THIRD PORTISHEAD ISLAND/UNIVERSAL 13/10/2008

O καινούριος δίσκος των Portishead λέγεται third … αλλά αριθμητικά αντιθέτως έρχεται πρώτος, σαν έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2008. Η υπερβολή αυτή έρχεται όχι μόνο ως αποτέλεσμα της εκτίμησης που έχουμε σε αυτό το φοβερό συγκρότημα, όχι μόνο γιατί οι εντυπώσεις μας από την εμφάνιση τους στην Φρεατίδα δεν έχουν εξανεμιστεί (όπως και η άμμος από τα αθλητικά μας παπούτσια…), αλλά κυρίως γιατί οι θύμισες επαναορίζουν συναισθήματα μέσα από την ακρόαση αυτού του σπουδαίου album.

Αρκετά χρόνια μετά, το Bristol φαντάζει μακρινή εξωτική τοποθεσία, το trip-hop ακούγεται ως λογοπαίγνιο αλλά η φωνή της Beth Gibons ως κάτι που πραγματικά μας έλειπε. Σαν να αναπολείς κάτι που δεν το θυμάσαι και έρχεται η εκφραστική αυτή τραγουδίστρια, με την μοναδική χροιά στο τελείωμα των συλλαβών της για να σε γεμίσει με κάτι που χρειαζόσουν. Και ο Geoff Barrow είναι ιδιοφυΐα. Το πάλαι ποτέ trip-hop ανακατεύεται με καθαρά ροκ στοιχεία, φολκ συναισθηματισμούς, απλόχερες προσπάθειες επαναλαμβανόμενου μέτρου που ως υπνωτικό καθηλώνουν κάθε αιωρούμενο συναίσθημα. Σαν γάντζος που ξεπετά και σε κάνει να ζουμάρεις σε κάθε νότα, σε κάθε μέτρο, και καταφέρνουν να σε κάνουν να τα προσέχεις όλα, από το τρίξιμο μέχρι τα μπίτια που δυναμώνουν!

Ο δίσκος είναι φανταστικός. Κομμάτια σκοτεινά, μελαγχολικά, ατμοσφαιρικά. Πόσο καιρό είχες να νιώσεις την ανάγκη να κλείσεις τα φώτα και να απολαύσεις έναν δίσκο; Και τα φωτάκια να ονοματίζουν τα tracks και η μουσική να γεμίσει τον χώρο, και εσύ να εστιάζεις στις συνθέσεις και να συνηθίζεις το σκοτάδι, ώστε να μπορείς να βρεις και το ποτήρι σου δίπλα στον καναπέ…

Nylon smile η κομματάρα για τη ζωή που έχουμε, Πορτογαλέζικα στο ξεκίνημα του silence γιατί είμαστε ποδοσφαιρόφιλοι…Το ψιθύρισμα στο blues τραγούδι deep water είναι λυτρωτικό. Τα σύνθια στο machine gun ογκόλιθος επιστραφέντων απολεσθέντων πολύτιμων αναμνήσεων! Και όταν τα πλήκτρα το μετουσιώνουν σε επικό κομμάτι ξεκινά μια μίνι απογείωση. Στο magic doors ελαφρά ανατολίτικα στοιχεία προσθέτουν το μπαχάρι πριν ο πειραματισμός από τζαζ αποχρώσεις σταθούν ολόρθες και ασφαλώς αξιοπρόσεχτες. Το κλείσιμο του δίσκου με το threads…είναι μάλλον η εσωτερική απειλή που οι portishead νιώθουν μην η ιστορία τους έκλεινε απλά στα 90ς. Για αυτό και επιθετικά ανοίγονται και χαμηλώνουν τους διακόπτες ταυτόχρονα… Χα, με μόλις τρεις δίσκους ορίσαμε μια ολόκληρη 15ετία!!! Το δε σαξόφωνο εδώ είναι …μεταλλαγμένο μαζί με τις σκληρές εξάρσεις της κιθάρας, που στο τέλος αφήνονται να πάλλονται σαν ένας καρδιογράφος στα χέρια ενός 1ετούς φοιτητή της ιατρικης.

Κομμάτια το ένα καλύτερο από το άλλο. Σαν τις στρώσεις σοκολάτας σε μια τούρτα… τι να ξεχωρίσεις; Ορμάς και με μεγάλο κουτάλι έτσι. Και αν αγαπάς, με τι χαρά τη μοιράζεσαι! Κλείνεις τα μάτια και καταπίνεις και ακούς. Αντέχεις και προχωράς, η κιθάρα σε ξεσκίζει στο we carry on, προχωράμε για την πάρτη μας, γαμώ τα ανούσια πάρτυ μας

Η φωνή όμως είναι το κάτι άλλο! Κυρίαρχη σαν την ακτίνα του φωτός μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, χαριτωμένη σαν τις στιγμές ενός φευγαλέου χαμόγελου, επιβλητική σαν την ευχή της μαμάς σου…

Αν η πολύχρονη αναμονή ήταν για να βγεί αυτό το αριστούργημα, Μπράβο.

Κυριάκος Σκορδάς