MyBlogBook #35 2/9/2008

Θα αλλάξει τίποτα;

Φθινοπώριασε λοιπόν. Τουλάχιστον ημερολογιακά. Αλλά, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις ελλήνων που αφήνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές για το Σεπτέμβρη, εμείς οι υπόλοιποι που τις έχουμε τελειώσει, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πώς θα εξελιχθεί η επόμενη περίοδος μέχρι τον Ιούνιο 2009. Από συναυλιακή άποψη, το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι να μην επαναληφθεί η περυσινή χρονιά, που ήταν με διαφορά η πιο φτωχή σε φρέσκα ονόματα τα τελευταία 15 χρόνια. Το παρήγορο είναι ότι ήδη έχουν ανακοινωθεί οι Animal Collective και οι Trans Am, πράγμα που δίνει ελπίδα για κάτι καλύτερο φέτος στη Θεσσαλονίκη. Θα πρότεινα στους διοργανωτές της πόλης, να δουν με καλό μάτι και κάποιες συναυλίες που ανακοινώθηκαν για την Αθήνα, όπως αυτή των Espers με τους Vetiver, και αυτή των Dalek. Η πρώτη πέφτει Πέμπτη, πράγμα που την κάνει σχεδόν απαγορευτική για εμάς τους βόρειους, η δεύτερη πέφτει πάνω στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης… Πάντως, παρά τη συναυλιακή πενία, καταφέρνουν οι διοργανωτές μας να βάζουν τις λίγες εκδηλώσεις τους την ίδια μέρα… Έτσι, στις 20 Σεπτεμβρίου θα είναι η δεύτερη μέρα του Reworks, αλλά θα παίζει και ο Jimi Tenor στο Principal. Άβυσσος η ψυχή τους…

ΔΕΘ α πάω…

Η πόλη πάντως γέμισε. Το διαπίστωσα εχθές το πρωί στους δρόμους της με την ασφυκτική κίνηση, το διαπίστωσα και στα μπαρ το σαββατοκύριακο. Γενικά, το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη είναι από τις χειρότερες περιόδους για την πόλη. Δεν φτάνει που έχουμε τη σχετική θλίψη για το τελείωμα των διακοπών, διοργανώνεται και η ΔΕΘ, πλακώνουν οι πολιτικοί και «δένει το γλυκό». Στη ΔΕΘ έχω να πάω χρόνια. Δεν ξέρω τι ακριβώς χάνω που δεν την παρακολουθώ, εκτιμώ όμως ότι όχι και πολλά. Έχω την εντύπωση πως η ΔΕΘ λειτουργεί με έναν τρόπο αντίθετο προς τους μόνιμους κατοίκους της πόλης. Αντί να τους προσελκύει, να τους κάνει μέρος μιας μεγάλης διοργάνωσης της Θεσσαλονίκης, τους απωθεί με τη συμπεριφορά της. Είναι σαν να προσγειώνεται ουρανοκατέβατη, να αναστατώνει την πόλη για δέκα μέρες και στη συνέχεια να εξαφανίζεται. Αυτό που μένει σε εμάς είναι το «ευτυχώς τελείωσε», παρά το «ανυπομονώ για την επόμενη»…

Λαθρο-θεατής…

Εν τω μεταξύ, παρατηρώ τις αφίσες στους δρόμους και τίποτα δε μου θυμίζει εκείνους τους Σεπτέμβριους των περασμένων χρόνων, τότε που έπαιρναν «φωτιά» τα θέατρα Δάσους και Γης με συναυλίες ελλήνων καλλιτεχνών. Φέτος δεν κινείται σχεδόν τίποτα, σύμπτωμα και αυτό μιας Ελλάδας που αλλάζει, δυσκολεύεται οικονομικά, ή προτιμά να ξοδεύει το εισόδημά της σε άλλες μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Αλλά αυτές οι συναυλίες είχαν τη χάρη τους. Θυμάμαι το κλασικό ανέβασμα πίσω από το Θέατρο Δάσους για να δούμε «λαθραία» τη συναυλία καθισμένοι στις πλαγιές του Σέιχ Σου. Όμως, τότε ο καλλιτέχνης δεν αισθανόταν οικονομική απώλεια, αφού το Θέατρο ήταν γεμάτο, και μας έστελνε και χαιρετίσματα εμάς τους λαθρο-θεατές. Αυτό μου φέρνει στο μυαλό το download. Εκτιμώ ότι οι πωλήσεις των cd θα έπεφταν αυτή την περίοδο ακόμα και αν δεν ήταν τόσο εύκολο το κατέβασμα των τραγουδιών. Διότι, δεν είναι ο λαθρο-θεατής που σταμάτησε να πηγαίνει στο Θέατρο Δάσους (ή να κατεβάζει μουσική), είναι ο από μέσα, ο νόμιμος, που σταμάτησε να πηγαίνει σε συναυλίες και να αγοράζει cd…

Copy – Paste…

Πάντως, υπάρχει κόσμος που ακόμα αγοράζει cd, επιμένει στην ποιότητα του βινυλίου, αδυνατεί να δεχθεί την ποσότητα του mp3 έναντι στην ποιότητα της επαναλαμβανόμενης ακρόασης ενός καλού δίσκου. Και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και μουσικά περιοδικά που συνεχίζουν να μας τα παρουσιάζουν, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουν και αυτά το δύσκολο της κατάστασης (φαντάζομαι και τα ίδια τη νιώθουν στο «πετσί» τους). Διάβαζα πριν λίγες μέρες το αμερικάνικο περιοδικό Paste, το οποίο στο τεύχος Ιουλίου κάνει ένα αφιέρωμα στα 17 καλύτερα ανεξάρτητα δισκάδικα των ΗΠΑ (coolest γράφουν αυτοί, αλλά δεν μου αρέσει ο όρος). Αυτό που παρατήρησα είναι πως τα περισσότερα από αυτά διοργανώνουν και live στους χώρους τους, όπως ακριβώς δηλαδή και το Rough Trade στο Λονδίνο, όπως και το δικό μας Vinyl Microstore στην Αθήνα. Είναι λοιπόν, ορθό, αλλά και σημαντικό όσα από τα δισκάδικα έχουν απομείνει να προσπαθήσουν να τραβήξουν και με άλλους τρόπους τον κόσμο. Έτσι, λοιπόν, και τα λίγα δικά μας εδώ στη Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να επανεξετάσουν τη στάση τους και να το σκεφτούν ως ενδεχόμενο. Γιατί, η πρακτική αυτή θα έχει διπλή λειτουργία. Και θα τραβήξει τον κόσμο, και θα κάνει την πόλη πολιτιστικά πιο ενεργή…

Ορίστε;…

Από τα μουσικά περιοδικά, ή από τον ίδιο τoν δισκοπώλη, επηρεάζεται η δική μου επιλογή, όταν πάω στο δισκάδικο. Πολλές φορές μπορεί να είμαι και θύμα των κατευθυνόμενων επιλογών των περιοδικών (εννοείται πως ο δισκοπώλης μου δεν είναι κατευθυνόμενος!), αλλά συμβαίνει πολύ συχνά να αγοράζω δίσκο χωρίς να έχω ακούσει καθόλου από το περιεχόμενο, μόνο και μόνο επειδή διάβασα κολακευτικές κριτικές από «πένες» που εμπιστεύομαι. Σχεδόν το αυτό έκανα ας πούμε με τους The Bug. Σχεδόν, γιατί ένα κομμάτι τους το είχα ακούσει μια φορά στο cd του Clash Ιουλίου-Αυγούστου 2008. Τέλος πάντων, άχρηστη πληροφορία η τελευταία. Έτσι, λοιπόν, δεν ήξερα τι να περιμένω όταν το έβαλα στο cd player. Το London Zoo (Ninja Tune, 2008) ξεκίνησε άγρια και θυμωμένα με το Angry, δίνοντας το στίγμα πως κινείται σε έναν μουσικό κόσμο, αυτόν του Dub, Dubstep, Ragga και όπως διάολο τα λένε όλα αυτά. Έναν μουσικό κόσμο τον οποίο δεν έχω ζήσει πολύ έντονα, αλλά ομολογώ πως όλη αυτή η έκρηξη που τον έχει φέρει στην επιφάνεια, έχει αρχίσει να με παρασέρνει και μένα προς τα εκεί. Το 58λεπτο αυτό άλμπουμ απαιτεί τα εξής: καλό ηχητικό σύστημα και δυνατή ένταση για να νιώσει κανείς τις εθιστικές μπασογραμμές της ηχογράφησης, προσεκτική ακρόαση, μήπως και γίνει κατανοητή καμιά λέξη από την ιδιαίτερη προφορά των τραγουδιστών και διάθεση για κάτι που δεν θα αποκαλύψει μονομιάς τις αρετές του. Έτσι, θα αρχίσετε να εθίζεστε και εσείς με τραγούδια όπως το Skeng, το Warning, το You & Me, το Poison Dart και το ορχηστρικό Freak freak…

• Αφού έγραψα και για dub πρέπει να έχω ξεμείνει από θέματα… Για να ανασυνταχθώ!
• Την επόμενη Τρίτη, 9 Σεπτεμβρίου, το MyBlogBook #36.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από www.thessalonikicity.gr. Η δεύτερη από το www.ntng.gr. Η τρίτη από το www.myspace.com/thebuguk. Το εξώφυλλο από το www.amazon.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος