MyBlogBook #33 19/8/2008

London again...

Ανταπόκριση Νο 2 από Λονδίνο. Η θερμοκρασία τις τελευταίες μέρες έχει σταθεροποιηθεί στους 20^ο C και η βροχή ξέχασε κάποιες μέρες να πέσει... Οπότε μιλάμε για καλοκαιρία! Καμία σχέση με αυτή βέβαια που έχει πλήξει από ό,τι μαθαίνω τη μετα-δεκαπενταυγουστιάτικη Ελλάδα με τους 40 βαθμούς και την απροθυμία (φαντάζομαι) να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε προ του φθινοπώρου και της επιστροφής στην καθημερινή ρουτίνα. Εδώ, πάντως, στο Λονδίνο, αυτός ο φθινοπωρινός καιρός με έχει βάλει για πρώτη φορά τόσο νωρίς σε μια χειμωνιάτικη διάθεση, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να πιστέψω ότι γυρνώντας στην Ελλάδα σε λίγο καιρό θα μπορώ ακόμα να επισκεφθώ κάποια παραλία, να φορέσω το καλοκαιρινό μου μπλουζάκι, να καθίσω έξω για μπύρα ή για θερινό σινεμά και να γκρινιάξω με τον υδράργυρο που δεν κατεβαίνει... Περίφημα!

LA, LA, I love this USA...

Μιας που αναφέρθηκα σε σινεμά, ας καταθέσω μια εμπειρία που είχα εδώ την Παρασκευή 15 Αυγούστου. Το καλό με τον φθινοπωρινό καιρό του Λονδίνου είναι ότι δεν σε ενοχλεί να κλειστείς σε μια σκοτεινή αίθουσα «καλοκαιριάτικα», όπως λέμε στην Ελλάδα. Ίσα ίσα που καμιά φορά το επιζητείς, αφού έξω το κρύο είναι αρκετό. Έτσι, λοιπόν, επέλεξα να δω την ταινία In search of a midnight kiss. Είχα διαβάσει πολύ καλά λόγια όταν ξεκίνησε να παίζεται στην Ελλάδα στα τέλη Ιουλίου, αλλά φυσικά μέχρι να φύγω για τη βρετανική πρωτεύουσα η ταινία δεν είχε «ανέβει» ακόμα στη Θεσσαλονίκη (δισεπίλυτο πρόβλημα αυτό). Η ταινία αυτή με γύρισε στη δεκαετία του 90, ή ακόμα και στις αρχές των 00’s. Αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος, με όλη τη μαγεία και το μύθο που τον περιέβαλλε τότε. Θυμάμαι όλο αυτό το δέος που αισθανόμουνα για αυτήν την άλλη Αμερική, που πάντα κατάφερνε να πρωτοπορεί και να στρέφεται ενάντια στο άλλο κομμάτι, το συντηρητικό, της ίδιας της της χώρας, πολλές φορές καλύτερα και από τους «αντι-αμερικάνους» ευρωπαίους. Θυμάμαι το θαυμασμό με τον οποία άκουγα τότε τα συγκροτήματα της Matador, τους ήχους των Smog, των Yo La Tengo και του Will Oldham, την ευχαρίστηση με την οποία έβλεπα επιτυχημένες και ημι-επιτυχημένες ανεξάρτητες αμερικάνικες ταινίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είχα καιρό να αισθανθώ αυτό το συναίσθημα και το In Search of A Midnight Kiss ήταν η κατάλληλη ταινία για να το κάνει αυτό...

LA punks...

Η παραπάνω ταινία, εν τω μεταξύ, εκτιλύσσεται στο Los Angeles. Δεν ήταν η μοναδική μου εμπερία την προηγούμενη εβδομάδα σχετικά με αυτή την πόλη. Το Los Angeles προωθείται γενικά πολύ εδώ πέρα αυτόν τον καιρό και στο χώρο της μουσικής. Υπάρχει αυτή η punk-experimental σκηνή του LA που άρχισε να εξυμνείται έντονα από περιοδικά και δισκάδικα, με αποτέλεσμα να καταλαβαίνεις άνετα ότι κάτι τρέχει και σύντομα θα επηρεάσει και την υπόλοιπη Ευρώπη. Συγκροτήματα όπως οι No Age, οι Health και οι Abe Vigoda ακούγονται όλο και πιο έντονα και τα live τους έχουν αρχίσει να αυξάνονται. Τους Health είχα την ευκαιρία να τους δω την Τρίτη 12 Αυγούστου 2008 δωρεάν στο δισκάδικο Rough Trade East και πραγματικά ήταν κάτι ξεχωριστό, αλλά ίσως και λίγο υπερεκτιμημένο ακόμα. Έντονα άγριος πειραματισμός, τέρμα οι παραμορφώσεις και τα τύμπανα, ουρλιαχτά και κοπάνημα στα πετάλια και στα σύνθι, αλλά και μια αίσθηση πως μέσω αυτών των υλικών καταφέρνει και παράγεται κάτι που έχει αρχή μέση και τέλος...

