SELF PORTRAIT JAY JAY JOHANSON ART 25/6/2009

O Σουηδός JAY JAY JOHANSON κατάφερε κατά την δεκαετία του ’90 να βγάλει μερικά όμορφα τραγούδια και να γνωρίσει παράλληλα και σχετική επιτυχία, ακόμα και στη χώρα μας. Το χιτάκι του ήταν το tell all the girls that I’m back in town. Παράλληλα εμφανισιακά στα κορίτσια άρεσε (βγήκε και ομορφότερος άνδρας.. σε διαγωνισμό) ενώ προσέλκυσε και το ενδιαφέρον του Robin Guthrie, του Σκοτσέζου κιθαρίστα των αγαπημένων μας Cocteau Twins.

Τώρα πια πάτησε τα 40 (!) και χωρίς προειδοποίηση κυκλοφόρησε έναν προσωπικό δίσκο που δικαίως τον ονομάζει SELF PORTRAIT . Ένας δίσκος όπου έχει πια αποτινάξει κάθε τι το πιασάρικο σουηδικό ποπ, έχει αφήσει τη φωνή του πραγματικά να κυριαρχεί και έχει βάλει στόχο κυριολεκτικά να συγκινήσει. Μια λέξη σου έρχεται αμέσως, η ωριμότητα που αποπνέει αυτός ο δίσκος. Δεν ξέρω αν η εντύπωση αυτή διογκώνεται λόγω του πρότερου μουσικού βίου, αλλά το άλμπουμ μοιάζει να είναι τόσο όμορφα προσεγμένο, από αυτά όπου η προσπάθεια εξαντλεί τον ενθουσιασμό και σμιλεύει μόνο το καλό αποτέλεσμα.

Το ηλεκτρονικό περίγυρο πατά και κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς, κοντά σε αυτά που παλιά λέγαμε τριπ χοπ, ενώ παράλληλά τα έγχορδα και άλλα εισέρχονται για να γεμίσουν τα κομμάτια. Δέκα υπάρχουν σε αυτόν τον δίσκο, μελαγχολικά και με ωραίες μελωδίες. Οι στίχοι είναι αυτοβιογραφικοί, αλλά όχι απαραίτητα για να κόψεις φλέβες. Ιδιαίτερα στέκομαι στο εναρκτήριο wonder wonders όπου η φωνή του ακούγεται καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Η σύνθεση στο lighting strikes με τις βροντές στο τέλος είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα. Αρκετά διαφορετικό το κλείσιμο με το εξάλεπτο Sore, ένα κομμάτι αρκετά σκοτεινό και με επικό ξεκίνημα, πολύ ξεχωριστό.

Συμπερασματικά, καμία σχέση με το ελαφρύ γλυκερό παρελθόν, που απευθυνόταν σε αυτούς που ήθελαν να κουνούν τα πόδια τους καθισμένοι σε μοδάτους καναπέδες. Κομμάτια αργόσυρτα που είναι για ακρόαση και όχι για μόδα.

Κυριάκος Σκορδάς