MyBlogBook #28 15/7/2008

Thessaloniki… Ciao…

Δεν μου αρέσει να γίνομαι κουραστικός. Βέβαια, το myblogbook αποκαλύπτει τα δικά μου κολλήματα, τις δικές μου εμμονές, οπότε δεν ξέρω αν «πρέπει» να το συλλογίζομαι αυτό. Όμως, τα έγραφα πάλι ακριβώς την προηγούμενη εβδομάδα. Για τη συναυλιακή πενία της πόλης κτλ κτλ κτλ κτλ… Εν τω μεταξύ, ήδη μπαίνουμε στο δεύτερο μισό του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι, όμως, είναι συνδεδεμένο απόλυτα και με τις ανοιχτές συναυλίες, τα μεγάλα φεστιβάλ, την αλληλεπίδραση χιλιάδων πολιτών. Αυτό η Θεσσαλονίκη δεν είναι σε θέση πια να το προσφέρει. Δε σου δίνει εναλλακτική. Σε υποχρεώνει να ξεσπιτωθείς. Να ταξιδέψεις Αθήνα ή να πας στο Novi Sad, να ανεβείς στη Βλάστη, ή στο λόφο του Σάνη (καλά το τελευταίο δεν είναι και τόσο φεστιβάλ, με την έννοια των άλλων). Όμως, για μένα, το καλοκαίρι είναι και αυτή η εικόνα που πήρα από τις κριτικές που διάβασα εχθές για τη συναυλία του Manu Chao και της Patti Smith σε Mixtape, Avopolis και Mic. Ανεξάρτητα από το αν μου αρέσουν οι δύο καλλιτέχνες (δεν τρελαίνομαι, ειδικά για τον πρώτο), αυτός ο παλμός των 30 και χιλιάδων ανθρώπων που βρέθηκαν στο Terra Vibe την Πέμπτη είναι η πεμπτουσία του καλοκαιριού, η αποτύπωση ανεξίτηλων αναμνήσεων, η δημιουργία μοναδικών εμπειριών. Δεν ήμουν εκεί, αλλά με το μυαλό μου προσπαθώ να το ζήσω…

Taxed-ευτές στην ερημιά μας…

Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, είναι σχεδόν σαν ανέκδοτο, σαν μια ακόμα ειρωνεία, το να παίζουν οι Tuxedomoon και πάλι στη Θεσσαλονίκη. Να γίνεται παντού χαμός και εσύ να μην έχεις άλλη επιλογή… Σαν επαρχιακός δήμος το καλοκαίρι: η μοναδική σου επιλογή να είναι η συναυλία του Β. Παπακωνσταντίνου με τον Μπουλά και το Ζουγανέλη…! Τέλος πάντων, για να επανέλθω στο θέμα. Με τους Tuxedomoon δεν έχω ασχοληθεί στη «μουσική» μου ζωή. Αυτό, βέβαια, είναι λίγο «κάπως» να το λες σε μια πόλη που αν δεν έχεις ακούσει Tuxedomoon, Bauhaus και Einsturzende Neubauten δεν έχεις δικαίωμα να ανήκεις στους… «ψαγμένους». Εν τω μεταξύ, όταν πριν έντεκα χρόνια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην πόλη οι Tuxedomoon και από τότε άρχισε η παράκρουση μαζί τους, εγώ ήμουν στη συναυλία της Diamanda Galas στο Θέατρο Δάσους… Στο Synch πριν τρία χρόνια με τον Γιώργο Μάγγα δεν με έπεισαν, οπότε την Τετάρτη (Βαβυλωνία Μύλου, 09.07.2008) πήγα με μισή καρδιά για να τους δω κανονικά για πρώτη φορά. Όμως τους παραδέχτηκα. Αν και ξεκίνησαν λίγο βαρετά, με την πάροδο του χρόνου φανέρωσαν τις πειραματικές αρετές τους και στο μεγαλύτερο μέρος επιδόθηκαν σε ένα άριστο χτίσιμο ήχων και ρυθμών. Και τους βγάζω το καπέλο, γιατί παρόλο που βγήκαν στη γύρα για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια τους, δεν έπαιξαν σχεδόν κανένα γνωστό κομμάτι τους, τουλάχιστον κανένα από τα κλασικά που περιμένει ο κόσμος. Κάτι που, αντιθέτως, δεν έχει κάνει ποτέ ο φίλος μας ο Steve… Έτσι δεν είναι Γιάννη;

