MyBlogBook #42 21/10/2008

Ωχ το Atraktos κάνει πάρτι!

Ήτανε αρχές του Σεπτέμβρη του 2000, όταν μια Τρίτη βράδυ είχαμε συναντηθεί με τον Κυριάκο Σκορδά για μπύρα στην περιοχή της Σβώλου με Αγγελάκη. Ή στη Ζώγια είχαμε καθίσει, ή στο Verdi! Εκεί, συζητώντας περί τα μουσικά, ο Κυριάκος μού εκμηστυρεύτηκε ότι σε λίγο καιρό θα ξεκινούσε τη λειτουργία του το ηλεκτρονικό πολιστικό περιοδικό Atraktos, το οποίο δημιούργησε ο ίδιος μαζί με τον Βασίλη Καραλάζο. Μου περιέγραψε πώς θα ήταν στημένο, τι σκοπούς είχε, ποιοι θα έγραφαν, πώς θα διαχειριζόταν και άλλα πολλά. Τότε ήταν που μου πρότεινε να συμμετέχω και εγώ σε όλο αυτό το project. Μετά χαράς δέχτηκα, το Atraktos ξεκίνησε τη λειτουργία του αρχές Νοέμβρη του 2000 και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία! Μια ιστορία, που φέτος, οχτώ χρόνια μετά, αποφάσισαμε να γιορταστεί με έναν απλό τρόπο το Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008 στο καφέ μπαρ Νίκης 35, το οποίο (για όσους δεν γνωρίζουν) βρίσκεται στη Λεωφόρο Νίκης 35, στην παραλία δηλαδή της Θεσσαλονίκης. Βρήκαμε και άλλες αφορμές για το πάρτι. Ο παλαιότερος συντάκτης του περιοδικού, ο Κώστας Λιανίδης (είδες Κώστα που το θυμήθηκα;), αφήνει την κανονική ζωή λίγες μέρες μετά, για να ζήσει και αυτός τη στρατιωτική εμπειρία... Είμαι σίγουρος, βέβαια, ότι δεν θα σταματήσει να γράφει τις μεταλοκριτικές του για το περιοδικό, μιας που έτσι gadgetάκιας που είναι, σίγουρα θα ανεβάζει κείμενά του από κανένα i-phone στη σκοπιά! Επίσης, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Atraktos, και χρόνια φίλη μας, η Σοφία Παρχαρίδου, από εχθές 20 Οκτωβρίου και για πολλές μέρες ακόμα (και σίγουρα και τη μέρα του πάρτι) εκθέτει μια σειρά από φωτογραφίες της στον ίδιο χώρομε τίτλο London Bars (στο καφέ μπαρ Νίκης 35 δηλαδή), σε μια έκθεση που αξίζει να δείτε. Άρα; Θα χαρούμε να βρεθούμε το Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008, μετά τις 10 το βράδυ, για να μιλήσουμε, να ακούσουμε μουσικές, να γιορτάσουμε που βρίσκονται τέτοιες αφορμές για να τα λέμε από κοντά!

Άλλη μια προσθήκη...

Στη σειρά πόλεων και χωριών από τις οποίες έχει «ανεβεί» το MyBlogBook (Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Καρδίτσα, Περτούλι Τρικάλων, σχεδόν Μπρατισλάβα), σήμερα προστίθεται και το Τορίνο της Ιταλίας. Μάλιστα, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κάθομαι σε μια υπέροχη πλατεία, την Plazza Vittorio Veneto, που μου θυμίζει αρκετά την πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη (δες φωτογραφία από πάνω). Βέβαια, εξαιτίας του Τορίνο θα χάσω τους Animal Collective που εμφανίζονται σήμερα στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν πειράζει. Ερχόμενος το Σάββατο εδώ, η αρχική εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήταν πως πρόκειται για μια μάλλον άσχημη πόλη. Σιγά σιγά, όμως, και ανακαλύπτωντας το κέντρο της, τις τεράστιες πλατείες της, τα πάρκα της, τις υπαίθριες αγορές της, τη ζωντάνια της, κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι μια γλυκιά πόλη που μπορεί κανείς να περάσει 2-3 όμορφες μέρες. Εκτίμησα, επίσης, πολύ, πως εκτός από τα Mc Donald’s, καμία άλλη αλυσίδα εστίασης δεν βρίσκεται εδώ πέρα. Ούτε καν τα Starbucks. Όντως, θα ήταν ύβρις στη χώρα του espresso, να προσπαθήσουν να πουλήσουν καφέ οι αμερικάνοι! Τέλος, και επειδή έρχομαι για πρώτη φορά Ιταλία, διαπίστωσα πως αυτό που λένε “una fatsa una ratsa” δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Εκτός του ότι μοιάζουμε πολύ εξωτερικά, αντιδρούμε και συμπεριφερόμαστε με παρόμοιο τρόπο. Ακόμα και εδώ στο Τορίνο, που αν και βρίσκεται ουσιαστικά στην Κεντρική Ευρώπη (είναι μια ανάσα από Ελβετία και Γαλλία), διαφέρει τόσο πολύ από αυτή. Φαντάζομαι λοιπόν τις ομοιότητες που θα έχουμε με τους Νότιους Ιταλούς...

