MyBlogBook #31 5/8/2008

Ολυμπιακοί ρυθμοί

Αύριο, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008, ξεκινάνε ουσιαστικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνο, εν μέσω διαμαρτυριών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη μολυσμένη ατμόσφαιρα της πόλης, αλλά και για τα πολλαπλά και συνεχόμενα κρούσματα ντόπινγκ. Τέτοιες μέρες πριν τέσσερα χρόνια, παθαίναμε το πρώτο μεγάλο σοκ με τις περιπτώσεις των Κεντέρη-Θάνου (για τους οποίους επίσημα ακόμα δεν έχει αποδειχτεί τίποτα…). Από τότε μέχρι και σήμερα, μεγάλοι αθλητές από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου είτε έχουν συλληφθεί, είτε έχουν αποκαλύψει οι ίδιοι ότι έκαναν χρήση απαγορευμένων ουσιών. Όλα αυτά, τουλάχιστον εμένα, με έχουν οδηγήσει να αισθάνομαι μια απάθεια και μια αδιαφορία για τη δεκαπενθήμερη αυτή γιορτή. Ειδικά στα ατομικά αθλήματα, όλα πια μου φαίνονται ύποπτα και δύσκολο να με συγκινήσουν. Οποιαδήποτε μεγάλη επίδοση και να συμβεί, θα συνοδεύεται από μια αμφισβήτηση για το αν είναι ένα αληθινό και μεγαλειώδες επίτευγμα του αθλητή, ή επίτευγμα των φαρμάκων που έχει πάρει. Και το χειρότερο είναι ότι η χρονική υστέρηση που υπάρχει μεταξύ επίδοσης και αποκάλυψης της αλήθειας δίνει στον αθλητή αυτή τη μοναδική χαρά της αποθέωσης από εκατομμύρια κόσμο, εν αντιθέσει με την απόδειξη της αλήθειας η οποία ποτέ δεν συνοδεύεται από τον ανάλογο χλευασμό…

Ολυμπιακός και μη εθελοντισμός…

Θυμάμαι το 2004 είχα βρεθεί και εγώ στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Μέσα σε μια εβδομάδα (11 με 18 Αυγούστου 2004) είχα παρακολουθήσει ένα «εναλλακτικό» (ε, εννοείται…) πακέτο αγώνων (εκτός από ποδόσφαιρο και μπάσκετ, είδα beach volley, χόκεϋ επί χόρτου, baseball, canoe kayak, handball, βόλεϊ) σε τρεις Ολυμπιακές πόλεις (Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Ηράκλειο). Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση τότε, ήταν η γλυκύτητα και η ευγένεια των εθελοντών. Με ένα αβίαστο χαμόγελο πάντοτε, ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν τον κάθε «παράξενο» και μη επισκέπτη. Τους θαύμαζα για το πιστεύω τους σε αυτό που κάνουν, αν και ήμουν αντίθετος με την πράξη τους. Να εξηγηθώ: θεωρώ τον εθελοντισμό σπουδαία ενέργεια, όταν όμως είναι αναγκαίος για να εξυπηρετηθούν καταστάσεις που εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο να γίνουν αλλιώς. Για παράδειγμα, οι εθελοντές ιατροί στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου η υγεία των πολιτών έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού από τις τοπικές αλλά και τις κυβερνήσεις των μεγάλων ανεπτυγμένων κρατών. Ή οι εθελοντές σε οργανώσεις που με τη δράση τους φέρνουν στο φως γεγονότα και καταστάσεις που τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κρύψουν.Όταν, όμως, σε μια διοργάνωση, όπως η Ολυμπιάδα, όπου έχουν επενδυθεί τεράστια χρηματικά ποσά, γίνεται έκκληση για εθελοντές στους οποίους υπόσχονται δώρα και εξυπηρετήσεις της πλάκας, τότε είμαι εκατό τοις εκατό αντίθετος. Τώρα, και επειδή είναι επίκαιρο, με την περίπτωση των εθελοντών δασοπυρόσβεσης είμαι μπερδεμένος. Από τη μια εξοργίζομαι με την ανύπαρκτη πολιτική πρόληψης των δασικών πυρκαγιών από το κράτος, από την άλλη, και επειδή η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, καταλαβαίνω και επικροτώ αυτούς που με προσωπικές θυσίες αποφασίζουν να προστατεύσουν τα δάση της περιοχής τους. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό όλο και περισσότεροι τομείς της ζωής μας θα βασίζονται στην εθελοντική προσφορά πολιτών παρά στην οργανωμένη πολιτική του ελληνικού κράτους.

Ολυμπιακές μουσικές…

Εκτός από την αυριανή έναρξη της Ολυμπιάδας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες μού τους έφερε στο μυαλό και η έναρξη του νέου πέμπτου άλμπουμ των Sigur Ros . Το τραγούδι με τον τίτλο Gobbeldigook μου θύμισε το επίσημο τραγούδι του Αθήνα 2004, το Pass the flame (με τον Κότσιρα, ντε!). Αλλά από εκεί και πέρα, καμία σχέση. Εκτός από το επικό στοιχείο που διατηρούν άσβεστο οι ισλανδοί εδώ και πάνω από 10 χρόνια και όσο να ναι ταιριάζει και με το έπος των Ολυμπιακών. Το Μed sud i eyrum vid spilum endalaust (EMI, 2008) σηματοδοτεί, εκτιμώ, την πιο ποπ στιγμή μέχρι τώρα στην καριέρα του συμπαθούς αυτούς συγκροτήματος. Θυμάμαι το 2002, έγραφα εδώ στο Atraktos για την συναυλία που είχαν δώσει καλοκαιριάτικα στο θέατρο του Βύρωνα, σημειώνοντας ότι η μουσική δεν έχει εποχές και έτσι τα παγωμένα τότε τοπία των ισλανδών ταίριαζαν άνετα με τους ξερούς και καυτούς βράχους εκείνου του θεάτρου. Τώρα, όμως, αν και το άλμπουμ κυκλοφόρησε καλοκαίρι, οι ήχοι σε κάποιες στιγμές είναι τόσο καλοκαιρινοί, εύθυμοι και ρυθμικοί που δεν υπάρχει νόημα να γίνεται συζήτηση περί πάγου και μη συνδυασμού εποχής και μουσικής. Για παράδειγμα, το Ιnni mer syngur vitleysingur, είναι τόσο χαρούμενο και πλούσιο ενορχηστρωτικά (πνευστά, έγχορδα, πολλά κρουστά) που αν δεν υπήρχε η ισλανδική γλώσσα στους στίχους δύσκολα θα μάντευε κάποιος πως ακούει Sigur Ros. Παρομοίως το Vid spilum endalaust. Αλλά υπάρχουν και οι παλιές στιγμές, οι σήμα κατατεθέν: το Festival και το Ara batur είναι κομμάτια σαν βγαλμένα από το () . Η πιο καλή στιγμή πάντως του δίσκου έρχεται σε ένα folk κομμάτι από αυτά που δεν μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα, το Illgresi. Γενικά, το With a buzz in our ears we play endlessly (όπως είναι η αγγλική μετάφραση του τίτλου) δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, αποκαλύπτει την ευκολία με την οποία οι Sigur Ros γράφουν επικά μελαγχολικά κομμάτια, ενώ δείχνει και την ποπ πλευρά τους, η οποία αν και αυτή επική, δεν καταφέρνει να ακουστεί πολύ διαφορετική από την ποπ γνωστών βρετανικών σχημάτων. Πάντως, και για να μην σας πάρω στο λαιμό μου, μη με παίρνετε πολύ υπόψη, ανήκω στους «ξινούς εναλλακτικούς» τύπους που σταμάτησε να γουστάρει τους Sigur Ros όταν τους έμαθε και εκείνη η Μαρία με το πρόβλημα στο πόδι… Και είμαι της γνώμης ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, αφού τους έμαθε και η Μαρία, τότε το συγκρότημα έριξε τον πήχη της ποιότητας στους δίσκους του. Δεν έγινε ξαφνικά η Μαρία πιο εκλεκτική…

Αυτοί πώς λέγονται τελικά;

Οπότε, ας προτείνω έναν δίσκο από ένα συγκρότημα που φαντάζομαι δεν ξέρουν και πολλοί… Αν και η εταιρία τους είναι αρκετά γνωστή σε κάποιους κύκλους ακροατών… Αναφέρομαι στον δίσκο Junkyard Gods (Sonar Kollektiv, 2008) των 2bo4. Οι ίδιοι «μεταφράζουν» το όνομά τους ως Two Banks of Four. Εγώ νόμιζα (και προτιμώ) ότι λέγονται Two Beaufort … Τέλος πάντων. Οι 2bo4 είναι το δίδυμο των Dilip Harris και Robert Gallagher. Είναι από το Λονδίνο και έχουν κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους και αρκετά remixes τραγουδιών. Αυτός ο δίσκος είναι ο πρώτος τους στη γερμανική εταιρία. Δεν είναι δύσκολος ο ήχος τους. Μερικές φορές μάλιστα είναι από τους ήχους που βαριέμαι να ακούω. Αυτός ο ήχος του nu jazz που χαρακτήρισε ώρες μετάδοσης της περιόδου ακμής του 88miso. Εδώ όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Κατά την ακρόαση εκτίμησα τα εξαιρετικά φωνητικά της Valerie Etiene και των Bembe Segue, τις ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν αρκετά σε πιο old school jazz φόρμες (όπως στο Dead Afternoon), καθώς και τις πιο περιπετειώδεις και ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις του Junkyard Gods και του Go. Γενικά, πρόκειται για ένα όμορφο και (άντε πάλι) καλοκαιρινό ήχο, ιδιαίτερα για αυγουστιάτικα μεσημέρια μετά την επιστροφή από τη θάλασσα. Το ότι (όπως οι ίδιοι οι 2bo4 παραπονιούνται στο site τους) το Wire αρνήθηκε να κάνει review στο δίσκο χαρακτηρίζοντάς τον “too mainstream” δείχνει περίπου πώς έχουν τα πράγματα…

• Η σημερινή μου θεματολογία ήταν μια προσπάθεια να ξεφύγω από την αηδιαστική και σοκαριστική επικαιρότητα της Μυκόνου και της Σαντορίνης.
• Το MyBlogBook #32 έρχεται στις 12 Αυγούστου 2008.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.gsp.org.cy. Η δεύτερη από το www.myspace.com/sigurros. Η τρίτη από το www.2bo4.com. Τα εξώφυλλα από το www.amazon.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος