Ανοικτή εποστολή από την ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΔΑΣΟΛΟΓΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ 20/7/2008

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΔΑΣΟΛΟΓΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Αθήνα 17 Ιουλίου 2008 Αριθμ.πρωτ.: 31

ΠΡΟΣ: 1.Αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας,κ. Κάρολο Παπούλια

2.Αξιότιμο Πρόεδρο της Κυβερνήσεως, κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή

3.Αξιοτίμους κ.κ. Αρχηγούς των Κομμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου

4.Αξιότιμο Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, κ. Δημήτριο Σιούφα

5. Όλους του Έλληνες και τις Ελληνίδες

Τα τελευταία χρόνια τα περιβαλλοντικά προβλήματα που συνδέονται με τις κλιματικές αλλαγές και το μέλλον του πλανήτη απασχολούν την παγκόσμια κοινότητα και προβληματίζουν τους επιστήμονες. Η αγωνία των πολιτών για το μέλλον των σύγχρονων κοινωνιών, εκφράζεται καθημερινά σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και προσδίδει ιδιαίτερο βάρος στην ευθύνη που καλείται να επωμισθεί τελικά ο πολιτικός κόσμος.

Ιδιαίτερα στη χώρα μας, τα τελευταία τριάντα χρόνια, λόγω της άναρχης πολλές φορές ανάπτυξης, η περιβαλλοντική κρίση επιδεινώθηκε σε όλα τα επίπεδα, σε βαθμό που αφορά πλέον το φυσικό, χερσαίο ή θαλάσσιο και ανθρωπογενές περιβάλλον. Τα δασικά οικοσυστήματα που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού χερσαίου περιβάλλοντος, υποβαθμίζονται και καταστρέφονται με δραματικά επιταχυνόμενους ρυθμούς. Είναι νωπές ακόμη οι τραγικές στιγμές του περυσινού καλοκαιριού κατά τις οποίες ζήσαμε τη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη στη χώρα μας οικολογική καταστροφή και θρηνήσαμε για δεκάδες χαμένες ζωές.

Το αμείλικτο ερώτημα που γεννιέται είναι: Τι ή ποιος φταίει για την καταστροφή αυτή; Αντέχει η χώρα μας τη συνέχιση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης;

Επειδή η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι ένα κατηγορηματικότατο ΟΧΙ είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε τις αιτίες της τραγικής πραγματικότητας για να τις αντιμετωπίσουμε.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και κάθε καλοκαιριού, μαζί με τις καταστροφές έρχονται και οι αναλύσεις και τα συμπεράσματα για τις αιτίες της καταστροφής από ειδικούς και μη : «φταίει το κράτος», «φταίει η κυβέρνηση», «φταίει η Δασική Υπηρεσία», «φταίει η Πυροσβεστική Υπηρεσία», «φταίει η Τοπική Αυτοδιοίκηση», «φταίει η αδιαφορία του κόσμου», «φταίνε οι πράκτορες του εχθρού», «φταίει ο στρατηγός άνεμος» (!). Εμείς πιστεύουμε ότι οι μόνοι που ευνοούνται από την παραπάνω διάχυση των ευθυνών, είναι αυτοί που φέρουν το κύριο βάρος της ευθύνης καθώς και όσοι με οποιοδήποτε τρόπο, επωφελούνται, από την καταστροφή των δασικών οικοσυστημάτων.

Ας επιχειρήσουμε να βάλουμε λοιπόν σε μια τάξη τα πράγματα:

Τι κάνει μια Κυβέρνηση η οποία αντιλαμβάνεται την αξία των φυσικών οικοσυστημάτων και ενδιαφέρεται πραγματικά για την προστασία και ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων;

1.- Θωρακίζει θεσμικά την προστασία των Δασικών Οικοσυστημάτων (Δ.Ο) και της δημόσιας περιουσίας και καλλιεργεί φιλοδασική αντίληψη στους πολίτες.

2.- Οργανώνει – στελεχώνει και εξοπλίζει τους μηχανισμούς που είναι αρμόδιοι για την προστασία, διαχείριση και ανάπτυξη των Δασικών Οικοσυστημάτων.

