SHARON JONES AND THE DAP-KINGS 02/07/08 GAGARIN 205 9/7/2008

Μια από τις σκέψεις που περιδιαβαίνει το μυαλό σου, λίγο πριν βρεθείς σε μια συναυλία που δεν το συνηθίζεις και τόσο, είναι το κατά πόσο μπορεί να έχει απήχηση μια soul-funk τραγουδοποιός, εν έτη 2008 στις τελευταίες γενιές και κυρίως σε νέους ανθρώπους που αγνοούν τα βασικά της μουσικής παράδοσης του είδους.

Η απάντηση δόθηκε όταν έφτασα στο Gagarin ένα βράδυ με τη Sharon Jones, και δεν ήταν άλλη, από το ότι δεν είναι διόλου λίγοι αυτοί που ακολουθούν την επανάσταση του νεο-soul κινήματος, με την Amy Winehouse να είναι μια από αυτές που κρατάει το λάβαρο ψηλά, διαδίδοντας το είδος και στις ανυποψίαστες μάζες.

Η Sharon Jones ξεκινάει λοιπόν την καριέρα της ως gospel τραγουδίστρια και αργότερα τραγουδώντας “support” με συμμετοχές σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών, γνωρίζει την επιτυχία περίπου στα σαράντα της, βλέποντας το όνομά της να μπαίνει στο δίσκο του Lee Fields, ενός καθοριστικού soul-funk τραγουδοποιού.

Η ανάδειξη όμως του ταλέντου της Sharon ήταν ίσως κάτι αναπόφευκτο, ή η τελική πράξη μιας σειράς προσπαθειών που χαρτογραφούσαν το πόθο της, περισσότερο ως αγάπη για την ίδια τη μουσική, παρά ως ένα μέσο για την απόκτηση φήμης και την αναγνώριση.

Και όλα αυτά τα βιώσαμε το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης, όταν πλαισιωμένη από μουσικούς με πνευστά (δύο σαξόφωνα και τρομπέτα), δυο κιθαρίστες, ντράμς και μπάσο, δημιουργούσε μια έντονα θετική, χορευτική και εύθυμη ατμόσφαιρα. Από τη πανηγυρική της είσοδο στη σκηνή μέσω του προλογισμού της (τόσο στην αρχή όσο και στο encore) μέχρι την κρυστάλλινη φωνή της, που ακουγόταν δέκα φορές πιο δυνατή και πιο πλούσια από όλα τα όργανα μαζί, σε εισήγαγε σε ένα εντελώς ασυνήθιστο κλίμα για την ελληνική πραγματικότητα. Οι έντονες αλά James Brown, χορευτικές της κινήσεις, το χαρακτηριστικό “νέγρικο” φαλτσέτο της, ο αυθορμητισμός της πάνω στη σκηνή, οι αυτοσχεδιασμοί με στίχους και το ευφυές πλάσιμο ιστοριών για τα νεαρά αγόρια που ανέβαζε στη σκηνή, ήταν όλα μέρος μιας εμφάνισης που ξεσήκωνε το κοινό και το έκανε στην κυριολεξία να χορεύει ασταμάτητα. Απόδειξη της αγάπης του για τη Sharon ήταν όταν το Gagarin άρχισε να σείεται από το συντονισμό του χτυπήματος των ποδιών του στο encore. (σ.σ. Κώστα ας ήσουν και’συ εκεί να τα χτύπαγες μαζί μας)

Τελειώνοντας με μια αυτοπαρατήρηση, εκείνη τη νύχτα δεν σε πείραζε αν θα πρόδιδες ή θα έβρισκες τον εαυτό σου να πηγαίνει ενάντια στις μακρινές εναλλακτικές ροκ καταβολές του. Απλά έπαιρνες την απόφαση να ανοιχτείς σε νέα πεδία, αφήνοντας τα αισθητήρια όργανα σου να πάρουν τη γεύση μιας άλλου είδους εμπειρίας, από μια εντελώς διαφορετική εποχή με άλλες ηχητικές αποχρώσεις.

Και εκεί ακριβώς έγγειται η πρόσφατη επιτυχία της πενηνταδιάχρονης Sharon Jones, στο ότι μπορούσε να σε κάνει να αλλάξεις τη ψυχολογία σου ανεξάρτητα από το είδος του ακούσματος.

Υ.Γ. Το κείμενο είναι φυσικά “υπόψη” του συντάκτη Κώστα Παπασπυρόπουλου που μου χάρισε τη συναυλία… έγινα έστω και για λίγο, ένας “βεζίρης στη θέση του βεζίρη…”. Εμ, δεν χάνονται αυτά Κώστα.

Χάρης Αποστολόπουλος