ROGER HODGSON 11/10/2008 Θέατρο Badminton 20/10/2008

Η σχέση μου με τους Supertramp δεν είχε τίποτε παραπάνω από την παραδοσιακή σχολική σχέση που συνδέει τους περισσότερους με την εν λόγω μπάντα. Η συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Roger Hodgson δύο μέρες πριν το live επέκτεινε την εκτίμηση μου για τη μουσική τους αλλά και για τον ίδιο ,αφού δε δίστασε να μοιραστεί μαζί μας με αφοπλιστική ειλικρίνεια , γεγονότα όπως την παραμονή του σε εσωτερικό σχολείο από την ηλικία των 8 ετών μέχρι τα 18 και την ,κατά κάποιον τρόπο ,«υποκατάσταση» του πατέρα του από την πρώτη του κιθάρα. Ευγενικός, αισιόδοξος και πολύ συνεργάσιμος, έδειχνε να έχει ξεμείνει από μια εντελώς άλλη δεκαετία και ομολογουμένως την ίδια άνεση που είχε με τα 20 άτομα στη συνέντευξη, την ίδια ακριβώς και ίσως περισσότερη, είχε μπροστά σε 5000 κόσμο που κατέκλυσε το Badminton εκείνο το Σάββατο.

Περσικά χαλιά και καταπράσινες γλάστρες ήταν το σκηνικό που έβλεπες μπαίνοντας στο θέατρο και ο Hodgson δεν άργησε να εμφανιστεί με το “Take the long way home” και το “Give a little bit”. Αμέσως ολόκληρο το ετερόκλητο κοινό κατάλαβε ότι δεν έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο το γεγονός ότι θα άκουγε τα τραγούδια των Supertramp, ερμηνευόμενα μόνο από έναν Supertramp.Το πράγμα βρώμαγε από την αρχή ότι δε χρειάζεται ολόκληρη μπάντα για να αποτυπωθεί όλη η Supertramp νοοτροπία ,αλλά αρκούσε αυτός, το πιάνο και η κιθάρα του, που έπιανε επίπεδο πολυμελούς ορχήστρας ,όταν έμπαινε στο παιχνίδι και ο επίσης πολυτάλαντος Καναδός που είχε «αγγαρέψει» ο Hodgson.

Μολονότι υποσχέθηκε δίωρο πρόγραμμα, έπαιξε αισθητά λιγότερο, αλλά η αλήθεια είναι ότι και συνεπής να ήταν στην υπόσχεση του, το αψεγάδιαστο του χώρου δεν άφηνε πολλά περιθώρια να πιάσει κανείς το συναίσθημα που θα έπιανε, αν ήταν σε έναν πιο χαλαρό χώρο. Η βαθιά πολυθρόνα του Badminton είναι σαν να σε τραβάει πίσω κάθε φορά που πας να αναθαρρήσεις και να ακολουθήσεις το ρυθμό (μία φορά δεν μπόρεσε να το κάνει, όταν στο Mamma Mia χόρευε σύσσωμη η αίθουσα Abba χωρίς να χαμπαριάζει και ιδιαίτερα).

Καθότι πρώτη φορά στην Ελλάδα (για να παίξει τουλάχιστον), έδωσε στο κοινό όλα τα κομμάτια που ήθελε να ακούσει, δε νομίζω να παρέλειψε ούτε ένα από «αυτά που εξυπακούονται». «Logical Song”,”Breakfasti n America”,”The more I look”,”Evenin the quietest moments”,”A long came Mary” και όλα με το ίδιο πάθος που τα έλεγε τότε, αφού όπως ο ίδιος είπε, δεν τα έχει βαρεθεί ούτε στο ελάχιστο. Η αναφορά του στους Gym Class Heroes πριν το “Breakfast in America” (το έχουν διασκευάσει ) απέβη άκαρπη όπως ήταν και αναμενόμενο, αφού ζήτημα κι αν υπήρχαν 20 άτομα στην αίθουσα που ίσως να είχαν ακούσει το όνομα ξανά, χωρίς αυτό να είναι επιλήψιμο ή παράλογο φυσικά. Για το ίδιο ιστορικό κομμάτι ανέφερε επίσης ,ότι ακόμα αναρωτιέται «από που προέκυψε τώρα αυτό»...

Από κει και πέρα,οπωσδήποτε να αναφέρουμε ότι τον Hodgson προλόγισε η Νάνσυ από το επιτυχημένο ‘90s σήριαλ «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», σε περίπτωση που δεν την αναγνωρίσατε... Και επίσης να αναφέρουμε ότι δεν έχει και πολύ νόημα να δίνεις «δημοσιογραφικές» προσκλήσεις σε σημεία, στα οποία ο άλλος πρέπει να έχει κιάλι ή έστω monocle για να ξεχωρίσει αν είναι όντως ο Roger Hodgson που γνώρισε προχθές ή κάποιος καλοβαλμένος σωσίας κύριος που βγήκε ανανεωμένος να τραγουδήσει ως encore κομμάτια τα “School” και “It’s raining again”.

Κάλλια Κακαλέτρη