EFTERKLANG, PETER BRODERICK 6/12/2008 AN club 16/12/2008

AN Club, 06/12/08

Εκείνο το δύσκολο βράδυ του Σαββάτου ήταν εκ προοιμίου αδύνατο να φανταστείς ότι η επιρροή που θα ασκούσε πάνω σου ένα μουσικό καλλιτέχνημα, θα έφτανε σε σημείο προοτροπής για επαναπροσδιορισμό της πραγματικότητας και κυρίως του δικού σου μικρόκοσμου. Μπορεί να έφτασα υποψιασμένος από τις πλούσιες ενορχηστρώσεις και την υποβλητική ατμόσφαιρα του περσινού τους δίσκου, ονόματι “Parades”, τίποτα όμως δεν προμήνυε μια τέτοιου είδους εμπειρία.

Το αξιοζήλευτο λοιπόν, στην περίπτωση των Efterklang είναι το πώς καταφέρνουν να γίνουν προσιτοί και να ξαναζωντανέψουν τις αισθήσεις σου, που για καιρό είχαν μπει σε λειτουργία αναμονής. Χωρίς να μπορείς να διακρίνεις ξακάθαρα την αιτία, σου δίνουν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα, όπως όταν μικρός βίωνες την ευχαρίστηση και την αίσθηση της εμπειρίας της πρώτης φοράς. Είτε αυτή ήταν μια εικόνα, μια μυρωδιά, ένας ήχος, μια γεύση ή ένα άγγιγμα κτλ. Αυτό ήταν και το κύριο επίτευμα του γκρουπ: Το ότι μπορούσαν δηλαδή, να σε κάνουν να βιώσεις αυτού του είδους την ευχαρίστηση, δίνοντας την αίσθηση του πρωτόγνωρου.

Παίρνοντας μόνο μια γεύση των όσων μοιραίων συνέβαιναν εκεί έξω λίγο πριν μπούμε στο ΑΝ, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες του εξαγνιστικού βιώματος που σε γέμιζε η μουσική της κολεκτίβας των οχτώ Δανών. Ένα βιολί, μια τρομπέτα, ένα φλάουτο, μια φλογέρα, μερικά ηλεκτρονικά, μπάσο, κιθάρες και κρουστά που πλήθαιναν στο ξέσπασμα των κομματιών και συνέθεταν ένα τοπίο απέραντης ομορφιάς και αγαλλίασης.

Μια αίσθηση που είχα να πάρω από τότε, που σε ένα θέατρο με λιγοστό φως, οι βράχοι αγκάλιαζαν τους Sigur Ros.

Θα καταλήξει μάταιο αν κάνω την απόπειρα να επεξηγήσω μέσα από μια σειρά λογικών συνειρμών την πολυπλοκότητα, ή μάλλον, την πολυπλοκότητα του μινιμαλισμού που διέπει τη μουσική των Efterklang. Το μυστικό όμως μέσα σ’όλα αυτά, ήταν η μουσική ισομέρεια. Το ότι κανένα από τα πολυάριθμα όργανα δεν είχε κυρίαρχο χαρακτήρα, αλλά με μια μεγαλειώδη λεπτότητα κινήσεων και χειρισμών είχε κατανεμηθεί το ίδιο μερίδιο ρόλου και “σημαντικότητας” σε καθένα από αυτά.

Μια ποιητική αφήγηση με πολυφωνίες (από όλα τα μέλη), ο μινιμαλισμός στο βιολί, τα κρουστά που ξεσπούσαν, οι αιθέριες μελωδίες από τα πνευστά, έδιναν ξεκάθαρα τον περφεξιoνιστικό χαρακτήρα της ενορχήστρωσης.

Ενώ όλα γινόντουσαν αφήνοντας αυτή την αίσθηση της ολοκλήρωσης, έβλεπες και το άλλο κίνητρο που είχαν να συναινέσεις και εσύ σε αυτό που χτιζόταν εκ δια μαγείας μπροστά σου. Μια διαδραστική εμπειρία μέσα από την οποία μας παρότρυναν να συμμετέχουμε με κραυγές, λαρυγγισμούς, χτύπημα ποδιών και παλαμάκια, ακόμη και μπακέτες κρουστών που μοίραζαν στους μπροστινούς για να χτυπούν τα κάγκελα. Η απόλυτη σχέση αλληλοσεβασμού μεταξύ καλλιτέχνη και ακροατή, με τους πρώτους να κοιτάζονται έκπληκτοι μεταξύ τους, ευχαριστώντας για την αποδοχή μας.

Ένα μεταμοντέρνο κομψοτέχνημα με avant-garde χαρακτήρα, που σε τύλιγε με κουβάρι από μελωδίες και ηχοχρώματα, που δεν θα ήθελες ποτέ να αφήσεις.

Χάρης Αποστολόπουλος