός είχα παρατηρήσει ότι μια βασική διαφορά μεταξύ ελλήνων και ξένων μουσικών που ακολουθούν σόλο καριέρα είναι ότι οι έλληνες είναι περισσότερο ερμηνευτές, ενώ οι ξένοι περισσότερο τραγουδιστές-τραγουδοποιοί. Με άλλα λόγια, οι ξένοι καλλιτέχνες (ή τουλάχιστον αυτοί που ακούω εγώ) έχουν το συνήθειο να τραγουδούν οι ίδιοι τα τραγούδια που γράφουν. Αντιθέτως, στην Ελλάδα είναι πολύ συνηθισμένο, και ιδιαίτερα παλιότερα, στο εξώφυλλο του δίσκου να αναφέρεται και το όνομα του συνθέτη-στιχουργού, παρόλο που με μεγαλύτερα γράμματα φυσικά προβάλλεται ο ερμηνευτής. Τα σκεφτόμουνα αυτά με αφορμή τη συναυλία της Madonna και τον πανικό που έγινε για τα εισιτήρια. Όσον αφορά το ξένο ρεπερτόριο σχεδόν ποτέ δεν τα πήγα καλά με τους ερμηνευτές, όσο καλοί και να ήταν. Και η Madonna συγκαταλέγεται σε αυτούς (παρόλο που γράφει εξ ημισείας τα τραγούδια με τους εκάστοτε συνεργάτες της). Ειδικά, τα τελευταία χρόνια που έχει ξαναπάρει τα πάνω της, οφείλεται κατά πολύ στις καλές συνεργασίες που έχει κάνει. Βέβαια, αυτό δείχνει και τη μαγκιά της, ή καλύτερα, τη δύναμή της να επιλέγει αυτούς που χρειάζεται για να σώσει την καριέρα της. Όμως, από ό,τι καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις του κοινού για τα εισιτήρια (πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα), η Madonna είναι διαχρονική αξία και λίγη σημασία έχει για τον κόσμο με ποιους αυτή συνεργάστηκε και τι υλικό παρουσίασε προσφάτως. Κατανοητό, αλλά ευχαριστώ, δεν θα πάρω…

Το τέλος του Κόσμου…

Τόσον καιρό γράφω για εφημερίδες και δεν έχω ακόμα αναφερθεί στο πόσο θαυμάζω την τελευταία σελίδα της ενότητας «Κόσμος» των Νέων. Εκεί, όπου κάθε μέρα εδώ και πολλά χρόνια ο Ρούσσος Βρανάς με τους «Δρόμους», ο Γιώργος Αγγελόπουλος με τα «Πρόσωπα» και ο Μιχάλης Μητσός με τις «Διαστάσεις» παραδίδουν μαθήματα σχολίου, κριτικής σκέψης και ανάδειξης σημαντικών διεθνών γεγονότων μέσα από ένα πρίσμα και έναν λόγο διαφορετικό. Στη στήλη του Μιχάλη Μητσού διάβασα στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας τη λέξη blog και να που φέτος έφτασα στο να έχω και εγώ κάτι ανάλογο (το MyBlogBook δεν είναι blog είναι στήλη…). Στην ίδια στήλη διάβασα το 1993 ότι βρέθηκε μαθηματικός, ο Andrew Wiles, που απέδειξε τελικά το θεώρημα του Φερμά (και από τότε έχω αγοράσει και… σχεδόν διαβάσει όποιο βιβλίο έχει κυκλοφορήσει με αφορμή αυτό το θεώρημα…). Στη στήλη του Ρούσσου Βρανά το 2006 διάβασα για την «οικονομία των εμπειριών» (που με ώθησε να διαβάσω και το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου “The Experience Economy”). Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί τόσο την Πέμπτη που πέρασε, όσο και εχθές Δευτέρα για μια ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα με την ανάλυση και τεκμηρίωση δύο θεμάτων από το Βρανά. Την Πέμπτη για την παγκοσμιοποίηση και το πώς αυτή έχει αρχίσει να γυρνάει τον κόσμο 30 χρόνια πίσω μεγαλώνοντας και πάλι τις αποστάσεις, και εχθές για τη συνεχιζόμενη κοινωνική αδικία και το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Το ξέρουμε ότι ισχύει, δεν το απολαμβάνουμε ως κατάσταση, τουλάχιστον ας το απολαμβάνουμε ως ανάγνωση…

«Αδρεναλίνη, κανένας δε θα μείνει…»

