WALL-E Andrew Stanton 29/9/2008

Μέσα σε αυτούς τους πέντε μήνες που έχω να εμφανιστώ στη στήλη έχουν μεσολαβήσει τα εξής:

Κοινωνία

Α) έγινε τριήμερος πόλεμος μεταξύ της Γεωργίας και της Ν. Οσετίας (ή μήπως της Αμερικής εναντίον της Ρωσίας;)
Β) η κρίση της παγκόσμιας οικονομίας βαθαίνει ακόμα περισσότερο (και οι φορολογούμενοι καλούνται να τη διορθώσουν)
Γ) η Νέα Δημοκρατία έχασε την πρωτοκαθεδρία στις δημοσκοπήσεις (αναμενόμενο)

Προσωπικά

Α) είδα ελάχιστο σινεμά, επειδή, και το έχω πει πεντακόσιες φορές, η επαρχία δεν προσφέρει (εξ ου και η απουσία βεβαίως βεβαίως)
Β) άρχισα να δουλεύω σε βιβλιοπωλείο (ενδιαφέρον)

Ποικίλης ύλης

A) το myblogbook του Κωστή συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του στο atraktos και είναι εξαιρετικό (να το διαβάζετε)
Β) το Wall-E, η καινούρια ταινία της Pixar είναι αριστούργημα (εξ ου και η παρουσία)

Το στόρι έχει ως εξής: ένα ρομποτάκι, ο Γουολ – υ, που έχει μείνει ξεχασμένο στην εγκαταλελειμμένη γη ερωτεύεται ένα δεύτερο ρομπότ, την Εύα, όταν το τελευταίο κατεβαίνει σε αποστολή στη γη. Η αποστολή ολοκληρώνεται και ο Γουόλ – υ αποφασίζει να ακολουθήσει την προγραμματισμένη να φύγει Εύα, σε ένα ταξίδι που προβλέπεται να αλλάξει το ρουν της ανθρωπότητας.

Η ταινία θεωρώ ότι αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα ταινιών επιστημονικής φαντασίας που έχει βγάλει ποτέ το σινεμά. Έξυπνη, τρυφερή, γλυκιά, αστεία, συγκινητική, το Γουόλ – υ του Άντριου Στάντον είναι με μία λέξη αριστούργημα. Τα πρώτα βουβά σαράντα λεπτά δε, είναι εκπληκτικά σε δομή, σε νοήματα και αλληγορίες προλειάνοντας έτσι το έδαφος για την επόμενη θορυβώδη, με ομιλίες και ήχους, ώρα.

Από την αρχή, δείχνοντας μία μουντή, βρώμικη και με γεμάτη σκουπίδια γη, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να στήσει μία οικολογικά μεστή ταινία η οποία όμως δεν τρομάζει τον θεατή καθώς, όπως άλλωστε όλα τα καρτούν, απευθύνεται και σε παιδιά. Στη συνέχεια, η παρουσία της Εύας στη γη και η αποστολή του να βρει πράσινο, ο έρωτας του Γουόλ – υ, η φυγή και των δύο στο διάστημα και η συνάντηση με το χοντρό και νωθρό ανθρώπινο είδος που έχει απομείνει αποτελούν σκηνές που εννοούν πολλά χωρίς και πάλι, να κουράζεται ο θεατής από την βαριά και βασανιστική για πολλές ταινίες ερώτηση του τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής.

Γέλιο – συγκίνηση εναλλάσσονται, ο χαρακτήρας του Γουόλ – υ είναι χτισμένος θαυμάσια και η ταινία θεωρώ ότι έχει τους καλύτερους τίτλους τέλους που θυμάμαι να έχω δει ποτέ στο σινεμά. Θέλετε κι άλλα για να πειστείτε;

Δέσποινα Καβουσανάκη