LA, New York, Sweden...

Πάντως αυτό το Rough Trade East (το έχω ξαναγράψει) είναι από άλλο ανέκδοτο... Συμπληρώνει αυτές τις μέρες ένα χρόνο λειτουργίας και αποφάσισε να το γιορτάσει με καθημερινά δωρεάν live μέσα στο δισκάδικο από τις 21 Ιουλίου μέχρι και τις 23 Αυγούστου με γνωστά και άγνωστα σε εμένα συγκροτήματα, που αν έχεις όρεξη και χρόνο να είσαι κάθε μέρα στο μαγαζί, θα πετύχεις ένα σωρό από ωραία πράγματα. Εγώ είδα ακόμα τους (πάλι από το LA) Dengue Fever με την ωραία world pop τους με φωνητικά από την Καμπότζη (Τετάρτη 13.08.2008) και εχθές τους νεοϋορκέζους The Hold Steady (Δευτέρα 18.08.2008) με το σχετικά βαρετό κιθαριστικό ροκ τους, που από ό,τι είδα όμως ενθουσιάζει αρκετά τους βρετανούς. Αν τα καταφέρω σήμερα θα δω τον Σουηδό Lindstrom. Την τελευταία ημέρα του καθημερινού αυτού φεστιβάλ, δηλαδή το Σάββατο 23 Αυγούστου (αν τύχει να είστε εδώ, γιατί εγώ δεν θα είμαι) παίζουν μαζί ο Adam Green, οι Yeasayer και οι Holy Fuck... Σε μια εποχή που τα δισκάδικα κλείνουν, το Rough Trade East δίνει μια μπουνιά στο κατεστημένο και αλλάζει τα δεδομένα...

London calling...

Όταν το Νοέμβριο του 2007 πρωτοανέβηκα στο Λονδίνο, έψαξα να βρω βρετανικά μουσικά περιοδικά που δεν έρχονταν στην Ελλάδα να δω μήπως χάνω τίποτα καλό. Μπροστά μου βρέθηκε το Clash (που τελικά έρχεται και Ελλάδα), ενώ αργότερα ανακάλυψα και τα ArtRocker και Plan B. Τα δύο τελευταία έχουν μια πιο fanzine αισθητική, αν και διανέμονται κανονικά στα πρακτορεία τύπου και στα δισκάδικα, ενώ τα cd του Plan B είναι εξαίρετα (στο τρέχον τεύχος Αυγούστου 2008 έχει επιλογή από τη Wichita Recordings). Αυτό, όμως, που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν το Clash. Αυτό, γιατί ενώ είναι ένα περιοδικό με στόχο τον ίδιο κόσμο που ενημερώνεται από τα μεγάλα βρετανικά περιοδικά (NME, Uncut, Word κτλ), διαφέρει από αυτά αρκετά. Τόσο η αισθητική του, όσο και οι επιλογές του είναι πολύ πιο μπροστά. Ίσως γιατί προέρχεται από τη Σκωτία και δεν είναι καθαρά αγγλικό... Επιπλέον, μπορεί να έχει section για μόδα, αλλά στο λέει εξαρχής από το εξώφυλλο. Όχι σαν άλλα μουσικά περιοδικά (όχι απαραίτητα βρετανικά) που τα αγοράζεις και διαβάζεις για τρίχες. Στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2008, το οποίο φαντάζομαι θα έρθει και τις επόμενες μέρες και στην Ελλάδα (αν δεν έχει έρθει ήδη) υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη των Portishead (για τους οποίους μπορεί να μην έχω γράψει κριτική, αλλά το Third είναι απλά συγκλονιστικό) και στη συνέχεια ένα τετρασέλιδο με παρουσίαση των συγκροτημάτων που άκουγαν οι Portishead όλα αυτά τα χρόνια και τους επηρέασαν. Δε νομίζω ότι διαβάζει συχνά κάποιος σε ένα τέτοιο περιοδικό για καλλιτέχνες όπως οι Om, οι Gonga και οι Kling Klang... Το πιο ενδιαφέρον; Ότι στο site του περιοδικού www.clashmusic.com, μπορεί να κατεβάσει κανείς δωρεάν μια συλλογή με τραγούδια αυτών των 10 συγκροτημάτων που προτείνουν οι Portishead. Μέγκλα...

• Η πιο δύσκολη αποστολή στο Λονδίνο είναι να προσπαθείς να δεις ζωντανά την Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ στο Πεκίνο. Απλά, δεν υπάρχει περίπτωση...
• Τελευταίο καλοκαρινό MyBlogBook την άλλη Τρίτη 26 Αυγούστου 2008. Θα φτάσει αισίως τα 34!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι από το www.myspace.com/insearchofamidnightkiss. Οι υπόλοιπες είναι τραβηγμένες από εμένα.

Κώστας Παπασπυρόπουλος