ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ, ΜΕΝΤΑ 20/3/2009 Gagarin 205 28/3/2009

Τελευταία, παρατηρείται αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για συγκροτήματα που δραστηριοποιούνταν τις ένδοξες μέρες της indie εποχής των 90’s. Επίκαιρα παραδείγματα από το εξωτερικό είναι η επανασύνδεση και η νέα δισκογραφική δουλειά των Verve, των Kula Shaker, των Smashing Pumpkins, των U2, (από πιο παλιά βέβαια), και η λίστα συνεχίζεται με τους δικούς μας, ονόματι Ονειροπαγίδα .

Ένα ελληνόφωνο συγκρότημα που άνθιζε τότε που τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είχαν ακόμα τη δύναμη να διαμορφώσουν ή έστω να ακολουθήσουν τις τάσεις μουσικών ιδεών από το εξωτερικό.

Με πρωτεργάτες λοιπόν, τους Raining Pleasure, που έδειχναν να πλάθουν τη δική τους πραγματικότητα και να κλείνονται σ’αυτή, για καλό όλων μας, απ’ότι αποδείχτηκε εκ των υστέρων, οι Ονειροπαγίδα ήταν ένα πολύ περισσότερο από συμπαθητικό γκρουπ με προσδοκίες που δικαιώθηκαν όσο η καριέρα τους συνεχιζόταν. Ξεκινώντας με το φιλόδοξο και αρκετά εμπνευσμένο άλπμουμ τους “Ασημένια Μέρα”, έφτασαν γρήγορα στο αποκορύφωμα τους με τα “Μικρά Μυστικά”, αναγνωρισμένο επίσημα ως το πιο αξιόλογο βήμα τους, κλείνοντας το κύκλο με την πιο ώριμη “Μελόντικα”.

Τα ευχάριστα νέα της υπόθεσης είναι ότι το live της προηγούμενης Παρασκευής ήταν η απαρχή ενός νέου κύκλου. Μια νέας αρχής που σηματοδοτείται, απότομα ευχάριστα, για κάτι που νοσταλγήθηκε πρώτα απ’όλα από τους ίδιους, δείχνοντας ότι αναζητούν την ευκαιρία και το καλύτερο τρόπο για να το συνεχίσουν.

Όσον αφορά τώρα το ίδιο το live, ήταν αρκετά αποθαρρυντικό, σε σχέση πάντα με αυτά που το γκρουπ μπορεί να δώσει. Ο λόγος, είναι ο υπερβολικός ενθουσιασμός που έκανε τη μια κιθάρα (με αδικαιολόγητη ίσως για τον ήχο του γκρουπ “πανκίζουσα” συμπεριφορά) να απαιτεί επείγον κούρδισμα, τουλάχιστον ύστερα από κάθε τραγούδι, αφήνοντας το κοινό και το υπόλοιπο γκρουπ σε αναμονή, προκαλώντας μεγάλα κενά μεταξύ των κομματιών με βαρετές στιγμές αμηχανίας.

Κατά τα άλλα, βιώσαμε όλα εκείνα τα κομμάτια που αδημονούσαμε τόσο καιρό να ακούσουμε, με τη διακριτική παρουσία της Παυλίνας ως frontwoman και μια μικρή δυσκολία στην ερμηνεία τραγουδιών από το δίσκο που δεν συμμετείχε.

Το κέφι, η ευθυμία, η νοσταλγία των εποχών, οι έξυπνοι στίχοι, πάντα υπό τη συνοδεία Pixies-ζουσων κιθαριστικών ριφ, εξιστορούσαν όλα αυτά που μας είχαν μείνει ως αποθυμένο εδώ και καιρό.

Για το τέλος, τόσο τα καινούρια τους κομμάτια, όσο και το θετικό προαίσθημα ενός παλιού ή καινούριου ακροατή τους, δείχνουν ότι ο χρόνος που έρχεται είναι σίγουρα με το μέρος τους.

Χάρης Αποστολόπουλος