GOD IS AN ASTRONAUT GOD IS AN ASTRONAUT Revive Records) 11/5/2009

Μπορεί η συγκεκριμένη κυκλοφορία να εμφανίζεται στις λίστες, ως μια από τις πιο αξιόλογες δισκογραφικές δουλειές της χρονιάς που πέρασε, αφορμή όμως για αυτό το κείμενο ήταν, εκτός από την ζωντανή τους εμφάνιση στο Gagarin, η ανάγκη να ανασκαλίσουμε το παρελθόν, με απώτερο σκοπό την θύμηση και τον επαναπροσδιορισμό του. Ή έστω, επειδή ξαφνικά θελήσαμε να έρθουμε πάλι σε επαφή με τις εμπειρίες και όσα αυτές συνεπάγονται ύστερα από την ακρόαση του δίσκου.

Ξεκινώντας, λοιπόν, με την εντονότερη αίσθηση που μπορείς να πάρεις από την επαφή με το περσινό πόνημα των τριών Ιρλανδών, δεν είναι άλλη από την περιπλάνηση και την τάση για φυγή. Μια φυγή, με κύριο ζητούμενο την υποταγή στην έλξη από το άγνωστο και το πρωτόγνωρο. Κάπου εκεί προσπαθούν να σε οδηγήσουν τα περισσότερα κομμάτια του ομώνυμου δίσκου τους, προσφέροντας εκτυφλωτικό φως, ώστε να σε εξαναγκάσουν στο ταξίδι και την απόφαση για την “μετανάστευση”.

Μερικά από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως τα “Shadows”, “No Return”, “Zodiac” και “Echoes”, δίνουν ένα πρώτο δείγμα της κατεύθυνσης που προσπαθεί να πάρει το συγκρότημα. Δίνεται, ως επί το πλείστον, η εντύπωση ότι όλα κινούνται με μια ταχύτητα που ξεπερνάει κατά πολύ αυτές του παρελθόντος. Οι κιθάρες “αναλώνονται” σε ασυνήθιστα, για τα μέχρι τώρα δεδομένα, ριφ, οι αέναες ατμόσφαιρες από τα πλήκτρα ελαττώνονται δραστικά, τα ambient ηλεκτρονικά στοιχεία υποχωρούν και όλα βαίνουν σε μια πιο καθαρόαιμη post-rock φόρμα.

Απ’την άλλη, ο κιθαρίστας, πληκτράς και βασικός συνθέτης της μπάντας, Torsten Kinsella, δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Atraktos ότι με το κομμάτι “Post Mortem”, προσπαθούν να αναιρέσουν αυτή τη κλασσική δομή ενός μετά-ροκ κομματιού, ξεκινώντας και τελειώνοντας με ακριβώς αντίθετους τρόπους: ξέσπασμα δηλαδή, αντί για ηρεμία και νηνεμία αντί για κορύφωση. (διάβασε εδώ όλη τη συνέντευξη των GOD IS AN ASTRONAUT)

Σε γενικές γραμμές πάντως, το γκρουπ χρησιμοποιεί για το χτίσιμο των κομματιών του, κανόνες που δεν αποδέχεται. Πράγμα που συμβαίνει άλλωστε με κάθε συγκρότημα που δεν επιθυμεί να οριοθετήσει το αντικείμενο έμπνευσής του μέσα σε μια μουσική κατηγορία. Γεγονός απολύτως θεμιτό.

Αν όμως αψηφίσουμε την επιθυμία του καλλιτέχνη για πλήρη εξάλειψη ταμπελών και μουσικών καλουπιών, τότε θα λέγαμε το γκρουπ θα μπορούσε μέσα από την “ανάταση” σε πολλές στιγμές του δίσκου να θεωρηθεί ένας πρόδρομος της αναγέννησης του συγκεκριμένου ιδιώματος.

Στο σύνολό του το άλμπουμ σου προσφέρει την επιθυμητή εξύψωση, αλλά ταυτόχρονα, στα αυτιά ενός οπαδού, μεταφέρει και την αίσθηση ότι η μπάντα μπορεί μελλοντικά να προσδώσει ακόμη περισσότερη αίγλη στις συνθέσεις του.

Εν κατακλείδι, οι God Is An Astronaut ξέρουν να συγκεντρώνουν και να μετρούν καλά τις ποσότητες φωτός από τα αστρικά τους ταξίδια, το οποίο μπορούν ύστερα να στο προσφέρουν απλόχερα για να το γεύεσαι νοερά, λες και ήσουν εκεί έξω.

Χάρης Αποστολόπουλος