DOOGIE WHITE 5/12/2008 TEXAS NECROPOLIS 8/12/2008

Όταν έμαθα πως ο Doogie White επρόκειτο να επισκεφθεί τη χώρα μας για να παίξει με all-star Ελληνική μπάντα διασκευές απο τις γκρουπάρες στις οποίες έχει συμμετάσχει, νόμιζα πως μου έκαναν πλάκα.

Τελικά ένα δελτίο τύπου του Rock Hard ήρθε να επιβεβαιώσει τις φήμες και να με κάνει να περιμένω με ανυπομονησία το εν λόγω live event προσευχόμενος ο καλός Θεός να κάνει να έχω άδεια απ το στρατό την ημέρα της συναυλίας..

Τελικά οι προσευχές έπιασαν τόπο και την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, όσοι βρεθήκαμε στο Texas για να δούμε τον βραχύσωμο Σκωτσέζο με τη μεγάλη φωνή, πραγματοποιήσαμε μαζί του μια μεταμεσονύκτια δέηση στον Άγιο Ritchie αλλά και σε όλες σχεδόν τις μπάντες στις οποίες έχει τραγουδήσει ο συμπαθέστατος frontman.

Oι πόρτες άνοιξαν για να υποδεχθούν το κοινό μετά τις δώδεκα και -αν θυμάμαι καλά- φύγαμε κατά τις τρείς κ βάλε απ το Texas οπότε μάλλον ήταν η πιο after συναυλία όλων των εποχών.. Επειδή δεν είμαι φαν της “σάλτσας”, παρά μόνο στα μακαρόνια, μπαίνω κατευθείαν στο κομμάτι που ενδιαφέρει άμεσα τον αναγνώστη και υποπτεύομαι πως είναι αυτό του σετλιστ και της απόδοσης του γκρουπ επι σκηνής.

Ξεκινώ λοιπόν: Μετά απο τους αναμενόμενους χαιρετισμούς, φιλοφρονήσεις και ευχολόγια, το event ξεκίνησε με το “ Kill The King”, το οποίο ζέστανε κατ ευθείαν τους παρευρισκόμενους και έδωσε το στίγμα του τι θα επακολουθούσε.. Για τη συνέχεια ο Doogie φύλαγε κάτι απο το δίσκο που τον καταξίωσε στο ευρύτερο rock στερέωμα, τον μοναδικό (και κύκνειο άσμα) δίσκο των Rainbow στον οποίο χάρισε τη φωνή του κι έτσι η riffαρα του “ Wolf To The Moon” ξεπήδησε απο τις καμπίνες πίσω απο τον Άγγελο Περλεπέ, τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο για να αναλάβει το ρόλο της αναβίωσης αυτών των ύμνων εν Ελλάδι, ελλείψει του θείου.

Η μπάντα παρέμεινε στο “Stranger In Us All” απο το οποίο ακούστηκε και το προσωπικό μου κολληματάκι “Cold Hearted Woman”. Κάπου εκεί ακόμη κι όσοι είχαν έρθει με μύχιες ελπίδες για κάτι καλό, άρχισαν να απομελλοντικοποιούν τη σκέψη και να την τοποθετούν ως γεγονός σε παροντική φάση. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει κάτι απο τους Cornerstone , όμως αναμφίβολα θα μπορούσε να έχει γίνει μια καλύτερη επιλογή απο το “When The Hammer Falls” το οποίο επελέχθη να αντιπροσωπεύσει τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική πτυχή του Doogie . Tο ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και για το “Razor Eater” του Malmsteen που ακολούθησε. Μα χάθηκε να παίξουν το “Ship Of Fools” ή κάποιον άλλο ύμνο του Σουηδού?

Για τη συνέχεια είχαμε επιστροφή στο “Stranger..” με μια καταπληκτική εκτέλεση του “Hunting Humans (Insatiable)” και ακολούθησε ένα άσμα του Στέλιου Καζαντζίδη.. εεε συγγνώμη των Iron Maiden ήθελα να πω που δεν ήταν άλλο απο το “ The Evil That Men Do”. Δυστυχώς ακόμη περιμένω τη μία φορά που αυτή η Μπανανία στην οποία ζούμε θα απαγκιστρωθεί απο τη Maidenική της εμμονή που πλέον έχει καταντήσει μια αποκρουστική γραφικότητα. Όχι άλλο κάρβουνο! Δε συνεχίζω για να μη φανώ εμπαθής, αρκούμενος στην τοποθέτηση του Doogie White πως ήταν απλά “for fun”.

Κάπου εκεί ο Άγγελος Περλεπές, έκανε την vintage white (το απόλυτο χρώμα) μεξικάνικη Stratocaster του να κλαίει με λυγμούς, που κατέληξαν στο απολυτρωτικό riff του “Mistreated”. Τι να λέμε τώρα για αυτά τα τραγούδια? Μετά απο μια καταπληκτική εκτέλεση με αρκετούς GlennHughes-ισμούς απο τον Doogie και μπόλικο κλάμα απο τη Μεξικάνα του Περλεπέ, ακούσαμε κάτι από άλλο ένα γκρουπ στο οποίο έχει τραγουδίσει ο Doog, το “Rulers Of The World” απο το τελευταίο -πολύ καλό- άλμπουμ των Empire (από τους οποίους έχει περάσει και ο θεός Tony Martin). Καλά όλα αυτά, ποιός όμως θα περίμενε πως κάποτε θα ακούγαμε το “Tarot Woman” live σε ένα υπόγειο των Εξαρχείων δύο η ώρα τη νύχτα και μάλιστα σε τέτοια εκτέλεση? Συγκλονιστικό και το “Temple Of The King” που ακολούθησε (στο τελείωμα του οποίου ο White απλά μας έστειλε) αλλά η καλύτερη στιγμή του live ήταν το απόλυτο προσκύνημα, τη στιγμή που ακούστηκε το ανυπέρβλητο αραβούργημα “Gates Of Babylon” και ακολούθησε ένας καταιγισμός Blackmoriσμων με τα “ Ariel”, “Black Masquerade”, “Hall Of The Mountain King”, “Stargazer” ( ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, το παίξανε), ενώ το ολοκαύτωμα έλαβε τέλος με τον εθνικό ύμνο “Burn”.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι, αν περίμενε κανείς ένα τέτοιο happening, το οποίο θα χαρακτηριζόταν “μπακαλοδουλειά” καί αρπαχτή απο αρκετούς πριν κατέβουν τα σκαλιά του Texas, ή στην καλύτερη ένα event χαβαλετζίδικού και παρεϊστικου χαρακτήρα, θα εξελισσόταν σε μια απο τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια.

Η μπάντα απλά άψογη, εκτέλεσε δεμένη και στιβαρή όλα τα κομμάτια, καθοδηγούμενη απο έναν ηγετικό Άγγελο Περλεπέ που φιλώντας στο τέλος την ξανθιά θεά (στην κιθάρα αναφέρομαι) τίμησε μια παράδοση δεκαετιών της οποίας κι ο ίδιος αποτελεί τμήμα, μακριά απο μόδες, ψευδεπίγραφους νεωτερισμούς και παπατζιλίκια. Βλέποντας την αγαλλίαση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του στο “Temple Of The King” μπορούσε κανείς εύκολα να διαπιστώσει γιατί αυτή η μουσική, αυτά τα τραγούδια, έχουν διανύσει τέτοιες αποστάσεις στο διηνεκές του χρόνου, χωρίς να γνωρίσουν καμία φθορά απο την ανελέητη επιρροή του.

Όταν το volume pot της Fender γύριζε αριστερόστροφα και ο neck dimarzio γεννούσε αυτή την απαράμιλλη στογγυλότητα που περιέβαλλε τις νότες, ο μυημένος ακροατής βρισκόταν μπροστά σε μια αποκάλυψη αγγίζοντας την πλήρη συνειδητότητα και αυτεπίγνωση, θυμούμενος ποιος είναι και γιατί βρίσκεται εδώ. Ας μη συνεχίσω όμως για να μη με παρεξηγήσουν όσοι δεν ήταν εκεί. Γιατί όσοι ήσασταν παρόντες, πιστεύω πως συμφωνείτε με όσα λέω και ίσως θα λέγατε ακόμη περισσότερα αν βρισκόσασταν αυτή τη στιγμή πάνω απο το πληκτρολόγιό μου.

Για τον Doogie White απλά να πω πως πρόκειται για φοβερό άτομο με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ και τώρα που άλλαξε γνώμη για τη χώρα μας, εύχομαι να μας επισκέπτεται πιο συχνά. Πολλά μπράβο στα παιδιά του Rock Hard για την πρωτοβουλία που πήραν και έγινε αυτή η συναυλία κι ακόμη περισσότερα προσωπικά ευχαριστώ απο εμένα σαν οπαδό για την ικανοποίηση που μου προσέφερε αυτή η πρωτοβουλία.

Κώστας Λιανίδης