 |
|
|
|
Tindersticks, DAVID KITT
|
2/200Tindersticks
Opening act : David Kitt
Δεν ξέρω πώς έτυχε ή αν είναι - ας πούμε - ολίγον σημαδιακό, αλλά η τελευταία συναυλία στην οποία παρευρέθηκα, προ των Tindersticks καλή ώρα, ήτανε αυτή των «δικών μας» Διάφανων Κρίνων, οι οποίοι και είχανε παίξει στην Αποθήκη του Μύλου στις 06 του Δεκέμβρη. Από εκείνη την αποφράδα ημέρα κι εκείνη τη βραδιά που έμελλε να αλλάξει πολλά (ήδη μπορούμε πλέον να μιλάμε για την εξέγερση του Δεκέμβρη, κι ας μην το θέλουν κάποιοι) και να οδηγήσει ένα τεράστιο ορμητικό κύμα στους δρόμους των αστικών μας κέντρων, ταρακουνώντας αρκετούς από τους στρογγυλοκαθισμένους καναπέδες τους, είχα κι εγώ με τη σειρά μου να βρεθώ σε κάποιο συναυλιακό χώρο. Δεν είναι λίγοι που βρίσκουν άλλωστε – και δικαίως – αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, που έχουν να κάνουν κυρίως με την ατμόσφαιρα των τραγουδιών τους, τη θεματολογία, τη στιχουργία, αλλά και την ιδιαιτερότητα των τραγουδιστών και των χαρακτηριστικών φωνών τους. Εξάλλου, αν ενθυμούμαι καλά, τα Διάφανα Κρίνα είχανε ανοίξει στο παρελθόν και συναυλία των Tindersticks.
Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο τώρα λίγο μετά τις 21:00 και κάνοντας γρήγορα έφοδο προς το κτίριο, καθότι το ψύχος έξω θέριζε, σταθήκαμε προ της εισόδου για τα «γραφειοκρατικά» προτού εισέλθουμε. Κι εκεί κάπου παρατήρησα για άλλη μια φορά κάτι που τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί αφάνταστα. Κόσμος στη σειρά να περνάει από έλεγχο και να ανοίγουν τσάντες οι διοργανωτές μήπως και τσιμπήσουν κανένα παράνομο μπουκαλάκι με αλκοόλ. Σε λίγο θα βάζουν και τίποτα μπάτσους για σωματικό έλεγχο, μπας και πιάσουν κανένα πιτσιρικά να έχει χωμένο το τσίπουρο του σε κάνα περίεργο μέρος του σώματός του. Έλεος βρε παιδιά. Προφανώς για κάποιο λόγο κάποιοι παίρνουν αλκοολούχα ποτά από τα σπίτια τους, δεν είναι τυχαίο αυτό. Αλλά είπαμε, αντί να κοιτάμε γιατί γίνεται αυτό, το ρίχνουμε στην «καταστολή», στην εύκολη λύση. Ας αναλογιστούν κάποιοι ότι τα 8 ευρώ είναι πολλά λεφτά για ένα ποτό σε συναυλιακό χώρο της Ελλάδας, κι ότι σε συνδυασμό με τα ούτως η άλλως ακριβά εισιτήρια οδηγούν σε αριθμούς υψηλούς για τη μέση τσέπη ενός έλληνα πολίτη (για οικονομικές κρίσεις κι άλλα παρεμφερή δεν κάνω λόγο).
Παρεκτρεπόμαστε όμως πάλι από τον κυρίως λόγο για τον οποίο γράφεται αυτό το review, οπότε επανερχόμαστε στα καθέκαστα. Κατά την είσοδό μας παρατήρησα ότι ο εξώστης και τα τραπεζάκια ήτανε ήδη γεμάτα από κόσμο, μια εικόνα που έφερνε στο μυαλό μου μάλλον άλλου είδους συναυλία, αλλά ας είναι. Λίγο μετά τις 21:30 και προτού ξεκινήσει η συναυλία από το support όνομα, ο χώρος του Principal είχε σχεδόν γεμίσει, κάτι που φανερώνει για άλλη μια φορά τη μεγάλη απήχηση που έχουνε οι Tindersticks στο ελληνικό κοινό. Ανήκουν και αυτοί νομίζω ως μπάντα στα ιδιαίτερα αυτά ονόματα, τα οποία κάθε φορά που έρχονται από το εξωτερικό στη χώρα μας, γεμίζουν άνετα κάθε συναυλιακό χώρο. Τουλάχιστον αυτοί το αξίζουν απόλυτα και δεν μας ενοχλεί καθόλου αυτό - προφανώς.
 21:46 έδειχνε το ρολόι μου όταν και ξεκίνησε το πρώτο κομμάτι από το support όνομα, το οποίο μέχρι να εμφανιστεί στη σκηνή με είχε σε μια μικρή αμφιβολία για το πιο ακριβώς θα είναι. David Kitt ανέφερε η αφίσα στους δρόμους, The Prefabricated Quartet το εισιτήριο. Τελικά η βαριά – αλλά όχι ελληνική - προφορά καλωσορίσματος σιγούρεψε τα πράματα, και μάλλον άφησε μια αίσθηση ικανοποίησης σε μένανε προσωπικά, όχι γιατί οι Prefabricated Quartet δεν είναι υπολογίσιμοι, αλλά γιατί πολύ απλά θα έχουμε την ευκαιρία κάπου να τους ξαναπετύχουμε, καθότι αυτή τη στιγμή είναι από τα σημαντικά και πολύ αξιόλογα ελληνικά σχήματα. Ο ιρλανδός τροβαδούρος από την άλλη, ήτανε από τα ονόματα που με είχε αφήσει ικανοποιημένο από τις προσωπικές του δουλειές και ήτανε μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε ένα μικρό δείγμα της δουλειάς του από κοντά. Επάνω στη σκηνή τώρα στάθηκε κοντά στο μισάωρο, και νομίζω ότι άξιζε της προσοχής του κοινού, καθότι και η φωνή του ακουγόταν εξαίρετη, αλλά και τα τραγούδια του δε σ’ άφηναν αδιάφορο καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ του. Σ’ αυτό βοήθησε σίγουρα το γεγονός ότι παρόλο που ήτανε μόνος, δεν επαναπαύτηκε στο να χαϊδεύει μόνο τη κιθάρα του, κινδυνεύοντας να τον χάσουμε κάπου μεταξύ πρώτου και δευτέρου χασμουρητού. Οι λούπες και οι ήχοι που πετούσε από το laptop του και τον συνόδευαν στο τραγούδι, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που εμένα προσωπικά μ’ άφησε ικανοποιημένο. Βέβαια κάποια ολίγον αρνητικά σχόλια έφταναν στα αυτιά μου από τους γύρω μου, αλλά αυτά νομίζω ότι τα ακούνε δυστυχώς τα περισσότερα support ονόματα στην Ελλάδα. Λες και με το ζόρι - ένα πράμα - τους βάζουνε να τους ακούν. Ας είναι.
Το κυρίως μενού τώρα της βραδιάς ξεκίνησε λίγο μετά τις 22:30, με την εμφάνιση των Βρετανών να ξεσηκώνει εύκολα το κοινό. Άλλωστε πάνε κι αρκετά χρόνια που εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη οι Tindersticks. “Intro” λοιπόν και οι πρώτες γλυκόπικρες μελωδίες αρχίσανε να διαχέονται στο χώρο μεμιάς. Το πιάνο έδωσε το έναυσμα και λίγο μετά εμφανίστηκε στη σκηνή και ο γκριζαρισμένος πια Stuart A. Staples. Κι εκεί κάπου έσκασε και αυτή η απίστευτη φωνή, την οποία ή θα την λατρέψεις ή θα την μισήσεις. Τόσα χρόνια ίδια και απαράλλαχτη, τόσα χρόνια είτε την ακούς από studio άλμπουμ, είτε live, νιώθεις να σου διαπερνάει με την ίδια άνεση ολόκληρο το κορμί σου.
Όπως ήτανε ίσως φυσικό οι Tindersticks  εστιάσανε το πρόγραμμα τους στο τελευταίο - αν μη τι άλλο πολύ καλό - άλμπουμ τους, πράγμα το οποίο μπορεί να δυσαρέστησε αρκετούς, οι οποίοι και θα περίμεναν περισσότερα tracks από το παρελθόν. Αμφιβάλω αν παρέλειψαν κάτι από την τελευταία τους στούντιο δουλειά, η οποία μάλιστα βοηθάει, καθότι σχετικά μικρή σε διάρκεια.
Από κει και πέρα, λεπτομέρειες νομίζω δε χωράνε, στο να περιγράψεις την παρουσία των Tindersticks επάνω στη σκηνή. Πολύ καλή σφιχτοδεμένη μπάντα, άψογοι μουσικοί με εξαίρετη μουσική παιδεία, και μια κομπανία εφτά ατόμων που στέκει άριστα επαγγελματικά, προσφέροντας στο κοινό πλήθος συγκινήσεων. Βέβαια, στα αυτιά μου, προσγειώθηκαν γι’ άλλη μια φορά κάποια αρνητικά σχόλια για το down tempo της όλης βραδιάς και το ολίγον σκοτεινό και βαρύ κλίμα της ατμόσφαιρας, αλλά προφανώς βρε παιδιά όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία των Tindersticks, δε περιμένεις ν’ ακούσεις και το πιο χαρούμενο πρόγραμμα του κόσμου. Θα βαρύνεις και γιατί όχι θα «κόψεις και λίγο φλέβες».
Έτσι γύρω στις 00:00 τελείωσε το «κανονικό» πρόγραμμα και έπειτα το συγκρότημα επανεμφανίστηκε για το ανκόρ. Το κλείσιμο της συναυλίας έφερε κάτι από τα παλιά κι όλους εμάς να σιγοτραγουδάμε με κόμπο στο στομάχι και βαριά την ανάσα. Το “Buried Bones” ήτανε αρκετό για να μας στείλει στα σπίτια μας με αυτή τη γλυκόπικρη νοσταλγία.
www.tindersticks.co.uk
Άρης Μπούρας |
Live
