GOD IS AN ASTRONAUT, TENDERNESS OF WOLVES, BARBARA’S STRAIGHT SON 8/5/2009 Gagarin 205 12/5/2009

Έναν βαρύ χειμώνα ακολουθεί πάντα η μυρωδιά της άνοιξης. Καθετί γκρίζο εμπεριέχει καταιγίδα, τη διαδέχεται μια εικόνα με καινούρια άνθη. Αν αυτό είναι που προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν ή καλύτερα να “μουσικοποιήσουν” οι τρεις Ιρλανδοί μέσα από τη δισκογραφία τους (κάτι παρόμοιο με τους Sigur Ros δηλαδή), τότε το ίδιο καταφέρνουν και μέσα από μια ζωντανή τους εμφάνιση προσφέροντας απλόχερα μια ακόμα πιο ισχυρή αίσθηση. Μια αίσθηση που άλλοτε σε παγιδεύει σε νοητές μυρωδιές της γήινης ζωής και άλλοτε σε ένα εικονικό, διαπλανητικό ταξίδι, με τελικό προορισμό πάντα την ανάδειξη και την αυτοπροβολή όλη σου της θετικής ενέργειας.

Τί ακριβώς συμπεριλάμβανε όλη αυτή η αισθητική;

Κατ’αρχήν, τη μεταφορά σου σε μακρόκοσμους μέσα από εύθυμες, ασφικτικά ελπιδοφόρες μελωδίες που στο τέλος σου άφηναν πάντα ένα φως για να μπορείς να “διαβείς”. Ένα ορχηστρικό χάος που έβγαινε με τόση απλότητα και αυθορμητισμό και μέσα από τη πλήρη απουσία στίχων σε βοηθούσαν να πλάσεις τη δική σου ιστορία. Όριζες λοιπόν μια εμπειρία, όπως εσύ την ήθελες και την προσάρμοζες στα δικά σου μέτρα για να νιώθεις κυρίαρχος και απόλυτα ελεύθερος μέσα σ’αυτή.

Συγχρόνως, όταν αποφάσιζαν να χάσουν αυτόν τον αθώο τους χαρακτήρα με τις ήρεμες μελωδίες και τα αιθέρια πλήκτρα τους, σε βύθιζαν σε κάτι πιο τολμηρό και ξεσηκωτικό. Αυτή η εξύψωση γινόταν με τις κιθάρες του Torsten Kinsella (κιθαρίστα, πληκτρά και βασικού συνθέτη της μπάντας), εμπλουτισμένες με περισσότερη παραμόρφωση και τον ντράμερ στον πιο ξεσηκωτικό ρόλο με αδιάκοπα, εγκεφαλικά χτυπήματα.

Το ηχητικό σκηνικό συμπληρωνόταν με το μπάσο του Niels (αδερφό του Torsten) σε μια παθιασμένη, για μπασίστα, ερμηνεία για σε ταρακουνήσει ένα βήμα πιο πέρα προς την επιθυμητή λύτρωση. Επιπλέον, αυτό το παιχνίδι που είχαν στήσει προς όφελος σου συμπληρωνόταν από τις βιντεοπροβολές, επιμελημένες από τον Torsten, γεμάτες από ηλιοβασιλέματα, φεγγάρια, πλανήτες, κτλ. για να εξαλείψουν και το τελευταίο ίχνος επαφής σου με τη πραγματικότητα.

Μια ζωντανή εμφάνιση που μπορεί να καταχωρηθεί στα κιτάπια του post-rock κεφαλαίου στη χώρα μας, ως μια από τις πιο βιωματικές και εγκεφαλικές εμπειρίες του είδους.

Ή αλλιώς πώς θα μπορούσαν να σε πείσουν ότι υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα, ο αστροναύτης πριν γίνει “Θεός” να ήταν ένας απλός άνθρωπος, έχοντας μόνο ως ανάγκη την υπέρμετρη φιλοδοξία να εμπλακεί σε κάτι “καλύτερο”. Μάλλον αιρετικό...

Χάρης Αποστολόπουλος