Εν τω μεταξύ, στο εδώ και ένα χρόνο περίπου μετακομισθέν από την Ελευθεροτυπία στα Νέα ένθετο Schooligans, διάβαζα το Σάββατο που πέρασε για το ετήσιο μουσικό τριήμερο Schoolwave που θα γίνει από 4 έως 6 Ιουλίου 2008. Εικοσιένα συγκροτήματα με κύριο χαρακτηριστικό φυσικά τις υψηλές τιμές αδρεναλίνης, τις ηλεκτρικές κιθάρες στα χέρια, τα μακριά μαλλιά και το αντιδραστικό ύφος.Μερικά metal γκρουπ, μερικά hip-hop, αρκετά κάτι-core, πολλά ροκ και classic rock και δύο blues (τα σέβη μου στους Stifler’s Mom που δίπλα στο όνομά τους είχαν χαρακτηρισμό «Άτεχνο»…). Το ίδιο βράδυ βρέθηκα στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Στη σκηνή ένα ανάλογο με τα παραπάνω συγκρότημα, με ένταση και πάθος παρουσίαζε τα δικά του ροκ τραγούδια αλλά και διασκευές γνωστών κομματιών. Σκεφτόμουνα πότε και αν θα έρθει η στιγμή που το Schoolwave θα περιλαμβάνει και σχολικά γκρουπ με ηλεκτρονική μουσική, ή μεμονωμένα παιδιά που παίζουν μόνο με laptop. Υπάρχουν τέτοιες και τέτοια; Είναι απλά θέμα χρονικής υστέρησης, ή είναι τα αναμφισβήτητα υψηλά επίπεδα αντιδραστικής κουλτούρας και αδρεναλίνης που δεν πρόκειται να επιτρέψουν ποτέ σε ένα νέο να τα περιορίσει μέσω πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής; Κι αν συμβαίνει αυτό, τότε μήπως η πειραματική ηλεκτρονική μουσική είναι μια ακόμα απόδειξη πως ο ενήλικος συμβιβάζεται αρνούμενος να ακούσει κάτι πιο σκληρό; Είναι δυνατόν να γίνει ένα φεστιβάλ, όπως το αντιρατσιστικό προχθές, με τέτοιου είδους μουσική; Είναι δυνατόν να ξεκινήσει μια κοινωνική εξέγερση έχοντας ως μουσική υπόκρουση συγκροτήματα όπως το παρακάτω;…

Μάλλον όχι…

Το γκρουπ έχει το όνομα Paavoharju. Προέρχεται από τη Φινλανδία, συγκεκριμένα από το μέρος που λέγεται Savonlinna. Με αυτά που παίζει, είναι πολύ δύσκολο να αφυπνίσει μαζικά κινήματα, ακατόρθωτο θα έλεγα. Να τα υπνωτίσει, ίσως… Για εμάς, όμως, τους «συμβιβασμένους» μας αρκεί που μπορούμε να απολαύσουμε έναν από τους πιο παράξενους δίσκους της χρονιάς. Είναι παράξενος, όχι μόνο γιατί τα πάντα είναι στα ακατανόητα φινλανδικά. Αλλά γιατί αυτό που ακούω εγώ στα 35 λεπτά του άλμπουμ δεν μπορεί να καταταχτεί σε ένα είδος με τίποτα. Και ευτυχώς, γιατί αυτή η μανία να τα κατατάσσουμε όλα ισοπεδώνει τέτοιες «απελευθερωμένες» προσπάθειες. Το άλμπουμ που τιτλοφορείται Laulu Laakson Kukista (Fonal Records, 2008) συνδυάζει τις παιχνιδιάρικες μελωδίες των Mum με την ηλεκτρονική ποπ, τα κομμάτια κλασικής αισθητικής με τις βαλσικού ρυθμού «παστορικές» μελωδίες (ιδιαίτερο και σχεδόν συγκλονιστικό το Italialaisella Laivalla) και τα ρυθμικά folk του Uskallan (στην αρχή θυμίζει Αρλέτα και Μπαρ το Ναυάγιο!) με πιο πειραματικές και «πειραγμένες» συνθέσεις. Όλα αυτά, με μια παραγωγή που σου δίνει την εντύπωση πως κάτι δεν πάει καλά με το cd, σαν να είναι κακή η ηχογράφηση, με «χαλασμένους» ήχους από εδώ κι από εκεί (μέχρι και ήχος που κάνει ένα ηχείο όταν κοντά του χτυπάει κινητό υπάρχει στο κομμάτι Ursulan Uni…). Οι Paavoharju έχουν υλικό που μπορεί να συγκινήσει πολύ κόσμο. Η μουσική τους είναι κατά βάση ποπ, μελωδική και αιθέρια. Ο τρόπος που την προσφέρουν, βέβαια, είναι περίεργος και ασυνήθιστος, πέρα από τη δύσκολη γλώσσα έκφρασης. Όποιος, όμως, έχει υπομονή και θέληση για κάτι διαφορετικό, ανταμείβεται στο τέλος με το παραπάνω…

• Πάντως, στο αντιρατσιστικό το Σάββατο, για να είμαι και δίκαιος, οι Sunsteps ήταν απείρως καλύτεροι σε σχέση με την εμφάνισή τους με Beasts of Bourbon…
• Περίεργη φάση τέτοια φεστιβάλ. Δεν ξέρω τελικά πόση είναι η διεισδυτικότητα τους σε μεγάλη μερίδα του κοινού, ή όσοι προσέρχονται είναι αυτοί που «τα ξέρουν»… Εννοείται βέβαια, το θετικό είναι που γίνονται!
• Καλό μήνα. Το MyBlogBook έχει σκοπό να παραμείνει σταθερό και όλο το καλοκαίρι. Κάθε Τρίτη πρωί στις οθόνες των υπολογιστών μέσω του Atraktos.net.
• Την Τρίτη 8 Ιουλίου 2008 το MyBlogBook #27. Ακριβώς έξι μήνες μετά το πρώτο!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* H πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.bbc.co.uk. Η δεύτερη από το www.theschooligans.gr. Η τρίτη από το www.myspace.com/paavoharju.Το εξώφυλλο από το www.paavoharju.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος