ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΑΣ ΜΕΙΝΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη 7/11/2008

Μία πετυχημένη ηθοποιός, η Κάτια, μετά τις απανωτές εμπορικές αποτυχίες που είχε ανεβάζοντας στο θέατρο έργα κουλτουριάρικων συγγραφέων με ονόματα καταλήξεων σε «-όφσκι», αποφασίζει να συνεργαστεί με ένα δίδυμο τηλεοπτικών συγγραφέων στο επόμενο έργο της. Εκείνοι το βλέπουν ως ευκαιρία να καταξιωθούν, η υπεύθυνη του θεάτρου βλέπει το όλο εγχείρημα ως συμβιβασμό και στην ιστορία μπλέκονται ανερχόμενοι ηθοποιοί που θέλουν να ξεχωρίσουν, μια θεατρική επιχειρηματίας που ψάχνει χρήματα και ψάχνεται γενικώς, αλλά και ένας ντετέκτιβ που παρακολουθεί υπόπτους…

Το «Παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας» είναι μια παράσταση που κλείνει το μάτι στον θεατή και του δίνει μια διαφορετική άποψη για τον κατά τα άλλα καλλιτεχνικό κόσμο του θεάτρου, δείχνοντας όλα τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από την αυλαία. Προσπαθώντας να απαντήσουν σε όλη τη διάρκεια του έργου στο αιώνιο ερώτημα «η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, ή η ζωή την τέχνη;» (για να καταλήξουν στο δεύτερο) οι Ρήγας και Αποστόλου έχουν γράψει ένα έργο που ακροβατεί στα όρια ανάμεσα στους ήρωες και τους ηθοποιούς που τους ερμηνεύουν: η Κάτια Δανδουλάκη υποδύεται μια εναλλακτική ενσάρκωση του εαυτού της, όπως και η Κατιάνα Μπαλανίκα, οι χαρακτήρες που αποτελούν το συγγραφικό δίδυμο μοιάζουν να έχουν αντλήσει στοιχεία από τους δημιουργούς τους και ο Γιώργος Μαρίνος είναι ο «Π.Π.», ο «πανταχού παρών» που εμφανίζεται με τριπλό ρόλο και σε πολλά σημεία κλέβει την παράσταση.

Οι ηθοποιοί κινούνται πάνω και κάτω από την σκηνή, μπλέκονται ανάμεσα στους θεατές και μιλάνε μαζί τους, ενώ τέσσερις οθόνες χρησιμοποιούνται για να προβάλλουν βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα σε διάφορα σημεία της παράστασης. Όλος ο θίασος δίνει καλές ερμηνείες, αλλά ξεχωρίσαμε ιδιαίτερα την Κάτια Δανδουλάκη βέβαια, που είναι γοητευτικότατη και εξαιρετικά καλή, ειδικά στις σκηνές που απελπίζεται με όσα της συμβαίνουν, τον Κώστα Σπυρόπουλο που πείθει απόλυτα στο ρόλο του άνετου και κυνικού συγγραφέα και τον Γιώργο Μαρίνο που κερδίζει το κοινό και στις τρεις ενσαρκώσεις του επί σκηνής. Τέλος τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη μένουνε στα στόματα αρκετών θεατών βγαίνοντας από το θέατρο.

Σε γενικές γραμμές το «Παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας» είναι μια καλή κωμωδία, που όμως θα ήταν ακόμη καλύτερη αν είχε λίγο μικρότερη διάρκεια, ώστε να αποφεύγονται κάποιες επαναλήψεις. Το όλο πείραμα με την ταυτολογία – το έργο που μιλάει για ένα άλλο έργο που γράφεται – είναι έξυπνο και διασκεδαστικό και η τροπή που παίρνει η παράσταση από την δεύτερη πράξη δίνει κατεύθυνση και στόχο, που ίσως λείπουνε στο πρώτο μέρος.

Φωτεινή Δράκου