3.- Εξασφαλίζει πιστώσεις και χρηματοδοτικά μέσα για την προστασία, τη διαχείριση και την ανάπτυξη των Δασών.

4.- Παρακολουθεί και ελέγχει την εφαρμογή των θεσπισμένων θεσμικών και διοικητικών μέτρων προστασίας και ανάπτυξης των Δ.Ο από τις αρμόδιες υπηρεσίες, παρεμβαίνοντας ανάλογα όταν χρειαστεί.

Τι έκαναν οι μεταπολιτευτικές Κυβερνήσεις σε σχέση με τα παραπάνω;

Α.- Σε θεσμικό επίπεδο μετά το Σύνταγμα του 1975 όπου συμπεριλήφθηκαν τα άρθρα 24 και 117 για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, (τα οποία ερμηνεύτηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας με τρόπο που φαίνεται ότι δημιούργησε προβλήματα λόγω της «υπερβολικής» προστασίας που παρείχε στα ΔΟ), ξεκίνησε μια προσπάθεια ανατροπής του συνταγματικού πλαισίου προστασίας. Συγκεκριμένα:

- Έτος 1979 : Ψηφίζεται ο ν. 998/1979 «Περί Προστασίας των Δασών κλπ» ο οποίος καταγγέλλεται ως δασοκτόνος από την αντιπολίτευση, που υπόσχεται την κατάργηση του,.

- Έτος 1987: Ψηφίζεται ο ν. 1734/1987 που έμεινε γνωστός ως ο νόμος για τους βοσκοτόπους με τον οποίο γινόταν προσπάθεια αποχαρακτηρισμού περίπου 40 εκατομμυρίων στρεμμάτων δασών και δασικών εκτάσεων με τη μετονομασία τους σε βοσκοτόπους.Με το άρθρο 15, του νόμου αυτού, δεν θεωρούνται δάση ή δασικές εκτάσεις όσες εποικιστικές εκτάσεις (των νέων χωρών) δεν καλύπτονται από δρύ (εκτός πρίνου και αριάς), πεύκη, ελάτη, οξυά, πλάτανο, σκλήθρο και καστανιά, κατά παρέκκλιση της δασολογικής επιστήμης. Ο χαρακτηρισμός των εκτάσεων κρίνεται από το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους και όχι από την Επιστήμη.

Καταγγέλλεται και ο νόμος αυτός ως δασοκτόνος από την αντιπολίτευση.

- Έτος 1999 : ψηφίζεται ο νόμος 2742/1999 «Χωροταξικός σχεδιασμός και αειφόρος ανάπτυξη» με το αρθρ. 15 του οποίου η αρμοδιότητα διοίκησης και διαχείρισης των σπουδαιότερων Φυσικών Χερσαίων Οικοσυστημάτων (Εθνικοί δρυμοί, αισθητικά δάση κτλ), μεταφέρεται σε φορείς διαχείρισης, ιδιωτικού δικαίου , εποπτευόμενους από τον Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, χωρίς να καταργούνται οι αντίστοιχες αρμοδιότητες του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων για τα οικοσυστήματα αυτά, επιφέροντας πέραν των άλλων σύγχυση αρμοδιοτήτων και αναποτελεσματικότητα στην διαχείρισή τους.

- Έτος 2001 : Αναθεωρείται το άρθρο 24 του Συντάγματος. Με την αναθεώρηση αυτή:

α) εξομοιώνονται τα ιδιωτικά δάση με τα δημόσια ως προς τη δυνατότητα αλλαγής της χρήσης τους (ενώ μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν η αλλαγή χρήσης τους)

β) Συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά στο Σύνταγμα, η διάκριση μεταξύ των εννοιών του δάσους και της δασικής έκτασης, με στόχο τη διευκόλυνση της αλλαγής χρήσης των δεύτερων.

γ) για πρώτη φορά στον ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης περιλαμβάνονται ποσοτικά κριτήρια («αναγκαία επιφάνεια»)

- Έτος 2003 : Ψηφίζονται οι νόμοι:

α. Νόμος 3147/2003, με τον οποίο ενισχύεται το άρθρο 15 του ν.1734/1987, και αυξάνεται το αναγκαίο ποσοστό δασοκάλυψης από 15 σε 25% προκειμένου να θεωρηθεί μία έκταση δασική και επιβεβαιώνεται ότι οι χαρακτηρισμοί που δόθηκαν από τις επιτροπές οριστικών διανομών είναι έγκυροι και δεσμευτικοί και δεν επανεξετάζονται παρά την παρέλευση μιας εβδομηκονταετίας και τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην ελληνική ύπαιθρο.

β. Νόμος 3208/2003 «Προστασία των Δασικών οικοσυστημάτων …» στον οποίο χρησιμοποιούνται κυρίως ποσοτικά κριτήρια για το χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής ή μη (το ποσοστό εδαφοκάλυψης για να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δασική αυξάνεται από 15% σε 25% κλπ.), με αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό εκτάσεων οι οποίες μέχρι τότε θεωρούνταν δασικές να αποχαρακτηρίζoνται. Ο νόμος αυτός καταγγέλλεται ως δασοκτόνος, από την αντιπολίτευση η οποία και υπόσχεται την κατάργησή του.

- Έτη 1990-2003 :Με τις διατάξεις του άρθρου 114 του ν.1892/1990 σε συνδυασμό με αυτές της παραγράφου 15 του άρθρου 21 του ν.3208/2003 στην πράξη, θεσπίζεται, η ατιμωρησία των αυθαιρετούντων εντός των ΔΟ και των καταπατητών της Δημόσιας περιουσίας.

- Έτη 2007-2008 : Αποτυγχάνει η προσπάθεια της Κυβέρνησης να αναθεωρηθούν τα άρθρα 24 και 117 του Συντάγματος με τρόπο που να διευκολύνεται η αλλαγή χρήσης των δασικών κυρίως εκτάσεων .

Με βάση τα παραπάνω οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι, όλες οι Κυβερνήσεις, αντί να θωρακίσουν θεσμικά τα δασικά οικοσυστήματα, που αποτελούν και δημόσια περιουσία, προσπάθησαν με συνεχείς και συστηματικές προσπάθειες να μειώσουν την προστασία τους και να επιτρέψουν την αλλαγή χρήσης τους στο όνομα της ανάπτυξης, με ή χωρίς εισαγωγικά.

Β.- Στο επίπεδο της οργάνωσης – στελέχωσης και εξοπλισμού των μηχανισμών που είναι αρμόδιοι για την προστασία, διαχείριση και ανάπτυξη των ΔΟ παρατηρούμε μια συνεχή υποβάθμιση και απαξίωση της δασικής υπηρεσίας η οποία έχει φθάσει σήμερα στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης. Μετά την «αποκέντρωση» του 1997 με την οποία η δασική υπηρεσία διασπάστηκε σε δύο Υπουργεία (Εσωτερικών μέσω των Περιφερειών και Γεωργίας). με αποτέλεσμα να χαθεί κάθε έννοια συντονισμού και στοιχειώδους λειτουργικότητας, ακολούθησε το 1998 η αφαίρεση του αντικειμένου της δασοπυρόσβεσης με τρόπο που μόνο μελετημένος δεν ήταν, χωρίς τον απαραίτητο σχεδιασμό που θα εξασφάλιζε τον απαιτούμενο συντονισμό των εμπλεκόμενων υπηρεσιών και με καταστρεπτικές συνέπειες για τα ΔΟ.

Γ.- Οι πόροι και τα χρηματοδοτικά μέσα (εθνικοί πόροι, Π.Δ.Ε, επιχειρησιακά προγράμματα) που διατίθενται για την προστασία, τη διαχείριση και την ανάπτυξη των Δασικών Οικοσυστημάτων, μειώνονται κάθε χρόνο και δεν επαρκούν στις περισσότερες περιπτώσεις ούτε να εξασφαλίσουν τις λειτουργικές ανάγκες των υπηρεσιών. Με το επίπεδο της χρηματοδότησης του δασικού τομέα, όχι μόνο για ανάπτυξη δεν μπορούμε να μιλάμε αλλά ούτε καν για στοιχειώδη διαχείριση των Δασών. Από την άλλη πλευρά, λόγω της μη χρηματοδότησης των προληπτικών και διαχειριστικών μέτρων, είμαστε αναγκασμένοι ως πολιτεία να δαπανάμε πολλαπλάσια χρήματα για την καταστολή των πυρκαγιών και την αποκατάσταση των κατεστραμμένων οικοσυστημάτων, δασικών ή γεωργικών, όπου αυτό είναι εφικτό.

Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της δασικής πολιτικής που ακολουθείται τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ανεπαρκές θεσμικό πλαίσιο, υποβαθμισμένες, διασπασμένες και απαξιωμένες υπηρεσίες, ανεπαρκέστατη στελέχωση, εξοπλισμός και χρηματοδότηση του δασικού τομέα, προσπάθεια αλλαγής της χρήσης των δασικών οικοσυστημάτων με κάθε τρόπο και ανάπτυξη, χωρίς περιβαλλοντικά και αειφορικά χαρακτηριστικά. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την ασυγχώρητη αδιαφορία του κόσμου για την τύχη των δασικών οικοσυστημάτων και του φυσικού περιβάλλοντος, δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση, που μόνο αισιοδοξία για το μέλλον δεν δικαιολογούν.

Είναι ασυγχώρητο έγκλημα, η Ελληνική Φύση με την σπάνια ομορφιά της, την ασύγκριτη βιοποικιλότητά της, τα μοναδικά της οικοσυστήματα και τα σπάνια είδη της, που παραδόθηκε στη γενιά μας σχεδόν ανέπαφη, να καταστρέφεται με ραγδαίους ρυθμούς και να φτάσουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας ένα τόπο γυμνό, ξηρό και άνυδρο, χωρίς ζωή, τσιμεντοποιημένο και μολυσμένο με κάθε λογής ρύπο.

Τι μπορεί και πρέπει να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;

Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και κυρίως των δασικών οικοσυστημάτων έχει φτάσει σε μη αναστρέψιμο πλέον σημείο. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής .

Είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθεί άμεσα, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, η πολιτική απόφαση για τη δημιουργία ενός φορέα που θα είναι υπεύθυνος για την πολιτική στα δάση και το φυσικό περιβάλλον. Με ισχυρή διοίκηση, ξεκάθαρες αρμοδιότητες, διεπιστημονική στελέχωση και επαρκείς πόρους, που θα μπορεί να διαχειριστεί αειφορικά και να προστατέψει αποτελεσματικά, τα δασικά οικοσυστήματα και το φυσικό περιβάλλον .

Οφείλουμε όλοι και κυρίως όσοι διαχειρίζονται το μέλλον αυτού του τόπου, να εργαστούμε στην κατεύθυνση αυτή και να προστατέψουμε τα δημόσια αγαθά, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα σε πολιτικό, νομικό και διοικητικό επίπεδο.

Να αναλογιστούμε τις τεράστιες επιπτώσεις, στο φυσικό περιβάλλον, της άναρχης και μη βιώσιμης τελικά ανάπτυξης, που δε διστάζει να θυσιάσει στο βωμό του κέρδους, όχι μόνο τα δασικά οικοσυστήματα αλλά ουσιαστικά το μέλλον αυτού του τόπου.

Δεν πρέπει η εποχή μας να μείνει στην ιστορία ως μνημείο μιας εποχής που με μοναδικό στόχο το κέρδος καταστρέφει τα πάντα, φύση, πολιτισμό και ανθρώπινες αξίες.

Ας αναλάβουμε όλοι το βάρος της ευθύνης που μας αναλογεί και την πρωτοβουλία, ατομική και πολιτική, να ανατρέψουμε αυτή την αντιδασική και αντιπεριβαλλοντική , πολιτική, άμεσα, γιατί το περιβάλλον εύκολα μπορεί κανείς να το καταστρέψει, όμως πολύ δύσκολα , ακόμη και αδύνατον, να το αποκαταστήσει.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ της ΠΕΔΔΥ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Νικόλαος Μπόκαρης

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Κώστας Δημόπουλος

Atraktos.Net