MyBlogBook #46 18/11/2008

Μια μέρα πριν…

Λίγες ώρες έχουν περάσει από την 35^η επέτειο του Πολυτεχνείου και αναλογίζομαι ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν μπόρεσα να βρεθώ στις εκδηλώσεις που γίνονται στη Θεσσαλονίκη. Δεν θεωρώ ότι μόνο έτσι μπορεί κανείς να τιμήσει τους αγωνιστές και τους νεκρούς αυτής της μαύρης επετείου, αλλά είναι ομολογουμένως ένας πολύ καλός τρόπος. Ειδικά τώρα που η οικονομική και πολιτική κρίση μαστίζουν τη χώρα, αλλά εμείς δεν λέμε να το κουνήσουμε από τους καναπέδες μας, έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία η κάθοδος στη διαδήλωση για το Πολυτεχνείο…

Από-τιμήστε…

Βεβαίως, δεν είμαστε μόνο εμείς οι σχετικά νεώτεροι –που δεν ζούσαμε τις νύχτες του ’73- που έχουμε υποχρέωση να τιμούμε τους αγωνιστές εκείνης της περιόδου. Είναι και οι ίδιοι οι αγωνιστές του τότε –ενεργοί πολίτες ακόμα- που πρέπει να συνεχίσουν να τιμούν τον εαυτό τους σήμερα. Διότι, είναι πολλές φορές διάχυτη στην κοινωνία μια αίσθηση πως κάποιοι από τους τότε αγωνιστές έχουν λησμονήσει το παρελθόν τους και την ιδεολογία που πρέσβευαν. Βεβαίως, οι ιδεολογίες είναι για να αμφισβητούνται και δια μέσω μιας ανοιχτών οριζόντων σκέψης να αναιρούνται. Ναι, αλλά όχι μέχρι το άλλο άκρο… Εκτιμώ, πως στα επόμενα δέκα χρόνια –μέχρι τη συνταξιοδότησή της δηλαδή- θα γίνουν οι αποτιμήσεις αυτής της γενιάς των αγωνιστών της χώρας. Τόσο από εμάς, όσο και από τους ίδιους. Έχουμε την ευκαιρία, βρισκόμενοι εν ζωή, να κρίνουμε ήρωες που βρίσκονται και αυτοί εν ζωή. Εκτιμώ πως είναι χρέος μας να το κάνουμε…

"Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν
περισσότερο από οπουδήποτε αλλού…"

Για τη γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, εδώ και δύο χρόνια το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) εφαρμόζει κάτι αντίθετο από αυτό που γίνεται στην Αθήνα και γινόταν και εδώ μέχρι πρόσφατα: ανοίγει το Πανεπιστήμιο. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο μια τέτοια ενέργεια. Τα Πανεπιστήμια έχουν χρέος να είναι ζωντανοί οργανισμοί που παίρνουν μέρος στις εκδηλώσεις και τους αγώνες της κοινωνίας. Κλειδαμπαρωμένο Πανεπιστήμιο σε τέτοια μέρα δίνει ακόμα μεγαλύτερο έναυσμα για χαζές ενέργειες. Φέτος, μάλιστα, το ΑΠΘ έκανε και κάτι το απρόσμενο. Μετά την εκδήλωση μνήμης στην επέτειο του Πολυτεχνείου και έπειτα από μια ομιλία-συζήτηση περί ιδιωτικών κολεγίων, κάλεσε στη σκηνή της Αίθουσας Τελετών (εκεί που γίνονται οι ορκωμοσίες των περισσότερων σχολών, για όσους δεν γνωρίζουν) τον Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες! Δεν είναι έκπληξη, παράξενο, αλλά και ωραίο ο Αγγελάκας να παίζει για το Πολυτεχνείο, όχι στα στέκια των φοιτητών που τον καλούσαν πριν 25 χρόνια, αλλά στην πιο επίσημη αίθουσα του ΑΠΘ καλεσμένος από το ίδιο το Πανεπιστήμιο;!!!

P-Residents…

Δεν πήγα στην παραπάνω συναυλία, αλλά έμαθα από τον φίλο μου τον Κοσμά πως επικράτησε το αδιαχώρητο. Τον Αγγελάκα, πάντως, τον είδα από κοντά πρόσφατα, το Σάββατο 15 Νοεμβρίου στο Principal , το μέρος δηλαδή που εμφανίστηκαν οι Residents. Ήταν και άλλοι πολλοί εκεί (μουσικοί, ηθοποιοί, djδες), οι περισσότεροι γνωστές φάτσες που αγαπούν τα ‘80s και τα μεγάλα avant garde συγκροτήματα που δρούσαν στο παρασκήνιο τότε, και συνεχίζουν να καταθέτουν την πρότασή τους ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Και το κάνουν καλά… Και διαφορετικά. Αυτό που κάνουν οι Residents επί σκηνής δεν μπορεί να κριθεί με συναυλιακούς όρους, άσχετα αν το Principal ήταν κατά κύριο λόγο έτσι στημένο. Το σόου του αμερικάνικου αυτού συγκροτήματος είναι και θέατρο και μιούζικαλ και συναυλία και εγκατάσταση και όλα μαζί. Είναι κάτι, που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναδεί. Ομολογώ, ότι σε κάποιες στιγμές με κούρασε. Όμως, όσο περνάνε οι μέρες καταλαβαίνω βαθιά μέσα μου, εκεί που συχνά αποθηκεύονται οι πιο ωραίες εμπειρίες του καθένα μας, πως αυτό που είδαμε πριν τρεις μέρες ήταν ένα θέαμα με άποψη, με απίστευτη προετοιμασία, με ανεπιτήδευτη ιδιαιτερότητα, με άκρως προσωπικό χαρακτήρα. Αυτά είναι στοιχεία που λείπουν από πολλά συγκροτήματα του σήμερα. Γι αυτό νομίζω πως άξιζε το ταξίδι μέχρι το Ρύσιο…

Άντε και του χρόνου Φεστιβάλ στο Village Center…

Γενικά, έχει live αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα όταν λαμβάνει χώρα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Τόσο στα πλαίσια του Φεστιβάλ, όσο και από περιφερειακούς διοργανωτές που ξέρουν πως αυτές τις μέρες η πόλη έχει κόσμο, άρα και περισσότερους εν δυνάμει θεατές. Σήμερα παίζουν οι Good luck Mr Gorsky με τους Eventless Plot στην προβολή της ταινίας Η Άμαξα Φάντασμα παρουσιάζοντας ζωντανά και κατά την εξέλιξή της, τη μουσική που έγραψαν γι αυτή (όπως κάνανε πέρυσι οι Your Hand in Mine). Αν έχετε εισιτήριο, μην κάνετε το λάθος και δεν πάτε, διότι είναι sold out ήδη και υπάρχει κόσμος που ψάχνει να βρει. Εγώ τελικά δεν θα μπορέσω να πάω και πούλησα το δικό μου, δυστυχώς μόνο στην τιμή που το αγόρασα: 7 ευρώ! Δεν ξέρω πως σας φαίνεται εσάς το 7ευρω αυτό, το οποίο ισχύει για τις προβολές του φεστιβάλ (εφόσον δεν έχετε κάρτα απεριορίστων ταινιών), αλλά εμένα μου φαντάζει πολύ τσιμπημένο σε σχέση με τα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων, αλλά και με το γεγονός ότι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι επιχορηγούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Δεν είμαι από αυτούς που θα διαμαρτυρηθώ (όπως κάνει το μεγαλύτερο μέρος των αθηναίων κριτικών που μας επισκέπτονται αυτές τις ημέρες) που το κράτος ξοδεύει 2 εκατομμύρια € για το Φεστιβάλ. Στην τελική, ας υπερβάλλει και μια φορά σε κάτι πολιτιστικό. Θα διαμαρτυρηθώ, όμως, πως αντί το Φεστιβάλ να «επιχορηγεί» με αυτά τα χρήματα μέρος του εισιτηρίου του θεατή, κάνει το ακριβώς αντίθετο. Το αυξάνει και το φτάνει σε τιμές πολύ υψηλές, τόσο που πλησιάζουν τις τιμές των εισιτηρίων των multiplex. Έ, δεν το μεταφέρουν του χρόνου στα Village Cinemas; Δέκα αίθουσες έχει, τεράστιες είναι, μια χαρά…

Και τότε πού πάνε;…

Από αυτά που διαβάζω διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων πηγαίνουν σε έξοδα μετακίνησης και διαμονής των υψηλών καλεσμένων. Γενικά, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει επενδύσει πολύ τα τελευταία χρόνια σε δημόσιες σχέσεις, με αποτέλεσμα να φέρνει δυσανάλογα μεγάλα ονόματα σε σχέση με τις ταινίες που προβάλλει. Έτσι, αν κάνετε μια αναζήτηση στο google θα δείτε ότι όλο και περισσότερο αναφέρεται στο εξωτερικό. Το θέμα όμως είναι οι ταινίες και όχι το γκλάμουρ. Φέτος, δύσκολα θα δω πάνω από μια δυο ταινίες. Τα προηγούμενα χρόνια όμως, τότε που τις έβλεπα κι εγώ με το τσουβάλι, δύσκολα ξεχώριζα πάνω από 3 με 4 και από αυτές. Όπως και ζήτημα είναι να μου έχουν μείνει μια ή δύο χαραγμένες στο μυαλό μου. Εκτιμώ, πως στις ταινίες πρέπει να ενσκήψει το Φεστιβάλ. Το γκλάμουρ μπορεί να περιμένει…

• Την Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008 στο MyBlogBook #47 θα κάνω και μια αποτίμηση (αν προλάβω) των αθηναϊκών free press που πάντα τέτοια εποχή αφιερώνουν τα τεύχη τους στη Θεσσαλονίκη.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είχε παραχωρηθεί σε μένα πριν τρία χρόνια από το Γιώργο Χριστιανάκη. Η δεύτερη προέρχεται από το www.myspace.com/theresidents. Η τρίτη και η τέταρτη προέρχονται από το www.allmoviephoto.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος