MyBlogBook #41 14/10/2008

Προφεστιβαλικά…

Ακριβώς σε ένα μήνα από σήμερα, δηλαδή στις 14 Νοεμβρίου 2008, ξεκινά το 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την περίοδο του φεστιβάλ γενικά στην πόλη επικρατεί ένας δημιουργικός αναβρασμός. Όσοι τα καταφέρνουμε, ξεφεύγουμε λίγο από την καθημερινότητά μας και αισθανόμαστε πως ζούμε στην πλέον πολιτιστική πόλη της Ευρώπης. Κόσμος γεμίζει τις αίθουσες, οι συζητήσεις περί τέχνης δίνουν και παίρνουν, στα μπαρ και τα εστιατόρια επικρατεί το αδιαχώρητο, πολλές συναυλίες γίνονται (καλά για φέτος δεν παίρνω και όρκο), και γενικά δημιουργείται ένα κλίμα σχετικά δυσανάλογο με την ποιότητα των ταινιών που παίζονται και με το επίπεδο του Φεστιβάλ μας. Δήθεν, βέβαια, αλλά επικρατεί! Παραδέχομαι ότι τη χαίρομαι την όλη ατμόσφαιρα. Το πιο αστείο όλων των ημερών του Φεστιβάλ είναι εκείνες οι βραδιές που ο κόσμος συνωστίζεται έξω από τις αίθουσες για να δει ταινίες άγνωστης καλλιτεχνικής αξίας από μη παραδοσιακές (ή έστω και παραδοσιακές) κινηματογραφικά χώρες. Και όλη την υπόλοιπη χρονιά, οι αίθουσες που παίζουν τέτοιες ταινίες «βαράνε μύγες»…

Ένα εισιτήριο για Βαρκελώνη…

…όπως «βαρούσε» για παράδειγμα το Ολύμπιον πριν μερικές εβδομάδες, Σάββατο βράδυ στις 11, όταν πρόβαλλε το ρώσικο Φορτίο 200. Αντιθέτως, το Σάββατο που μας πέρασε, την ίδια ώρα, στις 11, το Ολύμπιον είχε μια ουρά που έφτανε κοντά στον πλακόστρωτο δρόμο της Αριστοτέλους (καμιά 30αριά μέτρα δηλαδή!) για τη νέα ταινία του Woody Allen “Vicky Cristina Barcelona”. Τέτοια ουρά μόνο στο Φεστιβάλ είχα ξαναδεί, κι αυτό δείχνει ότι ακόμα και ο «κουλτουριάρης» έχει τα hitάκια του. Έσπευσα και εγώ μόνος να δω την ταινία, να περάσω ένα ήσυχο Σαββατόβραδο, και έμπλεξα να περιμένω όρθιος κανά 20λεπτο, ακούγοντας από πίσω μου όλους αυτούς που είχαν ταξιδέψει στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια να λένε τις εντυπώσεις τους. Δεν έχω ταξιδέψει στην Ισπανία, φαντάζομαι ότι είναι πολύ όμορφη για να είναι ο κόσμος τόσο ενθουσιασμένος μαζί της, αλλά δεν έχω καταλάβει τι έχει συμβεί ξαφνικά τα τελευταία χρόνια και όλοι έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ισπανικά, να πηγαίνουν διακοπές στην ιβηρική χερσόνησο, ή να επιλέγουν να ζήσουν μόνιμα εκεί. Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα αυτό. Η ταινία, από την άλλη, δεν έλεγε και πολλά, με την έννοια ότι δεν είχε από πλευράς νοήματος να δώσει τίποτα σημαντικό. Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο Woody γυρίζει ταινίες για τις εμμονές της μπουρζουαζίας. Ήταν όμως διασκεδαστική, είχε απολαυστικούς ηθοποιούς (ειδικά η Penelope), είχε τρεις πανέμορφες πρωταγωνίστριες, άψογη φωτογραφία, καλούς διαλόγους, ενώ έπαιζε και περίφημα το ρόλο μιας καρτ ποστάλ της Βαρκελώνης και του Οβιέδο (ο ισπανικός οργανισμός τουρισμού πλήρωσε τον Woody;). Φυσικά, οι ενοχλητικοί που είχαν ταξιδέψει στη Βαρκελώνη, δεν σταμάτησαν κατά τη διάρκεια του 90λεπτου να λένε ο ένας στον άλλον «αχ, κι εδώ πήγα, αχ κι εδώ»…

Μονοπωλιακός ανταγωνισμός…

Για σινεμά, πάντως, η Θεσσαλονίκη ακόμα έχει μερικές αίθουσες που παίζουν ταινίες που βλέπονται. Για συναυλίες, αφήστε το… Τα έγραφα και τις προηγούμενες εβδομάδες, και όσο περνάει ο καιρός και μαθαίνω και περισσότερες λεπτομέρειες, εκνευρίζομαι ακόμα πιο πολύ. Ίσως πρέπει να επιστρέψουμε στο προ 20ετίας καθεστώς και να γίνονται τα live στον Ελλήσποντο της γενιάς μας. Τότε δηλαδή που δεν υπήρχε σόι αίθουσα στην πόλη και συγκροτήματα όπως οι Dubrovniks ή οι Sepultura έπαιζαν live στην ιστορική κινηματογραφική αίθουσα της Αγγελάκη. Η δικιά μας γενιά είναι φέτος «καταδικασμένη» είτε να τρέχει στο Principal που είναι 18 km έξω από τη Θεσσαλονίκη, είτε να υπομένει απολαυστικές συναυλίες τύπου Matt Elliott σε bar σαν το Orient. Ο Matt Elliott προχθές στη σχεδόν δίωρη συναυλία του στη Θεσσαλονίκη (Orient, 12-10-2008) ήταν πολύ καλός παρά τις περίεργες συνθήκες του χώρου που είχε να αντιμετωπίσει, ο κόσμος ήταν σχεδόν άψογος, με ελάχιστες ομιλίες, αν και με τέτοιες συνθήκες ήταν ακόμα και αυτές κατανοητές, η διοργάνωση ήταν πολύ καλή, αφού κατάφερε να μαζέψει 200 άτομα, αλλά… Δεν είναι δυνατόν σε μια τεράστια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, να ακούμε συναυλίες από ηχεία που είναι μικρότερα από αυτά που έχουμε σπίτι μας, να βιώνουμε έναν ήχο σαν να ακούμε τη συναυλία από τα μεσαία του ραδιοφώνου, να μην μπορούμε να δούμε τον καλλιτέχνη γιατί δεν υπάρχει σκηνή, να συνωστιζόμαστε σε έναν μικρό χώρο, που τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας παίζει oriental μουσική και έχει oriental διακόσμηση… Κάποιοι με τη συμπεριφορά τους μας οδήγησαν σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση, και αυτοί δεν είναι οι διοργανωτές αυτής της συναυλίας (μην παρεξηγηθώ κιόλας…). Δυστυχώς, ακόμα και το κεφάλαιο στη Θεσσαλονίκη, δεν συμπεριφέρεται με τον αναμενόμενο «καπιταλιστικό» τρόπο. Ιδιοκτήτες χώρων προτιμούν κλειστές τις αίθουσές τους από το να ρίξουν τις απαιτήσεις τους. Δεν τους έχει μιλήσει κανείς για τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό;…

Th(l)ievery corporation...

Και ενώ στη Θεσσαλονίκη κάνουμε συζητήσεις επί συζητήσεων μήπως και βρούμε αίθουσα να γίνονται τα τέσσερα πέντε καλά live κάθε χρονιάς, στο εξωτερικό η μουσική από άποψη ποιότητας βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες χρονιές της, ενώ, όπως έχω ξαναγράψει, οι συναυλίες πάνε από το καλό στο καλύτερο. Πιθανόν, αυτή τη στιγμή στην πόλη να βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σημείο της συναυλιακής μας παρακμής, να μην πάει παρακάτω, και τις επόμενες χρονιές να φανεί λίγο φως. Ήδη κάποιοι άνθρωποι κάνουν μια προσπάθεια για λίγο διαφορετικές συναυλίες (το συναυλιακό μας δίμηνο ξεκίνησε προχθές και τελειώνει με τους Herbaliser στις 10 Δεκεμβρίου), αλλά εκτιμώ ότι κάποια στιγμή θα έρθει και στην Ελλάδα αυτή η πώρωση για συναυλίες που επικρατεί στο εξωτερικό. Κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι νέοι που κατεβάζουν μουσική και ακούνε νέα πράγματα, θα θελήσουν να τα δουν και live, θα αποζητήσουν μια διαφορετική διασκέδαση. Στη χώρα μας τη συναυλία ως μορφή διασκέδασης την βίωσε μέχρι ένα σημείο οι γενιές των σημερινών 30άρηδων μέχρι των σημερινών 50άρηδων περίπου. Αυτοί, όμως, οι περισσότεροι, έχουν πια διάθεση να βλέπουν μόνο –βαρετές για μένα- συναυλίες τύπου Thlievery Corporation και να τις κάνουν sold out τρεις μέρες πριν (το Principal χωράει περίπου 2500 κόσμο!!!). Ευελπιστώ ότι σύντομα τα πράγματα θα γυρίσουν και θα δούμε ξανά τους 20άρηδες να μπαίνουν στο παιχνίδι. Πόσο περιθώριο πάτου να έχει περισσέψει;

• Για τρεις δίσκους είχα σκοπό να γράψω σήμερα, αλλιώς μου βγήκε τελικά. Δεν πειράζει…
• Την άλλη Τρίτη 21 Οκτωβρίου ίσως αναφερθώ σε αυτούς. Στο MyBlogBook #42.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλες οι φωτογραφίες προέρχονται από το www.allmoviephoto.com .

Κώστας Παπασπυρόπουλος