DEATH MAGNETIC METALLICA NUCLEAR BLAST 18/9/2008

Το ημερολόγιο στον τοίχο μπορεί να γράφει Σεπτέμβριος 2008 αλλά οι Metallica φαίνεται πως ήταν αποφασισμένοι να κάνουν αυτή τη φορά μια πραγματική στροφή στο παρελθόν και -οφείλω να ομολογήσω- τα κατάφεραν.

Πολλοί λίγοι – που συνήθως τυγχάνει να είναι άτομα που γνώρισαν το συγκρότημα τότε- δεν απογοητεύτηκαν με τον αυτοδιασυρμό τους με τα “Load” και “Reload” όπου προσπάθησαν, έξω από οποιαδήποτε λογική, να αλλάξουν την ταυτότητά τους είτε για να φάνε από ακόμη μεγαλύτερη πίτα, είτε επειδή την είδαν “κάπως”. Πολλά μεσολάβησαν, ήρθε και το τρισάθλιο ανοσιούργημα St. Anger που έμοιαζε σα demo μιας μέτριας garage μπάντας που προσπαθούσε να γράψει μακροσκελή κομμάτια και έδεσε το γλυκό.

Μετά απο όλα αυτά, δεν περίμενα με τίποτα να ξαναβρούν το δρόμο τους και να βγάλουν δίσκο της προκοπής, πόσο μάλλον τη σήμερον ημέρα που ψάχνουμε με το σταγονόμετρο να ανακαλύψουμε κάποιον καλό -αμιγώς- metal δίσκο. Κακά τα ψέματα, όλα σχεδόν έχουν παιχτεί, είναι δύσκολο να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ χωρίς προσμίξεις, με κιθάρα/μπάσο/τύμπανα και φωνή μόνο και να ενθουσιαστούμε. Έχουμε ακούσει πλέον τόση μουσική που αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Απο την άλλη, είναι αναμφίβολα καλύτερο -εγώ τουλάχιστον το προτιμώ- να ακούσω κάτι που δεν πάει τη σκηνή ένα βήμα παραπέρα, ούτε θα μνημονεύεται εσσαεί όπως το ομώνυμό τους άλμπουμ ή το “Master Of Puppets”, αλλά μοιάζει γνώριμο, αναμοχλεύει πράγματα μέσα μου, ξυπνάει συναισθήματα (έστω και σε μικρότερο βαθμό) του παρελθόντος και με κάνει τελοσπάντων να αισθάνομαι καλά.

Το “ Death Magnetic ” μπορώ να πως πως ηχεί? Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Φανταστείτε το ...And Justice For All και σκεφτείτε πως θα ήταν ένας δίσκος που θα είχε κυκλοφορήσει λίγο μετά απ’ αυτό και πριν το Black Album αλλά με παραγωγή σαφώς πιο καλογυαλισμένη απ του Justice... ε λοιπόν έτσι ακριβώς ηχεί το “Death Magnetic”!

Τα τραγούδια όμως αν και είναι καλά, θα ήταν ιεροσυλία να τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα των άλμπουμ που προανέφερα. Υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζουν και κάποια που περνούν αδιάφορα αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πόσους δίσκους αγοράζουμε πλέον που να είναι όλα τα κομμάτια hits?

Στα δικά μου αυτιά τα “The Day That Never Comes” (το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν εδώ και 17 χρόνια?) και “Broken, Beat and Scarred” είναι μία κλάση πάνω απο τα υπόλοιπα σίγουρα.. Πολύ ενδιαφέρον και το "Unforgiven III" όσο γραφικός και να ακούγεται ο τίτλος (αν και έχω την εντύπωση πως το έκαναν για πλάκα, αφού δε θυμίζει καθόλου τα προηγούμενα).

Οι Metallica είναι μια μπάντα ,που με τόσες αλλαγές στον ήχος της, απέκτησε πολλές κατηγορίες οπαδών. Αυτοί που είχαν μείνει να τους ακολουθούν ήταν, ως επί το πλείστον, είτε άτομα που δεν έχουν φανατική σχέση με το Heavy Metal, είτε πιτσιρίκια που τους γνώρισαν στην παρακμή τους. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάρουν πίσω και αρκετούς απ’ τους υπόλοιπους μ’ αυτόν τον -αναμφίβολα- αξιοπρεπή δίσκο που φέρει έντονη τη σφραγίδα του συγκροτήματος που αγαπήσαμε.

Κώστας Λιανίδης