YEARS OF REFUSAL MORRISSEY POLYDOR/UNIVERSAL 3/5/2009

Μετά από τόσα χρόνια ….η αυτοπροσδιοριστική διάθεση του Moz αποκαλύπτεται με έναν δίσκο.. για τα χρόνια της άρνησης και της όποιας ψυχολογικής φόρτισης. Το YEARS OF REFUSAL είναι ο 9^ος προσωπικός δίσκος του MORRISSEY και με εντυπωσιακό τρόπο αναδύεται το άφθαρτον του παρόν, μέλλον και παρελθόν!

Το όποιο πρόβλημα με κάθε νέο δίσκο του Morrissey για αρκετούς είναι το εξής απλό: Υπάρχει ακόμα χώρος για να αγαπήσεις κάποιο από τα καινούρια τραγούδια του; Και η απάντηση είναι τόσο απλή: όσο χώρο μπορεί και βρίσκει ο άνθρωπος με τη γέννηση ενός παιδιού! Γιατί εκεί χωρίς να παραμερίζεις μεγέθη συναισθημάτων μπορείς και τρέφεις ξαφνικά τεράστια αποθέματα αγάπης πάνω σε ένα νεογέννητο. Ο συνειρμός αυτός ίσως αποτυπώνεται με το εξώφυλλο του δίσκου, όπου ο Morrissey κρατά με αυτοπεποίθηση στην αγκαλιά του ένα χαμογελαστό μωρό…

Αφού λοιπόν μπόρεσα και άρχισα να τραγουδώ τους στίχους των νέων τραγουδιών, χωρίς ουδόλως να στριμώξω στο πίσω μέρος του μυαλού μου τα παλαιότερα αγαπημένα μου, τότε νομίζω ότι ο δίσκος πέτυχε. Και αυτός ο δίσκος του πέτυχε, παρόλη την έμφυτη επιφυλακτικότητα μου. Έτσι κι αλλιώς για μένα ακούω τη μουσική… ( και όχι για να γράφω σχόλια…) και κομματάρες σαν το All you need is me… με έκαναν να χορέψω και απλές κουβέντες σαν αυτές του That’s how people grow up με έκαναν δυνατά να τις τραγουδήσω στο σπίτι!

Στοιχεία από ρυθμικό καουμπόικο περίγυρο, όπως στο when I spoke to Carol και στο πιο ηλεκτρικό one day goodbye will be farewell, μου έφεραν κάτι από αλά stranglers ή από ABC… Και αυτά είναι που σου επιβεβαιώνουν πως ο πρωτομάστορας… σμίλευε πάντα πράγματα από τα υλικά που υπήρχαν γύρω του διαθέσιμα… και αυτό το έκανε πριν ακόμα γίνει βασιλιάς και μετά η βρετανική κουλτούρα του δώσει το κλισέ ο βασιλιάς είναι γυμνός. Εύκολα επίσης θα αγαπήσεις και το mama lay softly on the riverbed.

Οι πιο αδύνατες στιγμές του δίσκου είναι αυτό που βγήκε ως single, το I’m throwing my arms around Paris… και λίγο το μπαλαντοειδές ξεκίνημα του It’s not your birthday anymore, αλλά από την άλλη ίσως μια δόση tenderness πάντα να την αποζητάς στον Moz. Ίσως και το κομμάτι … you were good in your time… ένα απαλό blues, να είναι η δημόσια αυτοκριτική του…, αλλά εγώ ως μεμονωμένος φαν θεωρώ ότι και τώρα είναι μεγάλος.

Κιθάρες σφικτές, ηλεκτρικές όπως ο ορισμός κάποτε θα τις ήθελε υπάρχουν σχεδόν παντού, από το εθιστικό επίσης ξεκίνημα του something is squeezing my skull. Αλλά νομίζω ότι τόσο επικά στοιχεία στην κιθάρα όσο στην έναρξη του sorry doesn’t help δύσκολα θυμάμαι, ενώ απολαμβάνεις στη συνέχεια να κατεβαίνει μουσικές φωνητικές κλίμακες μέχρι τα όρια της φωνής του. Πέραν όμως της κιθάρας, που αρκετές φορές φαζάρει ευχάριστα στέκομαι και στα εντυπωσιακά τύμπανα του Matt Walker (ναι ο από τους Smashing Pumkins και κεντρικός τυμπανκοκρούστης στους επίσης σπουδαίους Filter…!), που νομίζω ότι δεσπόζουν στο άλμπουμ και δίνουν όγκο στα κομμάτια.

Το τελείωμα με το Ι’m OK by myself… είναι η τέλεια δήλωση ενός μεγάλου μουσικού, που έβγαλε έναν ακόμα μεγάλο δίσκο.

Κυριάκος Σκορδάς