AC/DC 28/5/2009 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΘΗΝΑΣ 4/6/2009

Ούτε μπάσκετ, ούτε debate, μόνο ροκ!

Και όχι απλώς μια συναυλία αλλά ένα μοναδικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στην Ελλάδα. Είναι αυτό που ακόμα κι αν δεν είσαι φανατικός οπαδός του είδους αξίζει να ζήσεις από κοντά και να λες “ήμουν κι εγώ εκεί”.

Στις 21:30 οι γιγαντοοθόνες ζωντανεύουν προετοιμάζοντας την είσοδο των AC/DC με ένα σύντομο καρτούν για το Rock N’ Roll Train και ακολουθεί πανικός με το που εμφανίζεται το συγκρότημα. Πάνω από 50.000 θεατές ενώνουμε τις φωνές μας με τον Johnson έτοιμοι να εκτροχιαστούμε στο ρυθμό αυτής της θηριώδους μηχανής από την Αυστραλία. Ο Angus, ντυμένος με τα μαθητικά του, τρέχει πάνω-κάτω σαν 20άρης.

Από κάτω, ο κόσμος παραληρεί, μέσα στο σκοτάδι αναβοσβήνουν τα κόκκινα κέρατα που φοράνε πολλοί και γίνεται χαμός κάθε φορά που ο τραγουδιστής κάνει τη βόλτα στην εξέδρα που ξεκινάει από τη σκηνή και φτάνει μέχρι το κέντρο της αρένας. Πέφτουν κάποιες ψιλές μπροστά αλλά δεν είναι εύκολο να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου με το ροκ απωθημένο σε απόσταση αναπνοής. Εδώ εμείς που είμαστε στις κερκίδες και δε μπορούμε να κάτσουμε ήσυχοι.

Το πρόγραμμα πρέπει να καλύψει μεγάλο ρεπερτόριο, έτσι περνάμε από Back In Black σε Dirty Deeds Done Dirt Cheap (κι αυτός ο Bon Scott πια, βιάστηκε να μας αφήσει) και Thunderstruck. Τα πιο σημαντικά σημεία του σώου όμως έρχονται τώρα..

Στριπτήζ

Ο Angus, στα μισά του The Jack, ξεκινάει να βγάζει τα ρούχα του με περισσή χάρη ώσπου μένει με το παντελονάκι. Μας γυρίζει την πλάτη και με μια κίνηση το κατεβάζει κι αυτό για να αποκαλύψει μποξεράκι που γράφει AC/DC. Όμως αυτό το μπλουζ κομμάτι προσφέρεται και για περαιτέρω αποκαλύψεις... Οι κάμερες κάνουν το πρώτο κοντινό σε μια κοπέλα από το κοινό η οποία αμέσως βγάζει το μπλουζάκι της, κατά τη σχετική συνήθη πρακτική σε αντίστοιχες συναυλίες του εξωτερικού. Το παράδειγμά της ακολούθησαν άμεσα μερικές ακόμα όμορφες παρουσίες, προκαλώντας τον ενθουσιασμό (όχι, δεν είχε γυμνό).

Στο καπάκι σημαίνουν οι καμπάνες της Κόλασης και γίνεται κανονικά της κολάσεως. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει η καμπάνα που κατέβηκε από την οροφή της σκηνής με τον Johnson να τρέχει και να αρπάζει το σκοινί για να τη χτυπήσει. Hells Bells, το τραγούδι είναι θάνατος.

Rosie

To Whole Lotta Rosie θα ήταν μισό χωρίς την ίδια τη Rosie επί σκηνής. Η φουσκωτή υπερκαμπυλώγραμμη και υπερμεγέθης κούκλα πάλλεται στο ρυθμό.

Σόλο..

..από τον διαστημικό Angus -όνομα και πράμα-Young. Ξεκινάει στη σκηνή, διασχίζει το διάδρομο, φτάνει στο τέλος του και ανεβαίνει σε μια εξέδρα στο κέντρο του σταδίου. Παίζοντας πέφτει και κάνει ένα ελικοπτεράκι το οποίο είναι το σύνθημα να εκτοξευθούν χιλιάδες φειγ βολάν στο στυλ του τελικού champions league. Κάπως έτσι έκλεισε το Let There Be Rock.

Φωτιές..

...ξεπηδούν από σκηνής για το Τ.Ν.Τ. και φτάνουν τα 10 μέτρα. Τρομερή η στιγμή που ο Angus κάνει με τα χέρια του κέρατα διαβόλου πάνω στο κεφάλι του και στις οθόνες φαίνεται να έχει πίσω του τις φωτιές του Κάτω Κόσμου. Μαζί με τα τεράστια κόκκινα κέρατα στο πάνω μέρος της σκηνής και τα καπνογόνα που ανάβουν μερικοί μέσα στο κοινό, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα.

Το ένα κλασσικό κομμάτι διαδέχεται το άλλο και ο Angus δε σταματάει στιγμή. Πρώτη φορά στην Ελλάδα, 30και χρόνια μετά την ίδρυσή τους, δείχνουν ότι σέβονται το κοινό τους και ξέρουν να υπηρετούν την τέχνη τους. Φτάνοντας στο τέλος, οι AC/DC παίζουν το Highway To Hell, το μοναδικό ίσως σημείο που λυγίζει η φωνή του Johnson. Κι όμως είναι τόσο απίστευτο να ακούς τέτοια τραγούδια ζωντανά, δε νομίζω να πτοείται κανείς. Κατεβαίνουν για λίγο και επιστρέφουν για το κλείσιμο.

For Those About To Rock – We Salute You

Εμφανίζονται κανόνια αριστερά και δεξιά της σκηνής που την κατάλληλη στιγμή πυροδοτούνται για τις ανάγκες του τραγουδιού. Οι εκρήξεις είναι εκκωφαντικές (ακούστηκαν σε όλα τα γειτονικά προάστια) και η φωτορυθμική μαγεία μάς έχει καθηλώσει. Τελειώνοντας εκτοξεύονται πυροτεχνήματα στον ουρανό, για τον πιο εντυπωσιακό επίλογο!

Μόνο καλά μπορώ να σκεφτώ για την όλη συναυλία. Πέρα από τη μουσική, η οργάνωση τέλεια, το ΟΑΚΑ είναι ιδανικός χώρος για τέτοιου είδους live, είσοδος-έξοδος χωρίς προβλήματα, όλα άψογα. Οι μουσικοί δε μας μίλησαν πολύ, για την ακρίβεια μόνο ο Johnson είπε μερικά ’ευχαριστώ’ κι όπως είμαστε συνηθισμένοι στα γλυκόλογα εμείς οι Έλληνες, περιμέναμε κάτι παραπάνω. Αυτό πάντως δε μειώνει την εμπειρία.

Εκτός από τα προαναφερθέντα, ακούστηκαν επίσης τραγούδια από το τελευταίο album (Black Ice, War Machine, Anything Goes, Big Jack) και τα γνωστά Hell Ain’t A Bad Place To Be, Shot Down In Flames, Dog Eat Dog, Shoot To Thrill, You Shook Me All Night Long.

[Το support: Οι Ιρλανδοί blues/hard ρόκερς The Answer πολύ καλοί όσο τους παρακολούθησα και ο κόσμος τους χειροκρότησε θερμά. Δύσκολο το έργο τους αλλά μεγάλη και η ευκαιρία που έχουν για να αποκτήσουν περισσότερη δημοσιότητα. Μπορεί και να τους ξαναδούμε σε κανένα φεστιβάλ.]

Αριστοτέλης Ζ.