Cinemambiente...

Εδώ λοιπόν στο Τορίνο, που από συναυλιακής άποψης δεν λέει και πολλά (μια εβδομάδα πριν έρθω έπαιζαν οι Lemonheads και την επόμενη, που θα έχω φύγει, παίζουν οι Silver Mt. Zion, αυτά!), τελειώνει σήμερα 21 Οκτωβρίου (ξεκίνησε στις 16/10) το 11ο Environmental Film Festival. Ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ με ταινίες που μιλούν για την περιβαλλοντική κρίση,οι οποίες είναι γυρισμένες τα τελευταία δύο χρόνια, και με ένα κορυφαίο poster (δες φωτογραφία από πάνω). Το φεστιβάλ γίνεται σε μερικές αίθουσες του Τορίνο, με τις προβολές να ξεκινούν από το απόγευμα και μετά, και με είσοδο ελεύθερη. Θα μπορούσα, βέβαια, να το παίξω «μούρη», που λένε, και να αρχίσω τώρα να γράφω ότι ήρθα για αυτό το φεστιβάλ στο Τορίνο κτλ κτλ. Ούτως ή άλλως, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ μου αρέσουν, η δουλειά μου σχετίζεται με το περιβάλλον, οπότε θα μπορούσα να γίνω πειστικός. Όμως, η αλήθεια είναι ότι το φεστιβάλ το ανακάλυψα αφότου έκλεισα τα εισιτήριά μου για το Τορίνο, όταν έψαχνα μήπως γίνεται κανένα καλό live εδώ. Πάντως, παρακολούθησαμια ταινία για την απώλεια της βιοποικιλότητας στον πλανήτη (το Going North, αλλά δυστυχώς στα ιταλικά, δεν είχαν υπότιτλους!), διαπίστωσα πως η διοργάνωση είχε πολύ κόσμο, ενώ είχα και ένα αστείο περιστατικό με μια προβολή. Την Κυριακή το βράδυ θέλησα να δω το καναδέζικο ντοκιμαντέρ Garbage! The revolution starts at home, για το οποίο μάλιστα μακάριζα την τύχη μου επειδή είχε και μουσική από Holy Fuck (!), αλλά ψάχνοντας κανά μισάωρο απεγνωσμένα την αίθουσα, βρέθηκα μπροστά σε έναν συμπαθητικό κύριο, ο οποίος με ωραίες κινήσεις και λίγα σπαστά αγγλικά, μου εξήγησε πως η αίθουσα που έψαχνα δεν βρισκόταν στο Τορίνο, αλλά στην πόλη Cirie, 30 χιλιόμετρα μακριά!!! Ελπίζω να τη φέρει το δικό μας φεστιβάλ ντοκιμαντέρ το Μάρτιο...

Ωράρια

Ας κλείσω και με μια δικιά μου πρόταση στη συζήτηση που γίνεται ξανά στην Ελλάδα για το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. Το σκεφτόμουνα εδώ στο Τορίνο, τώρα που διαπίστωσα πως το πρωί της Δευτέρας τα περισσότερα καταστήματα είναι κλειστά. Κάτι που έχω συναντήσει παλιότερα να γίνεται επίσης και στην Ολλανδία και τη Γερμανία. Οπότε, η δική μου άποψη είναι, ναι, να ανοίγουν τα εμπορικά 5 με 6 Κυριακές το χρόνο (πλέον των Χριστουγέννων) αλλά τις αντίστοιχες Δευτέρες να είναι κλειστά. Εξάλλου, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να είναι Δευτέρα ανοιχτά τα καταστήματα. Γενικά, στην Ελλάδα, έτσι όπως είμαστε και συναισθηματικοί τύποι και μας παίρνει πολύ από κάτω στο ξεκίνημα της εβδομάδας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε όρεξη για τίποτα, ποιο το νόημα των ανοιχτών (μικρών) εμπορικών καταστημάτων, όταν μάλιστα αυτά κατά τις 3 το μεσημέρι κλείνουν; Πάντως, και επειδή η περυσινή μου τριβή με το Λονδίνο μου έδειξε και την άλλη πλευρά, δηλαδή να μην καταλαβαίνεις αν είναι καθημερινή ή Κυριακή, είμαι εναντίον της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς και της ασταμάτητης λειτουργίας της. Μια αργία χρειάζεται να υπάρχει, για να αποφορτίζεται λίγο η ένταση της καθημερινότητας.

• Το επόμενο MyBlogBook, το 43ο, δεν θα βγει από Ιταλία, αλλά ξανά από Θεσσαλονίκη. Θα τους πω ένα μεγαλοπρεπές Όχι! Λογικό, αφού θα δημοσιευτεί ανήμερα 28η Οκτωβρίου!!!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από εμένα.

Κώστας Παπασπυρόπουλος