 |
|
|
|
BLOC PARTY, DELPHIC
|
BLOC PARTY
Support: DELPHIC
Από το καλοκαίρι του 2004, όταν είχα πρωτοδεί τους Bloc Party και έγραφα για αυτούς τις πρώτες μου εντυπώσεις, έχουν περάσει κοντά στα 5 χρόνια.
Μεσολάβησαν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, που τους ανέβασε κατευθείαν στην premier league της νέας φουρνιάς συγκροτημάτων, ένα δεύτερο album, που για μένα αποτελεί σημείο αναφοράς για την τρέχουσα δεκαετία-αν και πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους με αυτή την άποψη-και το φετινό τους “Intimacy”. Οι νέες τους ηχογραφήσεις πρέπει να πω ότι με άφησαν στην αρχή κάπως σαστισμένο. Λίγο η αναπάντεχη ηχητική κατεύθυνση του Flux, λίγο το φαινομενικά δύστροπο “Mercury”
…
“Are they doing …a Radiohead?” η εύλογη ερώτηση, η καταφατική απάντηση στην οποία θα τους μετέφερε αυτόματα στην κατηγορία “boring”. Λίγους μήνες μετά βρίσκομαι να χορεύω τα παραπάνω κομμάτια μαζί με άλλους 2.000 Γερμανούς και η απάντηση φαντάζει ξεκάθαρα αρνητική.
Το warm-up ανέλαβαν οι Delphic, για τους οποίους ποντάρω ότι σε λίγους μήνες θα μιλάνε πολλοί. Το group είναι από το Manchester και προέκυψε από τις στάχτες των βραχύβιων Snowfight In The City Centre, οι οποίοι πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν ένα εξαιρετικό single ( “No Light Left”) πριν το διαλύσουν. Στη νέα τους μορφή, οι τύποι αυτοί παίζουν ένα μελαγχολικό,trippy indie-dance υβρίδιο και στάθηκαν σίγουρα μία ευχάριστη αποκάλυψη. Τσεκάρετε τους στο www.myspace.com/delphic.
Πάμε στο κυρίως πιάτο. Οι Bloc Party , όπως αναμενόταν, παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο το “Intimacy”- αφήνοντας εκτός μονάχα δύο tracks - κάτι το οποίο δε φάνηκε να πολυενοχλεί τους φίλους τους. Εκδηλωτικότατοι κι ας μην ανήκουν στους… αισθηματίες και “έξω καρδιά” βαλκάνιους!
Αυτό όμως που εντυπωσίασε ιδιαίτερα το group – και εμένα ασφαλώς – ήταν η αντίδραση του κόσμου στο “Mercury”. Ένα track που με την πρώτη ακρόαση φαίνεται να σε αφήνει κάπως αμήχανο αποτέλεσε ένα από τα highlights της βραδιάς και σχολιάστηκε θετικά από τον Kele . “Όταν το παίζουμε στην Αγγλία δεν κουνιέται κανείς, φαίνεται ότι στη Γερμανία έχετε αίσθηση του groove”! Κάτι ανάλογο συνέβη και στο φινάλε με το “Flux”.
Αφού γίνεται λόγος για highlights ας σημειώσω εδώ ότι αγαπημένο κομμάτι του κόσμου είναι φανερό ότι παραμένει το “Banquet”, γεγονός απόλυτα λογικό μιας και είναι ίσως το μοναδικό τους κομμάτι που διεκδικεί τον τίτλο του classic indie anthem.
Super το ξεκίνημα με το τελευταίο single“One Month Off”, “Hunting For Witches”, “Talons”, ισόποσες επιλογές από τα προηγούμενα albums και δύο encore, στο πρώτο από τα οποία είχα μάλιστα την τύχη να ξανακούσω ζωντανά το “Like Eating Glass”, από τις πιο έντονες στιγμές τους ακόμη και μετά από τόσα χρόνια.
Αναφορικά με τη σκηνική τους παρουσία, όπως τα ξέραμε. O Kele αδιαμφισβήτητος frontman, χαμογελαστός και επικοινωνιακός , ο Russell μονίμως σκυφτός πάνω από την κιθάρα του (shoegaze, όνομα και πράγμα!), ο Gordon αθόρυβος και ουσιαστικός και ο Matt στα drums, μηχανή κανονική!
Συμπερασματικά μπορώ να πω ότι παρακολούθησα μία εμφάνιση που δεν πρόσθεσε ούτε αφαίρεσε κάτι στην εικόνα μου για αυτούς. Επιβεβαίωσε όμως το γεγονός ότι παραμένουν ένα δημοφιλές και πολύ ενδιαφέρον σύγχρονο group, που πετυχαίνει να πειραματίζεται με τον ήχο του, να δοκιμάζει νέες ιδέες , παίζοντας με τις προσδοκίες της fanbase τους, χωρίς όμως παράλληλα να την απομονώνει.
Βασίλης Σίντος |
Live
