MyBlogBook #36 9/9/2008

Δημοσιογραφική βλακεία…

Κυριακή μεσημέρι. Παρακολουθώ στην ET1 μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα από τα πρωινά αγωνίσματα των Παραολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Μετά από ένα άθλημα που βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου, το Goalball, το κανάλι επιλέγει να δείξει «καθιστό βόλεϊ» (Volleyball Sitting). Το άθλημα αυτό είναι για αθλητές με πρόβλημα στα πόδια, με αποτέλεσμα το φιλέ να είναι σε πολύ χαμηλότερο ύψος από το κανονικό και φυσικά οι παίκτες να κάθονται. Η ΕΤ1 δείχνει τον αγώνα ΗΠΑ – Λιθουανίας στις γυναίκες. Παρατηρώ ότι οι περισσότερες αμερικανίδες παίκτριες έχουν πρόβλημα στο δεξί τους πόδι. Σε κάποιες λείπει, σε μια είναι γυρισμένο ανάποδα. Οι ΗΠΑ νικούν με 3-1 σετ. Ο σχολιαστής της κρατικής τηλεόρασης, -δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομά του-, λέει με εντελώς σοβαρό ύφος και μην συνειδητοποιώντας το μέγεθος της βλακείας του: «Οι Αμερικανίδες μπήκαν με το δεξί στη διοργάνωση»… Αν είναι δυνατόν…

Παλλαϊκή βλακεία…

Σάββατο απόγευμα. Η Θεσσαλονίκη έχει αρχίσει να… νεκρώνει. Μαγαζιά κλείνουν, ο κόσμος δεν πολυκυκλοφορεί. Οι αστυνομικές δυνάμεις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Κατεβαίνω στις εκδηλώσεις που διοργανώνονται εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης. Εξαρχής, διαφωνώ με το ότι υπάρχουν τρεις διαφορετικές πορείες, ανάλογα με το μπλοκ που «ανήκει» ο καθένας. Το έχω εκφράσει αυτό ξανά και στο MyBlogBook #18 για την Πρωτομαγιά. Με τυχαία επιλογή, μπαίνουμε με την παρέα μου σε ένα από αυτά τα μπλοκ. Μετά από μια βαρετή διαδρομή καταλήγουμε κοντά στη ΧΑΝΘ. Λίγα λεπτά αργότερα, οι διαδηλωτές δύο διαφορετικών μπλοκ ξυλοκοπούνται μεταξύ τους. Ο λόγος τυπικά είναι οι διαφορές στην ιδεολογία. Ουσιαστικά είναι η βλακεία. Γραφικά πράγματα. Το δώρο στον εκάστοτε κυβερνόντα είναι της αντιπολίτευσης η κόντρα. Αποχωρώ σκεφτόμενος αν αξίζει να κατέβω στις 17 Νοεμβρίου…

Διαδικτυακές αποκαλύψεις…

Έγινε δηλαδή όπως περίπου αυτό που λέει ο Lyndon LaRouche στο ντοκιμαντέρ Zeitgeist: «Ο τρόπος να καταστρέψεις έναν αντίπαλο είναι να τον βάλεις να αυτοκαταστραφεί διασπώντας τις τάξεις του τη μία εναντίον της άλλης». Το Zeitgeist είναι ένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ που αναφέρονται και στην 11η Σεπτεμβρίου (επίκαιρο θέμα), προσπαθώντας μέσω άγνωστων σε εμάς γεγονότων και στοιχείων να αποδείξουν πως οι αεροπορικές επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους έγιναν από μέσα με στόχο την έναρξη πολέμων και την διατήρηση του ελέγχου της αμερικάνικης και παγκόσμιας οικονομίας από μια ελίτ που εξουσιάζει τις ζωές μας. Δεν το ήξερα το ντοκιμαντέρ, το είδα σε live streaming την Κυριακή το βράδυ. Θεωρώ ότι τέτοιες φωνές, αν και δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε το απόλυτο της αλήθειας, -όπως φυσικά δεν μπορούμε να το κάνουμε και σε αυτά που τα θεωρεί η κοινωνία μας δεδομένα «αληθή» (ΜΜΕ, κυβερνήσεις)-, είναι σημαντικό να υπάρχουν και να μας δείχνουν την άλλη πλευρά. Σημαντικό είναι επίσης, που αποφεύγουν την κανονική διανομή σε αίθουσες και κατευθείαν ανεβάζονται από τους δημιουργούς τους στο internet δίνοντας πρόσβαση σχεδόν σε όλους. Και αυτή η πρακτική φαίνεται να γίνεται πολύ δημοφιλής. Υπάρχει για παράδειγμα και το ανάλογο με το Zeitgeist ντοκιμαντέρ με τίτλο Loose Change που είναι διαθέσιμο δωρεάν στο διαδίκτυο, ενώ εχθές Τα Νέα έγραφαν πως και ο Michael Moore, ο διδάξας στο είδος, θα ανεβάσει στο internet το νέο του ντοκιμαντέρ Slacker Uprising από τις 23 Σεπτεμβρίου. Η μόνη μου επιφύλαξη, αν και ομολογώ ότι τα βλέπω με ευχαρίστηση και προβληματισμό όλα αυτά, είναι μήπως και οι ίδιοι οι δημιουργοί τους παίζουν το δικό τους παιχνίδι παραπλάνησης επάνω μου… Δεν ξέρω και δεν το πολυσκέφτομαι. Αναμένω με αγωνία το sequel του Zeitgeist. Θα είναι διαθέσιμο online από τις 3 Οκτωβρίου!