Chucho chucho ball…

Το ξεσπίτωμα πάντως δεν το γλίτωσα. Κάτι ότι τα τελευταία 4 χρόνια πηγαίνω πάντα σε μια βραδιά από τις τρεις του Jazz on the hill του Sani Festival, κάτι ότι έπρεπε να κάνω επιτέλους και το πρώτο μου μπάνιο, το απόγευμα της Κυριακής με βρήκε 83 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, στο υπερπολυτελές και πανάκριβο αυτό θερινό θέρετρο της Χαλκιδικής, το Σάνη. Το φετινό Jazz on the hill είχε τρεις κουβανούς πιανίστες, έναν κάθε βράδυ. Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσω την πρώτη χρονιά που παρακολούθησα συναυλία στο λόφο που ήξερα τι θα δω (τον Charlie Haden, κι αυτόν όμως επειδή τον έμαθα από το γιο του τον Josh που είχε παλιά τους Spain και τώρα τους Soulsavers…), τις υπόλοιπες χρονιές, μαζί με τη φετινή, διάλεγα στην τύχη ποιον θα ακούσω (αν και φέτος έκανα και ένα τσεκ στο myspace). Την Κυριακή λοιπόν (Λόφος Σάνης, 13.07.2008) παρακολούθησα τον Chucho Valdes με το quintet του. Τα δεδομένα σε μια συναυλία του Jazz on the hill είναι τέσσερα: πρώτον, ότι η μουσική δεν θα ξεφύγει από ένα όριο «καθωσπρεπισμού», από μια φόρμα, από ένα political correct που θα ικανοποιήσει κάθε αυτί. Δεύτερον, ότι ο κόσμος που παρακολουθεί το φεστιβάλ είναι μέσου όρου 50 ετών και δύσκολα θα δεχτεί να αθετηθεί ο παραπάνω καθωσπρεπισμός. Τρίτον, ότι πολλοί από αυτούς θα την «κάνουν» κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Τέταρτον, ότι ανεξάρτητα από όλα αυτά και από την ποιότητα της μουσικής που μπορεί να πετύχεις, το τοπίο και το όλο σκηνικό του λόφου θα σε κάνουν να πας και του χρόνου. Και τα τέσσερα στοιχεία τηρήθηκαν και φέτος. Παρόλα αυτά, τη φετινή χρονιά μου βεβαιώθηκε επιπλέον ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους πενηντάρηδες είναι και άσχετοι με το τι βλέπουν. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μια κυρία που ανήκει σε αυτό το club ηλικίας μου έκανε παρατήρηση επειδή κουνιόμουν στην καρέκλα μου στο ρυθμό της μπάντας!!! Η ενοχλημένη κυρία -που μάλλον νόμιζε ότι ήρθε στο θέατρο, μπορεί να μην κατάλαβε και διαφορά- μου ζήτησε (με μια φασιστική αντίληψη) να πάω στην άκρη του χώρου αν θέλω να… κουνιέμαι. Είχα τις επιφυλάξεις μου για το ποιόν των ακροατών του φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν είχα κάτι να το βεβαιώσω. Τώρα, όμως, και με βάση και όλες τις προηγούμενες παρατηρήσεις, μπορώ να συμπεράνω πως για το Jazz on the hill αξίζει τον κόπο να ξεσπιτωθείς αλλά απαιτεί να κάνεις πολλές υποχωρήσεις για να το απολαύσεις… Άντε να δούμε τι θα γίνει στους Tinariwen…

Ρε Fuck Buttons που τους χρειάζονται…

Κατόπιν τούτου, όλη τη Δευτέρα άκουγα τους Fuck Buttons για να «έρθω στα ίσα μου»! Οι Fuck Buttons, για να δώσω και μερικά στοιχεία, είναι ένα δίδυμο από τη Βρετανία που φέτος κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του με τίτλο Street Horrrsing (ATP recordings, 2008). Η μονολεκτική περιγραφή της μουσικής τους είναι «noise»! Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν είναι και τόσο σκληρό το αποτέλεσμα των εμπνεύσεών τους. Γιατί δεν μένουν στον ατέρμονο πειραματισμό. Ξεκινούν με ένα ambient γλυκό ηλεκτρονικό intro στο Sweet love for planet earth και σιγά σιγά προσθέτουν layers θορύβου από τα synths τους. Το αποτέλεσμα είναι παραδόξως ονειρικό, παραπέμποντας λίγο σε Kevin Shields. Όμως, δεν διστάζουν να ουρλιάξουν «χαμηλόφωνα» (μου θύμισαν στα φωνητικά εκείνους τους φοβερούς αθηναίους, τους Trypannosoma, που ούρλιαζαν χωρίς να ακούγονται), ούτε να προσθέσουν κοφτερά τύμπανα, χαλώντας αυτή την ονειρική διάθεση. Για 50 λεπτά παίζουν συνεχόμενα, έξι κομμάτια σε ένα, προσφέροντας μια, ας πούμε, pop εκδοχή του noise ήχου, εξαιρετικής ποιότητας. Οι Fuck Buttons κρατούν ψηλά τη σημαία των συγκροτημάτων με τη λέξη fuck στο όνομά τους. Από τους εναλλακτικούς Fuck των 90’s μέχρι τους τωρινούς Holy Fuck και Fuck Buttons, η πρόκληση στο όνομα ήταν και συνεχίζει να είναι εξίσου εμπνευσμένη και προκλητική και στο επίπεδο της μουσικής…

• Μήπως να αλλάξω και το όνομα της στήλης, να το κάνω MyBlogFuck μπας και την κάνω πιο ποιοτική από άποψη γραφής;…
• Το επόμενο… MyBlogBook την Τρίτη 22 Ιουλίου 2008.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.myspace.com/tuxedomoon. Η δεύτερη από το www.myspace.com/chuchovaldes. Η τρίτη από το www.myspace.com/fuckbuttons. Τo εξώφυλλo από το www.amazon.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος