CALEXICO, DEPEDRO 31/1/2009 Fuzz, Αθήνα 14/2/2009

Πριν μερικά βράδια, μια από τις πλέον γνωστές και αγαπημένες μπάντες στην χώρα μας, ορμώμενη από το Tucson της Αριζόνα έφτασε για μια ακόμη φορά στα μέρη μας με σκοπό να επαναλάβει επιτυχώς ένα tex-mex ταξίδι που μύριζε μπαρούτι απ’το El Paso. Όχι ότι θα συναντούσε κάποια ιδαίτερη δυσκολία στο να επιτευχθεί ο στόχος τους, αφού το κοινό στο οποίο θα ξεδίπλωναν το χάρτη της περιήγησης ήταν πολύ πιο ανοιχτό και πρόθυμο απ’ότι θα περίμεναν και οι ίδιοι.

Πιο συγκεκριμένα, η ακριβής διαδρομή που όρισαν στο χάρτη τους συμπεριλάμβανε τις περιοχές της Αριζόνα και όλη τη Νοτιοδυτική πλευρά των Πολιτειών.

Ένα μείγμα μη λαϊκίζουσας country και εναλλακτικής folk, γνωστή και ως Americana, εμπλουτισμένη με στοιχεία salsa, latin και jazz, που έδιναν τελικά έναν πιο οικουμενικό χαρακτήρα. Εισχωρούσες σε ένα σκηνικό τοπίου έντονης ξηρασίας, με άμμο, κάκτους και εκμοντερνισμένους αγαλαδάριδες, που ακόμα φοράνε καρό πουκάμισα.

Εκείνη τη βραδιά λοιπόν, οι Calexico σε παρέσυραν στα μέρη τους, σε ανέβαζαν στο άλογό τους και σε ξεναγούσαν, θέλοντας να σου δείξουν τη γοητεία που κρύβεται στα ερημικά τους τοπία, πάντα υπό τη συνοδεία του χλιμιντρίσματος. Και ενώ όλα αυτά εκτυλισσόντουσαν, εσύ σαν κομπάρσος σε spaghetti-western ταινία του Morricone, προσπαθούσες να παίξεις το ρόλο σου όσο το δυνατόν καλύτερα.

Τί ακριβώς απαιτούσε αυτός ο ρόλος;

Κατ’αρχήν, να μπορείς να αφουγκράζεσαι τις όμορφα αλληλοσυμπληρούμενες μελωδίες που ξεπηδούσαν από τις τρεις κιθάρες της μπάντας, να βίωνες την ομορφιά της φωνής του Joey Burns , να ευφραινόσουν από τα φυσίματα και τις ξεσηκωτικές νότες από την τρομπέτα, αλλά να διέθετες έστω και τη στοιχειώδη διάθεση να λικνίζεσαι στους λατινο-αμερικάνικους ρυθμούς του John Convertino . Και ενώ εσύ συνέχιζες να περιφέρεσαι σαν ανυποψίαστος περιηγητής, καταλάβαινες ότι γινόσουν συμμέτοχος σε αυτή την περιπετειώδη διαδρομή, όπου υπήρχε αμοιβαία ανταλλαγή ευθυμίας, πρώτα από τους καλλιτέχνες προς εσένα και έπειτα το αντίστροφο.

Γι’αυτό άλλωστε δεν έκρυβαν διαρκώς και την ευχαρίστησή τους. Μια από τις εκπλήξεις της βραδιάς όμως κρυβόταν στο πρόσωπο της Monika , που στο encore ανέβηκε στη σκηνή για να συνοδεύσει με τις ιδιαίτερες ικανότητες της στο “Get Back” των Beatles.

Για το τέλος, οι Mariachi με τα μεγάλα καπέλα και τις μεξικάνικες κιθάρες που εμφανίζονται κατά καιρούς στις συναυλίες τους, μπορεί να ήταν διακαής πόθος για κάποιους, αλλά έτσι απόβαλλαν το γκροτέσκο στοιχείο πανηγυριού.

Όπως και να έχει, οι Calexico απέδειξαν με πολύ κέφι ότι η μουσική τους αποτελεί μια μορφή εξέλιξης της παράδοσης του Αμερικάνικου Νότου, που εύκολα μπορούμε να αποδεχτούμε και στα μέρη μας.

Υ.Γ.Αξίζει να αναφέρουμε και τις σχετικά αντίξοες εως ασφιχτικές συνθήκες που επικρατούσαν στο χώρο λόγω της sold out εμφάνισης του συγκροτήματος. Η έλλειψη οπτικού πεδίου και το ενοχλητικό στρίμωγμα είναι πλέον κάτι το σύνηθες για τους συναυλιακούς μας χώρους.

Χάρης Αποστολόπουλος