Paste again...

Επανέρχομαι στο αμερικάνικο μουσικό περιοδικό Paste. Έγραφα στο προηγούμενο MyBlogBook για ένα άρθρο του στο τεύχος Ιουλίου. Γενικά το Paste έρχεται αργά στην Ελλάδα. Αυτές τις μέρες εδώ κυκλοφορεί το τεύχος Αυγούστου. Το οποίο, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στο Πεκίνο εξέδωσε ένα τεύχος αφιερωμένο στη μουσική του κόσμου. Δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε world ή ethnic μουσική, αλλά επεκτείνεται και σε μουσική pop-rock η οποία εκδίδεται από καλλιτέχνες εκτός του αμερικανο-αγγλικού διπόλου. Συμπαθές τεύχος, φαίνεται να έχει γίνει αρκετή έρευνα. Τώρα θα αναρωτηθείς γιατί γράφω αυτήν την παράγραφο… Απλά για να σημειώσω ότι κανένας έλληνας καλλιτέχνης δεν κατάφερε να μπει στις σελίδες του αφιερώματος. Αποτελεί αυτό έναν καλό και ασφαλή δείκτη για να επιβεβαιώσει την αντίληψη που έχουμε για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής παραγωγής;

Underground easy listening

Δεν ήξερα τους Blue Sky Black Death, τους έμαθα το Σάββατο. Ούτε την εταιρία τους, την Babygrande, αν και στο www.hiphop.gr είδα ότι είναι αρκετά σεβαστή από το κοινό. Όμως, η περίπτωση αυτού του άλμπουμ με έβαλε σε διάφορες σκέψεις. Πρόκειται για το The Holocaust Instrumentals (Babygrande, 2008), το οποίο κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι. Είναι η δεύτερη φετινή κυκλοφορία του διδύμου παραγωγών (Young God και Kingston) που κρύβονται κάτω από αυτό το όνομα. Η πρώτη, από ό,τι είδα στο internet, έγινε στα τέλη Απριλίου και τιτλοφορείται Late Night Cinema. Το The Holocaust Instrumentals, όπως σχεδόν αποκαλύπτει και ο τίτλος, είναι ένα ορχηστρικό άλμπουμ, το οποίο όμως περιέχει παλιό υλικό. Το υλικό αυτό προέρχεται από το άλμπουμ The Holocaust των ιδίων του 2006. Οι BSBD κινούνται στο χώρο του underground hip hop, ή leftfield αν θέλετε. Το άλμπουμ του 2006 περιείχε τις ίδιες συνθέσεις, αλλά με rap φωνητικά. Ξέρετε, αυτά τα βαριά φωνητικά, που κάνουν τα κομμάτια πιο άγρια, αλλά ταυτόχρονα σχολιάζουν τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο με επιτυχία. Φέτος, λοιπόν, κυκλοφόρησαν το ίδιο μουσικά περιεχόμενο, χωρίς όμως τα φωνητικά. Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο προέβησαν σε αυτή την κίνηση. Η αλήθεια είναι (και επειδή εν τω μεταξύ «κατέβασα» το άλμπουμ του 2006 για να βρω τις διαφορές) ότι με τα φωνητικά η μουσική δεν προλαβαίνει να ανασάνει. Συνεχώς καλύπτεται από τις ρίμες και τους στίχους. Έτσι, εδώ, στο φετινό άλμπουμ, αποκαλύπτεται πλήρως η ομορφιά της. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, ακούγοντας το «κατεβασμένο» άλμπουμ ζήλεψα τις εκτελέσεις με τους στίχους. Σε εκείνη την περίπτωση, τα κομμάτια ακούγονται πιο ολοκληρωμένα, πιο δύσκολα, πιο κοντά στο στόχο της μουσικής ως μέσου κριτικής της κοινωνίας και της ζωής. Χωρίς τους στίχους, στο αγορασμένο μου άλμπουμ, είναι κυρίως ένα όμορφο easy listening χαλί στην καθημερινότητά μου. Οπότε, αγοράστε αυτό το άλμπουμ, μόνο αν έχετε και το πρώτο. Αλλιώς, κατευθυνθείτε πρώτα εκεί…

• Γιατί επέλεξαν οι ερευνητές του Cern την 10η Σεπτεμβρίου, μια μέρα πριν τη γνωστή επέτειο, ως τη μέρα του μεγαλύτερου πειράματος στην ιστορία της ανθρωπότητας; Λέτε να έχουν δίκιο οι καταστροφολόγοι ότι αύριο είναι το τέλος του κόσμου;…
• Μάλλον με επηρέασε πολύ το Zeitgeist… Δεν θα το αφήσω να με βάλει σε τέτοιες σκέψεις! Οπότε δίνω σίγουρο ραντεβού με το MyBlogBook #37 την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.paralympic.ca. Η δεύτερη από το www.flamedrop.com. Η τρίτη από το www.myspace.com/blueskyblackdeath. Το εξώφυλλο από το www.allmusic.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος