LEONARD COHEN 30/7/2008 Terra Vibe, Μαλακάσα 1/8/2008

Πάντα με βαριά καρδιά, απόρροια της έμφυτης τεμπελιάς μου, σκέφτομαι μια βόλτα μέχρι τη Μαλακάσα για συναυλία (αν πήγαινες για σουβλάκια όμως θα έτρεχες;). Παρόμοια συναισθήματα γονιδιακής τεμπελίτιδας γιγαντώθηκαν προχτές. Κάπου έκανα πίσω όταν τα αδέλφια μου συναίνεσαν για να πάμε. (Τι έγιναν εκείνα τα γονίδια που έβλεπαν.. τα άλλα γονίδια να περνούν;).

Χωρίς άλλες οικογενειακές ιστορίες θα πω: Ευτυχώς που πήγα! Μια από τις συγκλονιστικότερες εμφανίσεις. Και αυτό οφείλεται σε αυτό το γιγάντιο όνομα, που μέσα από την ευγένεια, τη σεμνότητα στάθηκε μπροστά σε ένα αρκετά πολυάριθμο κοινό και το καθήλωσε, το συγκίνησε (στα σίγουρα πολύ), το διασκέδασε. Η συναυλία του Leonard Cohen ήταν πραγματικά μοναδική.

Στα τσάκα τσάκα πάμε στα βασικά. Ο Κοέν είναι ασύλληπτη μορφή. Η μπάντα που είχε ήταν άπαικτη. Η μουσική σκηνοθεσία για το όλο στήσιμο επίσης σπουδαίο, με την ελληνικότητα και του πανώ πίσω από τους μουσικούς. Σε μια ηλικία που άλλοι δεν δικαιούνται ούτε το ΛΑΦΚΑ, ο 73χρονος καναδός τα είπε και τα έκανε όλα. Αρκετές φορές πήρε και την κιθάρα του. Το καπελίνο το έβγαζε κύρια για να υποκλιθεί. Σε μικρά διαλείμματα την έκανε από τη σκηνή όχι με μικρά πηδηματάκια… αλλά τρέχοντας σαν χαρούμενο αγόρι. Ναι γιατί πράγματι ήταν πολύ εμφανές αυτό. Είχε καταχαρεί την αποδοχή και την υποδοχή από το ελληνικό κοινό. Μια γνήσια συνδιαλλαγή κοινού και καλλιτέχνη, μακριά από επιτηδεύσεις, αλλά μέσα σε ένα κρυστάλλινο ξεκάθαρο κλίμα αλληλοσεβασμού.

Δεν είναι τα κομμάτια, που είναι αξεπέραστα. Ούτε καν η επιλογή, άσχετα που με dancing to the end of love ως ξεκίνημα σε γάντζωσε και σε συνέπαιρνε με τη μουσική του, όπως ο αέρας παρασέρνει ένα πούπουλο. Δεν είναι οι ανεπανάληπτες ερμηνείες σε κομμάτια τόσο μα τόσο αναλλοίωτα, ειδικά στο Suzanne αλλά και στο tower of song. Είναι το γεγονός πως καταλάβαινες πώς αυτή τη στιγμή βιώνεις ένα συναυλιακό τετ α τετ, όχι ως μέρος μιας περιοδείας, αλλά ως μιας στάσης ειδικά για το ελληνικό κοινό. Τα ελληνικά του λόγια, οι συχνές αναφορές (ακόμα και μέσα στους στίχους) για την Αθήνα, η αναγνώριση της έμπνευσης που του παρείχε η Ύδρα και τόσα άλλα μικρά αλλά πανέμορφα. Ακόμα και ο τρόπος που παρουσίασε τους μουσικούς ήταν τόσο μοναδικός. Καμία σχέση με την τυποποιημένη παρουσίαση μιας μπάντας, με υπόκλιση και με ευγένεια γινόταν και η ίδια η παρουσίαση!

Ο Κοέν μάγεψε (πριν λίγες μέρες είχα πάει και στη συναυλία του Φιλιπ Γκλάς στο μισοάδειο θέατρο στο Γουδί… με τη σαμπλαρισμένη φωνή του εκεί και τα υπέροχα σκίτσα του Κοέν, αλλά εκεί απλά είδα μια μεγάλη παράσταση, μουσικο-θεατρική και αυτό ήταν). Στο Terravibe όμως ήταν ανεπανάληπτα.. και σκέψου πως δεν έχω κανένα κόλλημα με τον Κοέν, Ι just like it που λένε και όμως έπαθα πλάκα.

Η δε απλότης της φιλοσοφικής του αναζήτησης εδώ και δεκαετίες κορυφώθηκε στην Ελλάδα με ένα λιτό ντιν ντου ντουν, που το κοινό γράπωσε και αναπαρήγαγε μαζί με τον καλλιτέχνη.

Και ο χώρος βοήθησε σε αυτό αλλά και ο ήχος που ήταν χαμηλά, γιατί δεν χρειαζόταν ένταση. Οι συνθέσεις ήταν σούπερ, οι μουσικοί έπαιζαν ασύλληπτα πράγματα, οι γυναικείες φωνές πρόσθεταν σπουδαία πράγματα. Δεν χρειαζόταν όγκος και ένα μπράβο λοιπόν στην επιλογή της έντασης.

Το τρίωρο της συναυλία (που εκ του δελτίου τύπου είχε ήδη ανακοινωθεί) τηρήθηκε με άνεση και χωρίς ασφαλώς να κουραστούμε. Η δε επιστροφή είχε τα γνώριμα ενός forest adventure…. Το φως του κινητού… (δεν είχε καθόλου φεγγάρι προχτές…) όσο κρατούσε… σε κρατούσε στο μονοπάτι. Στις διασταυρώσεις με άλλα μονοπάτια… ακολουθούσαμε το καλό το παλικάρι (που ήξερε και άλλα μονοπάτια)… και σιγά σιγά στο αυτοκίνητο και στην αναμενόμενη αναμονή πριν ξεμυτίσουμε προς την εθνική.

Συμπερασματικά! Κορυφαία βραδιά, με σπουδαίους μουσικούς, που ήταν πανέμορφο πως την απόλαυσα μαζί με αγαπημένους μου ανθρώπους.

Κυριάκος Σκορδάς