Synch Festival 2009 12/6/2009 Τεχνόπολις, Athens 26/6/2009

Synch Festival 2009, 12-13/06/09, Τεχνόπολις

Για 6^η συνεχόμενη φορά, το Synch συνέχισε ακάθεκτο τη πορεία του με πληθώρα μουσικών που διακρίνονται για την εναλλακτική τους προσέγγιση στη δημιουργία μουσικής στο χώρο του indie rock, της electronica, του dubstep, της σύγχρονης jazz και του πειραματισμού. Διαφοροποιώντας τον εαυτό του από καθιερωμένες τάσεις, αναδείχτηκε και φέτος ο ξεχωριστός του χαρακτήρας με επιλογές που διαφέρουν των ελληνικών δρώμενων στα καλοκαιρινά φεστιβάλ.

Μέρα 1

Αποκορύφωμα του φεστιβάλ, κατά τον γράφοντα, ήταν η στιγμή που οι Tortoise ανέβηκαν για δεύτερη φορά στη σκηνή του Synch (σ.σ. η πρώτη και παντοτινή ήταν στο Λαύριο το 2005), για να αποδώσουν τα εγκεφαλικά τους ηχοδρώμενα μέσα σε μια εκκωφαντικά μαγική και αριστοτεχνική ατμόσφαιρα.

Ένα συνοθύλευμα πειραματισμού με υπόνοιες γερμανικού kraut rock και τζαζ ηχοχρώματα που δεν σου άφηναν περιθώρια συναισθηματικής φόρτισης. Οι ιστορίες που εξιστορούσαν οι Tortoise μέσω της ορχηστρικότητας των συνθέσεών τους διαπερνούσαν τα ημισφαίρια του εγκεφάλου σου για να σου αφήσουν μηνύματα εντελώς μετέωρα και ουδέτερα, χωρίς ξεκάθαρα χρώματα. Ήχοι που δεν αποσκοπούσαν στην έκλυση ξεκάθαρου συναισθήματος, παρά μόνο να ωθήσουν τον ακροατή να προχωρήσει στην δημιουργία ουδέτερων, “υπαρξιακών” σκέψεων. Ένα συγκρότημα που όρισε και συνεχίζει, απ’ότι φαίνεται με το καινούριο δίσκο του, να ορίζει τις συντεταγμένες του avant-garde πειραματικού ροκ ήχου.

Μέρα 2

Για την δεύτερη μέρα του Synch, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στον Mulatu Astatke , που φυσικά δεν ξεκίνησε την καριέρα του από το κομμάτι που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας “Broken Flowers”, με το οποίο άλλωστε έγινε ευρύτερα γνωστός, αλλά από πολύ παλιότερα, περίπου τη δεκαετία του ’60 τότε που είχε αρχίσει να φαίνεται η επιροή και το μέγεθος της Αιθιοπικής τζαζ. Ο Mulatu λοιπόν, εμφανίστηκε στη σκηνή της Τεχνόπολις συνοδεία των Heliocentrics για να ξεδιπλώσουν, κυρίως τις συνθέσεις από την φετινή τους δουλειά που έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς.

Η ζωντανή εμφάνιση περιλάμβανε όλα εκείνα τα συστατικά που θα οδηγούσαν τη συνταγή στην επιτυχία: ο αυθορμητισμός της Αιθιοπικής σχολής, χαλαροί και όχι ατελείωτοι αυτοσχεδιασμοί, ευχάριστα και “ευκολοχώνευτα”, αλλά όχι σε βάρος της ποιότητας, μουσικά θέματα. Και όλα αυτά με την προσωπική πινελιά του Mulatu πότε στο μεταλλόφωνο και πότε στα κρουστά, έχοντας περισσότερο το ρόλο του διακριτικού, σχεδόν υποστηρικτικού ερμηνευτή.

Αμέσως μετά ακολούθησε μια από τις αναμενόμενες εκπλήξεις της βραδιάς, με τον μουσικό αλχημιστή Squarepusher να ανεβαίνει στη σκηνή για να μεταδώσει την ιδιόμορφη γοητεία που αποπνέει η μουσική του.

