TRANS AM 29/10/2008 Bar Orient, thessaloniki 6/11/2008

Ο Κώστας Παπασπυρόπουλος έγραψε προχθές στη στήλη του για τους Trans Am και για τη συναυλία τους στο bar Orient . Συμπληρώνοντας τα εύστοχα σχόλια του θα ήθελα να προσθέσω δύο τρία πράγματα.

Εμένα προσωπικά ο χώρος δε με χάλασε καθόλου. Ήταν πολύ μεγάλη μου η επιθυμία για να δω ένα από τα σπουδαιότερα σύγχρονα σχήματα, που δεν θα με πείραζε ακόμα και αν τους έβλεπα μέσα σε μια τρώγλη ή μέσα σε ένα αμαξοστάσιο. Στον σχετικά κυριλέ ανατολίτικο χώρο του Orient δε μου προξένησε καμία αντίδραση. Ίσα ίσα που βρήκα πολύ γοητευτικό το γεγονός πως οι τρεις Αμερικανοί κτυπιόντουσαν πάνω στη σκηνή και από τα παράθυρα πίσω τους έβλεπες την οδό Τσιμισκή κιτρινιασμένη από το φως και άδεια από τον κόσμο εκείνο το βράδυ της Τετάρτης. Άδεια η κεντρικότερη οδός της συμπρωτεύουσας, άδεια και η αίθουσα όπου εξελισσόταν ένα live. Αναλογίστηκα με θλίψη πως αυτό το ζω για πολλοστή φορά και πάντα αισθάνομαι ένοχος… κοιτώντας τη ματιά των συγκροτημάτων όταν ατενίζει μια άδεια αίθουσα. Αισθάνομαι ένοχος γιατί δεν πήρα σηκωτούς 2-3 άτομα τουλάχιστον μαζί μου, αφού ήμουνα σίγουρος ότι θα έβλεπες ένα συγκλονιστικό live.

Από την άλλη όμως πρέπει να δούμε κάποια πράγματα στην ουσία του. Το ανεξάρτητο στην Ελλάδα είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ… αφορά μια παρέα γραφικών (για τους άλλους), κάποιους που έχουν κάτι περίεργα μουσικά βίτσια… Εκτός αν από κάπου καλλιεργηθέί κάποιο hype!

Σκεφθείτε πόσα έντυπα υπάρχουν. Σκεφθείτε την αμεσότητα του myspace, των blogs, του facebook… δεκάδες φορές μου ήρθε σε μήνυμα εδώ κι εκεί πως παίζουν οι trans am! Σκεφθείτε τα ηλεκτρονικά περιοδικά, το transistor, το mic, το avopolis, το soundmag, το mixtape, το δικό μας το atraktos…και άλλα που ξεχνάω τώρα. Όλοι γράψαμε για τους trans am. Τα ραδιόφωνα είναι απούσα υπόθεση… δεν ασχολείται με αυτά τα «περίεργα», εκτός από 2-3 εκπομπές. Το εισιτήριο είχε 20 ευρώ (εν μέρει μπορεί κάποιους να απέτρεψε). Η ουσία λοιπόν είναι πως δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με το κοινό… Το αόριστο αυτό κοινό… έχει συγκεκριμένα γούστα…, είναι αυτό που θα σε σχολιάσει στο γραφείο γιατί ακούς τέτοια φασαρία… είναι αυτό που αν μπεις μαζί στο αμάξι θα σου πει χαμήλωσε αυτό το θόρυβο…. όλα είναι τελειωμένη ιστορία. Εδώ ολόκληρη Αθήνα… δεν μπόρεσε να γεμίσει ΤΣΑΜΠΑ το καλλιμάρμαρο για να δει τους REM… (οπότε… θα σου πούν, - ποιος τους γαμάει τους trans am…. αυτούς ούτε η μάνα τους δεν τους ξέρει…)

