 |
|
|
|
DIE KRUPPS, SIVA SIX
|
Στην ομώνυμη καφετιέρα μου άλλαξα την ορθογραφία με ένα ακόμα αυτοκολλητάκι p ώστε όταν το νερό κοχλάζει να θυμάμαι την σπουδαία αυτή μπάντα των DIE KRUPPS και την τρομερή τους εμφάνιση πριν από λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη.
Έφθασα λίγο αργά και έτσι δεν πρόλαβα να δω από την αρχή τους Siva Six. Έτσι κι αλλιώς η σαστιμάρα μου ήταν τόσο μεγάλη βλέποντας τον απογοητευτικά άδειο χώρο του Eightball…Για άλλη μια φορά διαπιστώνεις πως αυτή η νυφούλα του θερμαϊκού είναι ανίκανη να στηρίξει ή έστω να συμμετάσχει στα μουσικά δρώμενα. Πάντα όμως υπάρχει ελπίδα, για αυτό και προσπαθούν διοργανωτές σαν τους συγκεκριμένους που μετά από 25 χρόνια δημιουργικής παρουσίας μας έφεραν τους Γερμανούς και στα μέρη μας.
Να πω όμως μερικά πράγματα από αυτά που αντιλήφθηκα παρακολουθώντας τους Έλληνες Siva Six, που ως ντουέτο ο Ζ (φωνητικά) και ο HERR KHAOS (πλήκτρα) ξεδίπλωσαν ένα σφικτό concept σκοτεινού electro goth. Ασφαλώς αρκετά ατμοσφαιρικοί, βοηθούμενοι από τους καπνούς, τα φώτα και το μακιγιάζ τους κινήθηκαν με σιγουριά και θεατρικό τρόπο, δείχνοντας πως η εμπειρία των πολλών live τους στην Ελλάδα και αλλού, είναι καταγεγραμμένη μέσω της εμπειρίας τους. Τα keyboards καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό το ηχητικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να επιτρέπουν έντονο σφυροκόπημα του ρυθμού. Μου άρεσαν αρκετά και με το ημίωρο που πρόλαβα κατάλαβα γιατί υπάρχουν αναφορές για αυτούς και στα εξειδικευμένα έντυπα του εξωτερικού.
Η εμφάνιση των υψηλόσωμων Γερμανών ακολούθησε γρήγορα. Μια μπάντα που με τρομερή ενέργεια άπλωσε τις δυναμικές τους συνθέσεις, που έδειχνε με ξεκάθαρο τρόπο πως τα 25 χρόνια ύπαρξής της είναι κινητήρια δύναμη, γιατί έχουν φάει και δώσει τα live με το κουτάλι. Πολύ γρήγορα ξέχασα ότι ελάχιστος κόσμος είχε έρθει, αφέθηκα στους ρυθμούς τους, χόρεψα και το ευχαριστήθηκα πολύ. Καθώς δεν έχουν εμπορικούς στόχους… μας έπαιξαν τραγούδια από το ένδοξο μακρινό παρελθόν του τρομερού isolation έως το πιο πρόσφατό τους.
Ο τραγουδιστής τους Juergen Engler ήταν απολαυστικός και αεικίνητος. Σκαρφάλωσε στις κολώνες, έριξε τα ηχεία, πήδηξε και έκανε βόλτα μέσα στο κοινό. Χαμογελαστός και αγέρωχος ταυτόχρονα. Με μια πιο ροκαμπίλι αμφίεση και διάθεση (απόρροια του ότι μένει πια στο Τέξας;) επικοινώνησε άριστα με το λιγοστό κοινό. Αποζημίωσε στο έπακρο τους 15-20 φίλους που τραγουδούσαν τα κομμάτια τους. Πήρε τα λοστάρια και απέδωσε με έναν πειστικότατο τρόπο το industrial κτυπώντας με μανία έναν τεράστιο μεταλλικό σωλήνα. Λογικό να αναρωτηθούμε στο τέλος πως οι Rammstein είναι πιο γνωστοί ή να εντοπίσουμε στοιχεία που χρησιμοποιούν σήμερα οι Static X… O κιθαρίστας Marcel Zuercher αποδείχθηκε μια τρομερή cult ρυτιδιασμένη φιγούρα, που με αγριεμένο και απόμακρο ύφος έριχνε τα γκάζια (αν και ήταν λίγο πιο χαμηλά σε ένταση), ενώ με μαεστρία ο Ralf Doerper χειρίστηκε τα keyboards και πρόσθετε τις πινελιές με τα πλήκτρα του. Μαζί τους υπήρχαν και άλλοι 2 μουσικοί στο μπάσο και στα τύμπανα, που δεν νομίζω να είναι στη σταθερή σύνθεση, αλλά τα πήγαν περίφημα, και έδειχναν να διασκεδάζουν με την ανταπόκριση του κόσμου. Ένταση μπόλικη ώστε να κουνήσουμε και τα κεφάλια… ακόμα και να θυμηθούμε και τους ΝΙΝ που θα τους δούμε επιτέλους και επί ελληνικού εδάφους σύντομα
Μια πολύ καλή βραδιά από ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα συγκροτήματα, που η ιστορία έτσι κι αλλιώς θα τους δικαιώσει… μαζί με καμιά 150αριά κοινωνούς τους που βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Συγχαρητήρια στην The Self Preservation Society, που επιμένει και υπομένει.
Κυριάκος Σκορδάς |
Live
