 |
|
|
|
PURE
|
Λοιπόν, φτάσαμε αισίως στο Νοέμβριο και ήδη αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι ξεχώρισε και τι πάτωσε άλλη μία χρονιά. Αυτό εδώ το άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει ένα μήνα, δεν το έχω δει να παρουσιάζεται πουθενά, εγώ το είχα προπαραγγείλει πολύ πριν κυκλοφορήσει και, αν και αμέλησα να γράψω μια δισκοκριτική τόσες μέρες, θεώρησα σκόπιμο να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου για το δίσκο, μιας και τον έχω ήδη λιώσει στο παίξιμο!
Ας αρχίσουμε όμως λέγοντας δύο λόγια για τους Pendragon: Αν μη τι άλλο, αυτή η παρέα απ το Λονδίνο, αποτελεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια ένα απο τα καλύτερα κρυμένα μυστικά του Progressive Rock, συνδυάζοντας αρμονικά στοιχεία απο σπουδαίες μπάντες όπως οι Marillion, Pink Floyd, Yes και Genesis δοσμένα με ένα δικό της τρόπο έτσι ώστε η μουσική της να ακούγεται αρκετά οικεία αλλά ταυτόχρονα και νεωτεριστική.
Η τριάδα των Nick Barrett, Clive Nolan και Pete Gee, με τις εκάστοτε προσθήκες ντράμμερ, δισκογραφεί πάνω απο είκοσι χρόνια. Ξεκινώντας με το “The Jewel” το 1985, ακολούθησαν μια δική τους πορεία με αρκετούς πειραματισμούς, διατηρώντας πάντοτε όμως τα χαρακτηριστικά τους στοιχεία και αφήνοντας πίσω τους αρκετά κλασικά κομμάτια που αν είχαν γραφτεί από κάποια απ τις προαναφερθείσες επιρροές τους, θα μνημονεύονταν καθημερινά, όντας στο ίδιο επίπεδο με τις κορυφαίες τους δημιουργίες.
Δυστυχώς, παρά την κυκλοφορία μόνο εξαιρετικών δίσκων, αυτό το συγκρότημα δε γνώρισε ποτέ την επιτυχία που θα του άρμοζε και παρέμεινε προνόμιο των λίγων μυημένων. Τέλοσπάντων, πάνε ήδη τρία χρόνια απ το προηγούμενο άλμπουμ τους “Believe” και το “Pure” βρίσκει τη μπάντα να προσθέτει ακόμη κάτι καινούριο στον ήχο της, καθώς πρόκειται για ένα αρκετά μοντέρνο άλμπουμ, με σύγχρονη παραγωγή και μακριά απο την τάση που θέλει τα συγκροτήματα του χώρου να βγάζουν κοιμησιάρικους δίσκους (βλέπε Marillion) και να μοιάζουν να απευθύνονται μόνο μεσήλικες που έχουν χάσει κάθε ικμάδα ενέργειας.
Το “Pure” είναι ένα μελωδικό, συναισθηματικά φορτισμένο άλμπουμ που όμως δεν αφήνει μια ηχώ ανεπίκαιρη και αναχρονιστική αλλά μοιάζει πλήρως εντεταγμένο στο χρονικό πλαίσιο της εποχής και στις παρούσες κοινωνικές συνθήκες.
Στο δίσκο συνυπάρχουν ο λυρισμός και η μελαγχολία που ανέκαθεν χαρακτήριζαν το γκρουπ, μαζί με μια ενέργεια και -σε σημεία- οργή που το κάνουν να ακούγεται ταυτόχρονα παραδοσιακό αλλά και μοντέρνο. Οι κιθάρες είναι σαφώς πιο heavy απ όσο τους είχαμε συνηθίσει αλλά αυτό δεν εμποδίζει το Nick να αφεθεί πολλές φορές ελεύθερος και να επιδοθεί σε Gilmourισμούς απερίγραπτου μεγαλείου (όπως στο τελείωμα του “Indigo”) αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι. Στα τύμπανα αυτή τη φορά βρίσκεται ο Scott Higham (τελευταίος αξιομνημόνευτος σταθμός οι Power/Progsters Shadow Κeep αλλά για όσους παλιούς θυμούνται ακόμη το NWOBHM ορόσημο των Angelwitch να πω πως πρόκειται για τον ίδιο) και η δουλειά που έκανε με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο.
Τα τραγούδια είναι πέντε συνολικά και ιδιαίτερα μακροσκελή και γενικά θα έλεγα πως έχουμε να κάνουμε με το πλέον αντισυμβατικό τους άλμπουμ αν και περιέχεται και ένα hit, το “Freakshow”. Κατά τα άλλα, τα “Indigo” και “Ιt’s Only Me” είναι τόσο όμορφα που θα πρέπει να τα ακούσετε για να με καταλάβετε. Οι Pendragon γνωρίζουν πως η μόνη δίοδος επιβίωσής τους είναι οι οπαδοί, και προσέχουν ιδιαίτερα τις κυκλοφορίες τους γι’αυτό αξίζει να αναφέρω πως στο digipack συμπεριλαμβάνεται και bonus DVD. Δεν ξέρω -και πολύ αμφιβάλλω- αν θα βρείτε το CD σε κάποιο δισκοπωλείο της Μπανανίας μας γι’αυτό -αν ενδιαφέρεστε- θα σας πρότεινα να το παραγγείλετε απο τη σελίδα του γκρουπ και θα είναι αρκετά σύντομα στην πόρτα του σπιτιού σας.
Κώστας Λιανίδης |
Metal