Μια πρωτότυπη εκδοχή ηλεκτρονικής μουσικής παιγμένης με φυσικά όργανα, κατάφερε να μεταδώσει με περισσότερη αμεσότητα τα beats που ξεπηδούσαν με ξέφρενο ρυθμό από το laptop του. Ένα μπάσο άκρως επιβλητικό με μπόλικη παραμόρφωση να ανεβοκατεβαίνει τα τάστα σαν παιδί με υπερκινητικότητα, συνοδεία ξεσηκωτικών ρυθμών στα ντραμς, σε ένα εκκωφαντικό ηχητικό παραλήρημα.

Η συνέχεια θα μας έβρισκε σε ένα αμφιθέατρο για την ακρόαση δύο διαφορετικών καλλιτεχνών, που ο καθένας με μοναδικό μουσικό συνοδό την οθόνη του mac υπολογιστή του, μπορούσε να μας προκαλέσει πληθώρα συναισθηματικών εικόνων.

Ο πρώτος ήταν ο δικός μας Biomass, που με πολύ υψηλή αισθητική και ιδιαίτερη ικανότητα στη σύλληψη ambient, dub, ηλεκτρονικής ατμόσφαιρας, σου διέγειρε τη φαντασία. Ο χώρος γέμιζε όσο χρειάζοταν για να μας επιβληθεί με υψηλές και κυρίως μπάσες συχνότητες, δίνοντας και την ζωντανή απόδειξη της μεθοδικής και πολύ μελετημένης δουλειάς του.

Τον διαδέχτηκε ο Fennesz, που με τις λούπες από τον υπολογιστή και μια ηλεκτρική κιθάρα σου δημιουργούσε έναν θεμελιώδη λόγο για να μπορέσεις να λατρέψεις τον θόρυβο. Μια μουντή ατμόσφαιρα που όποτε χρειαζόταν γινόταν λυρική, μέσα από την παραμόρφωση και τον όγκο.

Η ώρα ήταν ήδη τέσσερις παρά, οι φήμες όμως που ερχόντουσαν από τα χείλη του αρχισυντάκτη, ήταν αρκετές για να καθίσουμε να ακούσουμε ότι καλύτερο έχουν να επιδείξουν σήμερα οι Σέρρες...τους 2L8.

Οι 2L8 είναι, όχι μόνο ότι καλύτερο έχουν να επιδείξουν οι Σέρρες αλλά και από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα της ελληνικής, αγγλόφωνης σκηνής, που μπορεί να αφήσει δικαιολογημένες υποσχέσεις για το μέλλον. Ο ήχος τους είναι ιδιαίτερα ιδιόμορφος, με πολλά προσωπικά στοιχεία, αλλά και αναφορές στην post-rock σκηνή του Καναδά (βλέπε Godspeed You! Black Emperor, Silver Mt. Zion κτλ.).

Τα στοιχεία λοιπόν που μπορείς να συγκεντρώσεις για να πεις με απόλυτη σιγουριά ότι το γκρουπ ακμάζει πέραν του φυσιολογικού, δεν είναι και λίγα. Κατ’αρχήν, είναι η φωνή του K. Boziki που με την ερμηνεία και την θεατρικότητα της σε υποβάλλει και σε σαστίζει, ενώ η ενορχήστρωση, πιθανότατα το πιο δυνατό σημείο της μπάντας, σου μεταδίδει όλη της τη μεγαλοπρέπεια με μοναδικό τρόπο. Ξέρουν πολύ καλά πώς να κάνουν το κάθε όργανο να εισβάλλει στη σύνθεση, συμβάλλοντας με τη δική του ύπαρξη στην εξέλιξη του κομματιού. Ο ρόλος για παράδειγμα των δυο βιολιών, του τσέλου και του δεύτερου μέλους στα κρουστά κατά την διάρκεια των κρεσέντων είναι τόσο καταλυτικός, που κάνουν τις αφηγήσεις του τραγουδιστή να βρίσκουν το πιο όμορφο και καθαρτήριο τέλος.

Όπως όλα μέχρι τώρα δείχνουν, πρόκειται για μια μπάντα με αξιώσεις που χτίζει μεθοδικά και με κόπο το οικοδόμημά του.

Και του χρόνου...

Χάρης Αποστολόπουλος