ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ 2/6/2009

Κομμάτι πρώτο

Τίτλος: Ο δρόμος σου είσαι εσύ

Λεπτό 01.18

Καθώς το άκουσμα του φωνητικού συνόλου «εν φωναίς» σε αγγαλιάζουν, τότε συνειδητοποιείς ότι ακούς έναν δίσκο του Αλκίνοου με μια έντονη διαφορά από τους προηγούμενους. Είναι μια ελεύθερη βουτιά στα μέσα του, ένα εσωτερικό ταξίδι στο εγώ του δημιουργού αλλά και του καθένα μας, κάτι που τόσο έντονο έχω καιρό να νιώσω σαν κατάθεση ενός καλλιτέχνη που συνεχίζει να μαγεύει και να κάνει βήματα προς τα μπρός και όχι γύρω γύρω από τον εαυτό του.

Η συνέχεια αποκαλύπτει ιδιοφυείς στιγμές..στην «Πατρίδα», κλέβει το χάρισμα της αφήγησης από τον Σαββόπουλο καθώς παίρνει τον ρόλο του πατέρα που κοιτά να προστατεύσει το παιδί του. «κοίταξε τι ωραία που πέφτουν» ακούμε και φανταζόμαστε το κακό σαν παιχνίδι αθώο και όχι τόσο μακρινό όσο η ιστορία μας θέλει να παρουσιάζει. Λίγο μετά ζητάει συγνώμη για όλους μας που θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας εδώ...με βαθύ νόημα η στιχουργική δομή όλου του άλμπουμ και παρουσίαση μιας ανατρεπτικής απαγγελίας που στο δεύτερο λεπτό του τραγουδιού (02.36 πιο συγκεκριμένα) επιτίθεται και κερδίζει την σημαία της αλήθειας.

Ένα άλλο τραγούδι που με έκανε να σκαλίζω επί μέρες τους δίσκους των Beatles, διότι μου είχε κολλήσει οτι μοιάζει με λεπτό τρόπο - είναι η κλασσική περίπτωση που δεν μπορείς να κοιμηθείς διότι δεν μπορείς να θυμηθείς και σε όσους τηλεφωνείς δεν καταλαβαίνουν τι εννοείς - είναι το «Μη με Κλειδώνεις» το οποίο κατάφερα και βρήκα ότι μου θυμίζει τον YourMothershouldknowτων σκαθαριών. (Από την εκτέλεση της Ανθολογίας μάλιστα...μιλάμε για μεγάλη ζημιά σας λέω).

Και πώς να μην κολλήσω τόσες μέρες άλλωστε όταν οι παρακάτω στίχοι με έχουν στοιχειώσει:

«όσα μας λείψανε, λείψανα γίνανε, να αγιάζουν της ζωής την αφθονία»

Ο δίσκος με λίγα λόγια αξίζει να κοσμεί την δισκοθήκη σας, όχι για να πιάνει χώρο αλλά για να γαληνεύει την ψυχή σας. Ακούγοντας το «παιδί», την συνεργασία του Αλκίνοου με την Σόνια Θεοδωρίδου στο μαγευτικό «Πέρασμα» αλλά και στο λυπημένο «Εις μνήμην» το πρώτο πράμα που σκέπτεσαι είναι ευγνωμοσύνη για τούτα τα μικρά διαμαντάκια που μας χαρίζει ο καλλιτέχνης.

Κλείνοντας θα αναφέρω ξανά και ξανά το πόσο λείπουν από την ελληνική δισκογραφία τα υπέροχα και προσεγμένα εξώφυλλα όπως αυτό του Άντη Ιωαννίδη, που μακάρι να ζούσαμε ένδοξες εποχές βινυλίου και να μπορούσαμε και με την αφή μας να γίνουμε ένα εξ ολοκλήρου με τον δίσκο.

Καλή σας Ακρόαση!

Τάσος Φιλόπουλος