WAVERING RADIANT ISIS Ipecac Recordings 23/5/2009

Καθώς περνάνε τα χρόνια όλο και λιγότερα πράγματα με εντυπωσιάζουν στο μουσικό στερέωμα. Η αλήθεια είναι ότι οι καλύτεροι δίσκοι κυκλοφορούν πάντα όταν ο καθένας μας είναι νέος. Γιατί τότε ανακαλύπτει την μουσική. Μετά όλα απλά θα αναφέρονται στο τι άκουσε εκείνα τα χρόνια. Όχι ότι δεν θα βγαίνουν καταπληκτικά πράγματα και μπάντες, αλλά τα ακούσματα εκείνα μένουν. Από την άλλη χαίρομαι και βρίσκω θετικό το ότι μου αρέσουν ακόμα οι δυνατοί θορυβώδεις δίσκοι. Με κάνει να ξέρω ότι δεν γερνάω, ότι μένω ακόμα στα πρώτα εκείνα χρόνια. Και με τον δίσκο αυτό των Isis έφαγα μια απότομη κλωτσιά στην μούρη και ξύπνησα στο τότε.

Ένιωσα εκείνη την δύναμη στα αυτιά και το μυαλό μου όπως όταν είχα πρωτοακούσει Tool, Pumpkins, Soundgarden, Therapy. Είχα μια βδομάδα το cd στα χέρια μου αλλά λέω, Isis είναι αυτοί, δεν θα τους ακούσω από laptop ή ψείρες ακουστικά. Τους αξίζουν ηχεία. Τελικά η πρώτη ακρόαση έγινε στο αυτοκίνητο, και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνη την διαδρομή.

Οι Isis βέβαια στους τέσσερις προηγούμενους δίσκους είχαν πάντα ψηλά τον πήχη, διαφορετικά κάθε φορά, αλλά πάντα ψηλά. Δεν ξέρω αν το Panopticon ξεπεράστηκε, αλλά για μένα ίσως και ναι (διάβασε εδώ την κριτική για το PANOPTICON).To Wavering Radiant έχει μέσα του τα πάντα: μεγάλες (με κάθε έννοια του όρου) συνθέσεις, πλούσια παραγωγή, ογκώδεις κιθάρες και πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ίσως, μελωδίες, Τα φωνητικά ενναλάσσονται από brutal σε …απλά, αλλά την μερίδα του λέοντος έχει πάντα το καθαρά μουσικό μέρος.

Το εναρκτήριο Hall Of Dead κάθε άλλο παρά νεκρό είναι, ξεκινάει κατευθείαν στο ψητό και δείχνει τις προθέσεις των Isis: πάρτε μουσικά είδη και ταμπέλες και ανακατέψτε τα, τέτοια συνταγή όμως δεν θα βρείτε αλλού. Η Godspeedική κιθάρα στο Stone To Wake A Serpent κόβει κάθε post αναφορά και παρόλο που τα έξι κομμάτια του δίσκου (εκτός του ομώνυμου στη μέση) είναι άνω των 7 λεπτών, δεν πλατιάζουν ούτε νότα. Σταθεροί στο metalικό τους υπόβαθρό, οι Isis δεν πέφτουν ποτέ, τιμούν τον τίτλο του δίσκου και πηγαινοέρχονται ακτινοβολώντας από τις ambient ατμόσφαιρες στα κάφρικα ουρλιαχτά, χρησιμοποιώντας με μαεστρία πλήκτρα και χορδές, παράγοντας κομμάτια που αδυνατείς να κατατάξεις σε κατηγορίες.

Όπως και στο Threshold of Transformation που κλείνει τον δίσκο: το e-bow σολάρει, το μπάσο οδηγεί, τα πλήκτρα συνοδεύουν, τα drums προετοιμάζουν για αυτό που δεν θα έρθει. Και όταν τα distortion πατιούνται, νομίζεις ότι πυροδοτούν τουλάχιστον είκοσι ενισχυτές γύρω σου. Και όμως, είναι απλά τα ηχεία του αυτοκινήτου.

Γιώργος Γoργογέτας