Το έχουμε ξαναπει. Η παιδεία για να ακούσεις κάτι διαφορετικό δεν έρχεται μόνη της, πρέπει να την αναζητήσεις. Και σήμερα που όλα πια είναι στο πιάτο σου…κανιβαλίζεται η μουσική και η σχέση του κοινού με τον καλλιτέχνη….περνώντας μέσα στα mp3 ίσως, αλλά η πραγματική συνύπαρξη ανάμεσα σε σένα και στο ίδιο το συγκρότημα είναι το live. Κι εκεί το κοινό δεν θέλει πραγματική σχέση, αδιαφορεί. Από την άλλη στην Ελλάδα ποτέ μα ποτέ το live δεν αποτέλεσε επιλογή εξόδου. Έστω ρε φίλε από περιέργεια, έρχεται ένα αμερικάνικο συγκρότημα στην πόρτα σου, έχεις διαβάσει ότι κάτι κάνει (το ξέρω ότι το έκανες γιατί περίπου 3.000 κόσμος έκανε κλικ πάνω στη συνέντευξη που πήρα από τους trans am, σε παρακολουθώ από τα στατιστικά του atraktos..!) πέρνα έστω για ένα βλέφαρο. Απογοήτευση!!! 100 άτομα βρέθηκαν στους trans am στη Θεσ/νίκη, και καμιά 50αριά πήγαν στην Αθήνα.

Δεν ισχυρίζομαι πως θα άλλαζε η ζωή σου αν τους έβλεπες, αλλά σίγουρα θα ευχαριστιόσουν, αν έστω και στο ελάχιστο η ροκ μουσική έχει σχέση με σένα. Και αυτό το περιστατικό με τους trans am είναι απλά μια αφορμή για να κάνω μερικές σκέψεις. Κατά τα άλλα το live ήταν εντυπωσιακό.

Οι τρεις τύποι από την πρωτευουσιάνικη Ουάσινγκτον ανέβηκαν με έντονο και απλό ροκ attitude. 18 χρόνια κλείνουν φέτος οι trans am! O Nathan Means κάθισε πίσω από τα keyboardκαι άρχισε να τραγουδά με μια εκο παραμόρφωση κατάλοιπο των 80ς (ή έστω των Kraftwerk). Έπαιρνε και το μπάσο και χωρίς να χάνει το ρυθμό του… κτυπούσε 2-3 νότες… και μετά πάλι τα πλήκτρα. Ένα t-shirt για τη Βαγδάτη φαινόταν καλύτερα όταν το στήθος του κόρδωνε.

Ο Philip Manley και αυτός είχε το δικό του keyboard, τραγουδούσε που και που, αλλά έπαιρνε και την κιθάρα και τα «έχωνε» χοντρά! Ο τρίτος της παρέας ο Seb (ο SebastianThomson) στα drums. Αμέσως πέταξε το μπλουζάκι του, έβγαλε τα αθλητικά του παπούτσια, και τις κάλτσες όμως… και ξεκίνησε!!! Το να χαρακτηρίσεις μανιασμένο, οργιώδες, καταιγιστικό είναι πολύ λίγο για τον τρόπο που ο Seb ταρακουνούσε τα τύμπανα. Τα πιατίνια περασμένα ανάποδα για να κάνουν μεγαλύτερο σαματά. Τέσσερα μικρόφωνα ήταν ακουμπισμένα πάνω από τα drums, συν ένα ακόμα για να τραγουδά πέντε! Κυρίαρχος του ήχου, που γενικά ήταν πολύ καλός αυτή τη φορά στο orient. Τρελές ταχύτητες και γκάζια με ξυπόλητες μποτες.

Δεν στέκονται μόνο στο πρόσφατο τους sex change. Παίζουν δυνατά, πίνουν τις μπυρίτσες τους και αφήνονται. Από τα καινούρια το First words ξεχωρίζει. Εντυπωσιακά παίζουν τα keyboards τον οδηγό στο καταπληκτικό κομμάτι Tesco v. Sainsbury’s, θα μπορούσα να το ακούω για ώρες. Χάρμα. Ένα κομμάτι για την τροφή και ο Nathan παίρνει μερικά πατατάκια για να ακουμπήσει στα keyboards του. Πριν περάσουμε από την Κολονία (koln) μας φυγαδεύουν από την πόλη που καίγεται. To city in flames ακούγεται ηλεκτρισμένα εκρηκτικό. Χορεύω και τους βιντεοσκοπώ στο κινητό. Νέα ήθη; Ίσως και να μη χρειάζεται, έτσι κι αλλιώς δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.

Ένα encore και η μιάμιση ώρα απογείωσης τελειώνει. Bravo στην post modern.. κρίμα σε όσους λείψατε

Κυριάκος Σκορδάς